به گزارش مشرق، خبرآنلاین نوشت: هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد احسان حدادی این روزها تک و تنها باشد. پرتابگر نقره‌ای المپیک لندن اما بعد از مرحله یازدهم دایموند لیگ در مجموعه آفتاب انقلاب تهران بی‌سرو صدا تمرین می‌کند. در حالی که نه از شرایط راضی است و نه تمرین خودش اما فعلاً می‌سازد: «نه. راضی نیستم. چرا باید راضی باشم. حتی از تمرینم هم راضی نیستم. من این روزها با اعمال شاقه تمرین می‌کنم.»
حدادی بعد از هزینه اردوی آمریکا، حالا خودش دست به جیب شده تا با ماهی سه هزار دلار ماساژورش کنارش باشد. شاید تنها دلخوشی مرد نقره‌ای المپیک لندن با بودن ایگور ماساژور روسی به تنها نبودن برمی‌گردد: «ایگور که باشد بالاخره کمک می‌کند. از همه مهمتر اینکه در تمرینات تنها نیستم. البته وقتی بدنم را ماساژ می‌دهد، دیگر خبری از درد دست و پا و... نیست.»
دو هفته پیش شاید سخت‌ترین روز زندگی حدادی بود. وقتی دوباره برق مدال طلای قهرمانی جهان در چشمان هارتینگ درخشید چرا که طبق قولش خط و نشانی که در کنفرانس خبری المپیک برای هارتینگ جلوی چشم خبرنگاران خارجی کشیده بود، او باید صاحب مدال طلا می‌شد. خودش هم منکر نمی‌شود: «اگر شرایط این نبود، حالا من باید طلای پرتاب دیسک را می‌گرفتم. قهرمان می‌شدم تا حرف‌هایم بعد از المپیک درست از آب درمی‌آمد اما نشد.»
او حتی به زور مسابقه پرتابگران دیسک را دیده بود: «حالم خوب نبود و دلم نمی‌خواست مسابقه قهرمانی جهان را ببینم اما ماساژور زورکرد و دیدم.» حدادی معتقد است حسرت غیبت در مسکو را هم نخورده: «من اصلاً دلم نمی‌خواست آنجا باشم. چرا باید آنجا باشم که دوباره سوم شوم؟ با این شرایط اگر اول می‌شدم همه محاسبات دنیا به هم می‌خورد چرا که هارتینگ و بقیه با بهترین امکانات تمرین کرده‌اند و من بعد از المپیک هیچی نداشتم.» او به جز مدال، جایزه مسابقه پرتاب دیسک جهانی را هم از دست داد: «فدراسیون جهانی به نفرات برتر رقابت‌های جهانی جایزه می‌داد که با نرفتنم، آن هم از دستم پرید.»
حتی تماس تلفنی رئیس فدراسیون دوومیدانی هم او را ترغیب به رفتن نکرد: «آقای داوری قبل از مسابقات به من زنگ زد اما اگر خیلی هم اصرار می‌کرد نمی‌رفتم. چرا باید می‌رفتم؟ اگر می‌رفتم به خاطر توقع همه باید مدال هم می‌گرفتم.» به نظر رکورددار پرتاب دیسک آسیا، روزهای خوش دوومیدانی ایران دیگر تمام شد: «دوومیدانی ایران با این شرایط تا صد سال دیگر هم مدال جهانی و المپیک نمی‌گیرد. مدال را همین‌جوری نریخته‌اند تا جمع کنند. همه در مسابقه‌های جهانی مسکو دیدند که دوومیدانی این‌طور نیست که اگر یکی برود، نفر دوم می‌تواند مدال بگیرد. در مسکو رکورد 68 متر نقره گرفت. البته کانتر مشکل داشت. تا رکوردت 67،66 متر نباشد نمی‌توانی مدال بگیری.»
حدادی معتقد است فصل حسرت رسیده: «نمی‌گویم من تنهایی کار کردم. همه زحمت‌کشیدند. تیمی کنار بد که مدال گرفتم اما تا زمانی که شرایط این‌طور باشد قاعدتاً نباید مدال بگیرم. باید حسرت مدال را داشته باشند.» رکورددار پرتاب دیسک آسیا چهار مسابقه تا پایان فصل امسال دارد. دو مرحله از دایموند لیگ و دو گرندپریکس. او که فعلاً نفر چهارم جدول رده‌بندی دایموند لیگ است، فکر می‌کند جزو سه نفر اول باشد، نتیجه خوبی است: «من وضعیت خیلی خوبی برای دو مرحله مانده از دایموند لیگ ندارم. مشکل تکنیکی دارم اما فکر می‌کنم در مجموع جزو سه نفری باشم که نتیجه خوبی گرفته‌ام. البته برایم اصلاً مهم نیست. هیچی مهم نیست. می‌روم تا این فصل را تمام کنم.»
او با اینکه معتقد است از کسی طلبکار نیست اما نمی‌تواند دلخوری‌‌اش را پنهان کند: «من از کسی طلب ندارم. وظیفه من نیست که دنبال جور کردن کارها باشم. رئیس فدراسیون باید کارها را انجام دهد. آن‌موقع هم داوری گفت من دنبال کارهایت هستم اما چیزی جور نشد. ایرادی ندارد من نباشم. دوستان دیگر که هستند. به‌هر‌حال وظیفه یک رئیس فدراسیون پیدا کردن اسپانسر است. نه اینکه منتظر پول بماند. وقتی پول هست هرکس می‌تواند ادعا کند که مدیر است. مدیر کسی است که در زمان بی‌پولی بودجه و اسپانسر جور کند.» ظاهراً اسپانسرها دوباره به حدادی روی خوش نشان داده‌اند. خودش می‌گوید: «فعلاً با آدیداس و نایک مذاکره کرده‌ام که تا ژانویه مشخص می‌شود. البته من بیشتر دوست دارم نایک اسپانسرم باشد.»
