سرویس ورزش مشرق- وقتی خبر موافقت دولت و دستور مبنی بر فروش مجموعه های کلان و بزرگ ورزشی مانند آزادی، شهید شیرودی، انقلاب و ... شنیده شد، برخی بر این باور بودند که چنین موضوعی امکان اجرایی شدن ندارد. بدون توجه به اینکه آیا این امکان وجود دارد و در واقعیت اجرایی، می توان ارزش گذاری برای آنها داشت و مشتری در بخش خصوصی دارد، گاهی مواردی کلان تر برای پرداختن هست که نشان می دهد چگونه سرمایه های ملی مورد بی توجهی و هدر رفت قرار می گیرند. به راستی، چنین مجموعه ها و ورزشگاه هایی، چرا باید دچار چنین وضعیتی شوند که در فهرست فروش قرار بگیرند؟

بیشتر بخوانید:

این شمشیر دیگر نمی‌برد!

امان از چسبیده‌های به ورزش

فقط ورزشگاه آزادی را در نظر بگیرید که اگر در دو دهه مدیریت قبلی ورزش، مورد توجه قرار گرفته و نگاه ها بدان درست بود، امروز چه ظرفیت اقتصادی ویژه ای داشت! یا چگونه می شد با پیوست های اقتصادی و مردمی، این ورزشگاه را به بالندگی رساند و شاهد چنین روزهایی برایش نبود. همین وضعیت درباره ورزشگاه شهید شیرودی یا مجموعه انقلاب نیز متصور است. امروز این مجموعه ها، ناشی از مدیریت ناتوان و بی کفایت در بیش از دو دهه اخیر است که نگاه روزمره و غیرمسئولانه داشته و حتی، دارند. اینها سرمایه هایی هستند که اگر دچار وضعیت امروز شده اند، حاصل سوء مدیریت بوده و لا غیر!

به جای آنکه با یک تغییر نگرش و کارآمدسازی مدیریت مجموعه ها، در پی بهره مندی حداکثری از ظرفیت ها باشیم، شاهدیم چنین تصمیمات غیرکارشناسی و غیرمسئولانه ای گرفته می شود. این موضوعات صرفا بر باد دادن ظرفیت ها و سرمایه های کشور است ...