در بخشی از این کتاب می‌خوانید:

محمد را همه دوست داشتند. توی کار خیلی جدّی بود. موقع شوخی هم خیلی از دست او می خندیدیم. آن روز کارها زیاد بود و خسته شدیم. شب برای نگهبانی نوبت ما بود. ما چهار نفر با هم رفتیم. موقع نگهبانی همگی خوابمان برد ! پاس بخش هم آمد و اسلحه های ما را برداشت و رفت!

صبح برگشتیم مقر. محمد همه نیروها را به خط کرد. بعد در مورد اهمیت نگهبانی و... گفت. سه نفر را آورد بیرون. سید رحمان هاشمی یکی از آنها بود. شروع کرد آنها را تنبیه کردن. کلاغ پر، پامرغی و.... همه می دانستند محمد با کسی شوخی ندارد. رحمان خیلی ناراحت بود.

بغض کرده بود. همه می دانستند او با محمد سال هاست که رفیق و دوست هستند. حسابی آنها را تنبیه کرد. بعد هم بچه ها را مرخص کرد. من هم سر پُست خوابم برده بود. اما من را تنبیه نکرد!

وقتی همه رفتند به سمت آقای تورجی رفتم و با حالت خاصی گفتم: محمد آقا من هم با اینها بودم. نگاهی به من کرد. منتظر جواب بودم. البته حدس می زدم که چرا من را تنبیه نکرده! من مدتی مربی عقاید و قرآن و... بودم. محمد گفت: اینها نیروی عادی هستند. مسئولیت اینها هم با من است. اما شما سرباز امام زمان (عج) هستید. تکلیف اینها با من است. تکلیف شما هم با خود آقاست. شما فرمانده ات کسی دیگر است! این را گفت و رفت. همان جا ایستادم. خیلی خجالت کشیدم. دوست داشتم من را هم تنبیه می کرد. اما این را نمی گفت..

گفتنی است شهید تورجی زاده مداحی و روضه خوانی را در دبیرستان هاتف با دعای کمیل آغاز کرد. شبهای جمعه در جمع دانش آموزان زیبا ترین مناجات را با خدای خویش داشت.

در سال شصت و یک به جبهه عزیمت نمود و در تیپ نجف اشرف به خدمت مشغول شد. پس از عزیمت به جبهه در جمع رزمندگان به مداحی و نوحه سرایی پرداخت و بسیاری از رزمندگان جذب نوای گرم و دلنشین او می شدند و در وصیت نامه های خود تقاضا داشتند در مراسم هفته ی آن ها ایشان دعای کمیل را بخوانند. این علاقه و تقاضاهای رزمندگان بود که باعث شد ایشان هیئت گردان یازهرا را تاسیس کنند که هر دوشنبه در جبهه در محل گردان و در هنگام مرخصی در اصفهان برگزار می شد که این هیئت بعد ها به هیئت محبان حضرت زهرا و هیئت رزمندگان اسلام شهر اصفهان تغییر نام داد.