حدادی بعد از هزینه اردوی آمریکا، حالا خودش دست به جیب شده تا با ماهی سه هزار دلار ماساژورش کنارش باشد. شاید تنها دلخوشی مرد نقره‌ای المپیک لندن با بودن ایگور ماساژور روسی به تنها نبودن برمی‌گردد: «ایگور که باشد بالاخره کمک می‌کند. از همه مهمتر اینکه در تمرینات تنها نیستم. البته وقتی بدنم را ماساژ می‌دهد، دیگر خبری از درد دست و پا و... نیست.»
دو هفته پیش شاید سخت‌ترین روز زندگی حدادی بود. وقتی دوباره برق مدال طلای قهرمانی جهان در چشمان هارتینگ درخشید چرا که طبق قولش خط و نشانی که در کنفرانس خبری المپیک برای هارتینگ جلوی چشم خبرنگاران خارجی کشیده بود، او باید صاحب مدال طلا می‌شد. خودش هم منکر نمی‌شود: «اگر شرایط این نبود، حالا من باید طلای پرتاب دیسک را می‌گرفتم. قهرمان می‌شدم تا حرف‌هایم بعد از المپیک درست از آب درمی‌آمد اما نشد.»
او حتی به زور مسابقه پرتابگران دیسک را دیده بود: «حالم خوب نبود و دلم نمی‌خواست مسابقه قهرمانی جهان را ببینم اما ماساژور زورکرد و دیدم.» حدادی معتقد است حسرت غیبت در مسکو را هم نخورده: «من اصلاً دلم نمی‌خواست آنجا باشم. چرا باید آنجا باشم که دوباره سوم شوم؟ با این شرایط اگر اول می‌شدم همه محاسبات دنیا به هم می‌خورد چرا که هارتینگ و بقیه با بهترین امکانات تمرین کرده‌اند و من بعد از المپیک هیچی نداشتم.» او به جز مدال، جایزه مسابقه پرتاب دیسک جهانی را هم از دست داد: «فدراسیون جهانی به نفرات برتر رقابت‌های جهانی جایزه می‌داد که با نرفتنم، آن هم از دستم پرید.»
حتی تماس تلفنی رئیس فدراسیون دوومیدانی هم او را ترغیب به رفتن نکرد: «آقای داوری قبل از مسابقات به من زنگ زد اما اگر خیلی هم اصرار می‌کرد نمی‌رفتم. چرا باید می‌رفتم؟ اگر می‌رفتم به خاطر توقع همه باید مدال هم می‌گرفتم.» به نظر رکورددار پرتاب دیسک آسیا، روزهای خوش دوومیدانی ایران دیگر تمام شد: «دوومیدانی ایران با این شرایط تا صد سال دیگر هم مدال جهانی و المپیک نمی‌گیرد. مدال را همین‌جوری نریخته‌اند تا جمع کنند. همه در مسابقه‌های جهانی مسکو دیدند که دوومیدانی این‌طور نیست که اگر یکی برود، نفر دوم می‌تواند مدال بگیرد. در مسکو رکورد 68 متر نقره گرفت. البته کانتر مشکل داشت. تا رکوردت 67،66 متر نباشد نمی‌توانی مدال بگیری.»
حدادی معتقد است فصل حسرت رسیده: «نمی‌گویم من تنهایی کار کردم. همه زحمت‌کشیدند. تیمی کنار بد که مدال گرفتم اما تا زمانی که شرایط این‌طور باشد قاعدتاً نباید مدال بگیرم. باید حسرت مدال را داشته باشند.» رکورددار پرتاب دیسک آسیا چهار مسابقه تا پایان فصل امسال دارد. دو مرحله از دایموند لیگ و دو گرندپریکس. او که فعلاً نفر چهارم جدول رده‌بندی دایموند لیگ است، فکر می‌کند جزو سه نفر اول باشد، نتیجه خوبی است: «من وضعیت خیلی خوبی برای دو مرحله مانده از دایموند لیگ ندارم. مشکل تکنیکی دارم اما فکر می‌کنم در مجموع جزو سه نفری باشم که نتیجه خوبی گرفته‌ام. البته برایم اصلاً مهم نیست. هیچی مهم نیست. می‌روم تا این فصل را تمام کنم.»
او با اینکه معتقد است از کسی طلبکار نیست اما نمی‌تواند دلخوری‌‌اش را پنهان کند: «من از کسی طلب ندارم. وظیفه من نیست که دنبال جور کردن کارها باشم. رئیس فدراسیون باید کارها را انجام دهد. آن‌موقع هم داوری گفت من دنبال کارهایت هستم اما چیزی جور نشد. ایرادی ندارد من نباشم. دوستان دیگر که هستند. به‌هر‌حال وظیفه یک رئیس فدراسیون پیدا کردن اسپانسر است. نه اینکه منتظر پول بماند. وقتی پول هست هرکس می‌تواند ادعا کند که مدیر است. مدیر کسی است که در زمان بی‌پولی بودجه و اسپانسر جور کند.» ظاهراً اسپانسرها دوباره به حدادی روی خوش نشان داده‌اند. خودش می‌گوید: «فعلاً با آدیداس و نایک مذاکره کرده‌ام که تا ژانویه مشخص می‌شود. البته من بیشتر دوست دارم نایک اسپانسرم باشد.»
