به گزارش مشرق، سید حسن موسوی چلک در گفت وگو با مهر با بیان این مطلب
افزود: امروزه در دنیا یکی از شاخص های مهم توسعه یافتگی و توسعه نیافتگی
مربوط به شاخص«امید به زندگی» است. امید به زندگی یک شاخص آماری است که
نشان می‌دهد متوسط طول عمر در یک جامعه چقدر است و یا به عبارت دیگر هر عضو
آن جامعه چند سال می‌تواند توقع داشته باشد.
وی با اشاره به اینکه آمارهای ارائه شده در زمینه امید به زندگی در ایران متفاوت است، تاکید کرد: مجمع جهانی اقتصاد این شاخص را در ایران ۷۳ سال اعلام کرده است. براساس این آمار، هنگ کنگ با ۸۳ سال بالاترین رتبه و دو کشور ژاپن و سوییس با ۸۲سال در مقام بعد قراردارند.همچنین کشور سیرالئون با ۴۷سال در پایین ترین رتبه در دنیا قراردارد.
به گفته رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران، بر اساس آماری که توسط دستجردی وزیر سابق بهداشت اعلام شد این شاخص در کشور برای زنان ۷۴.۶ و مردان ۷۲.۳ است اما آمارهای مرکز آمار ایران کمتر از این رقم است. آمارهای دیگری هم با کمی تفاوت توسط برخی از مراجع عنوان شده در برخی از آمارها نیز این شاخص ۷۲سال اعلام شده است. موسسه لگاتوم این شاخص را در سال ۲۰۱۱ میلادی در ایران ۷۰.۶ اعلام کرده است که بر اساس آن رتبه کشور ۱۴۴ درمیان کشورهای دنیا است.
موسوی اظهار داشت: بر اساس گزارش سرشماری نفوس و مسکن سال ۹۰ که از سوی مرکز آمار ایران ارائه شده، امید به زندگی زنان ایرانی در سال گذشته ۷۴ سال و ۶ ماه و امید به زندگی مردان ۷۲ سال و یکماه بوده است. گزارش مرکز آمار نشان می‌دهد که امید به زندگی ایرانی‌ها ظرف پنج‌سال از ۸۵ تا ۹۰ اندکی رشد کرده بطوریکه در سال ۸۵ این شاخص برای مردان ۷۱ سال و یکماه و برای زنان ۷۳ سال و یکماه بوده است.
وی با اشاره به اینکه در آسیا در مورد امید به زندگی رتبه هشتم را دارا هستیم، گفت: این در حالی است که بر اساس سند چشم انداز بیست ساله کشور(ایران۱۴۰۴) ایران باید از نظر شاخص‌های رفاهی در صدر کشورهای منطقه قرار گیرد. اما آمار های ارائه شده در این حوزه نشان می دهد که تردید در زمینه تحقق مفاد این سند وجود دارد.
این مسئول افزود: همچنین براساس گزارش دیگری محدوده شاخص «اميد به زندگي» در کشورهاي مختلف آسیا بين ۶۲ تا ۸۰ سال و فاصله هر کشور با کشور بعدي بين یک تا سه سال است و تنها کشور مستثني از اين قاعده کشور افغانستان است که شاخص «اميد به زندگي» آن ۴۳ سال بوده و اختلاف آن با کشور بالايي خود تقريباً به ۱۹ سال می‌رسد. علاوه بر اين، نرخ اميد به زندگي کشور اول ۸۰ سال و هفت ماه و فاصله کشور ايران از آن بیش از هفت سال است.
موسوی با اشاره به اینکه نمودار شاخص «امید به زندگی» ایران در مقایسه با کشورهای دیگر اختلافی دارد که جبران آن كار دشواری به نظر می‌رسد، گفت: این در شرایطی که سال به سال، در کشورهای دیگر منطقه پیشرفت‌های تکنولوژی، بهداشت و درمان به دست می‌آید. مگر اینکه آنها دست نگه دارند و در شاخص «امید به زندگی» سیر نزولی را آغاز کنند و شيب نمودار ايران ثابت بماند يا حالتي صعودي به خود بگيرد.
به گفته وی ، عوامل مختلفی در افزایش شاخص امید به زندگی تاثیر گذار است که میتوان به دسترسی به خدمات بهداشتی، افزایش شاخص های رفاه، تعذیه مناسب، دسترسی به اطلاعات مناسب، افزایش شاخص سواد(آموزش)، آب سالم، ورزش و... اشاره کرد.
وی با اشاره به اینکه آمارهای ارائه شده در زمینه امید به زندگی در ایران متفاوت است، تاکید کرد: مجمع جهانی اقتصاد این شاخص را در ایران ۷۳ سال اعلام کرده است. براساس این آمار، هنگ کنگ با ۸۳ سال بالاترین رتبه و دو کشور ژاپن و سوییس با ۸۲سال در مقام بعد قراردارند.همچنین کشور سیرالئون با ۴۷سال در پایین ترین رتبه در دنیا قراردارد.
به گفته رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران، بر اساس آماری که توسط دستجردی وزیر سابق بهداشت اعلام شد این شاخص در کشور برای زنان ۷۴.۶ و مردان ۷۲.۳ است اما آمارهای مرکز آمار ایران کمتر از این رقم است. آمارهای دیگری هم با کمی تفاوت توسط برخی از مراجع عنوان شده در برخی از آمارها نیز این شاخص ۷۲سال اعلام شده است. موسسه لگاتوم این شاخص را در سال ۲۰۱۱ میلادی در ایران ۷۰.۶ اعلام کرده است که بر اساس آن رتبه کشور ۱۴۴ درمیان کشورهای دنیا است.
موسوی اظهار داشت: بر اساس گزارش سرشماری نفوس و مسکن سال ۹۰ که از سوی مرکز آمار ایران ارائه شده، امید به زندگی زنان ایرانی در سال گذشته ۷۴ سال و ۶ ماه و امید به زندگی مردان ۷۲ سال و یکماه بوده است. گزارش مرکز آمار نشان می‌دهد که امید به زندگی ایرانی‌ها ظرف پنج‌سال از ۸۵ تا ۹۰ اندکی رشد کرده بطوریکه در سال ۸۵ این شاخص برای مردان ۷۱ سال و یکماه و برای زنان ۷۳ سال و یکماه بوده است.
وی با اشاره به اینکه در آسیا در مورد امید به زندگی رتبه هشتم را دارا هستیم، گفت: این در حالی است که بر اساس سند چشم انداز بیست ساله کشور(ایران۱۴۰۴) ایران باید از نظر شاخص‌های رفاهی در صدر کشورهای منطقه قرار گیرد. اما آمار های ارائه شده در این حوزه نشان می دهد که تردید در زمینه تحقق مفاد این سند وجود دارد.
این مسئول افزود: همچنین براساس گزارش دیگری محدوده شاخص «اميد به زندگي» در کشورهاي مختلف آسیا بين ۶۲ تا ۸۰ سال و فاصله هر کشور با کشور بعدي بين یک تا سه سال است و تنها کشور مستثني از اين قاعده کشور افغانستان است که شاخص «اميد به زندگي» آن ۴۳ سال بوده و اختلاف آن با کشور بالايي خود تقريباً به ۱۹ سال می‌رسد. علاوه بر اين، نرخ اميد به زندگي کشور اول ۸۰ سال و هفت ماه و فاصله کشور ايران از آن بیش از هفت سال است.
موسوی با اشاره به اینکه نمودار شاخص «امید به زندگی» ایران در مقایسه با کشورهای دیگر اختلافی دارد که جبران آن كار دشواری به نظر می‌رسد، گفت: این در شرایطی که سال به سال، در کشورهای دیگر منطقه پیشرفت‌های تکنولوژی، بهداشت و درمان به دست می‌آید. مگر اینکه آنها دست نگه دارند و در شاخص «امید به زندگی» سیر نزولی را آغاز کنند و شيب نمودار ايران ثابت بماند يا حالتي صعودي به خود بگيرد.
به گفته وی ، عوامل مختلفی در افزایش شاخص امید به زندگی تاثیر گذار است که میتوان به دسترسی به خدمات بهداشتی، افزایش شاخص های رفاه، تعذیه مناسب، دسترسی به اطلاعات مناسب، افزایش شاخص سواد(آموزش)، آب سالم، ورزش و... اشاره کرد.
