گروه فرهنگی مشرق - همیشه اکثر انتقادها به پروانه نمایش داخلی در سینمای ایران گسترده و بسیار است؛ اینکه چرا برخی فیلم‌های ضدارزش یا بی‌ارزش می‌توانند از شورای مربوطه پروانه نمایش بگیرند.
اما در طرف دیگر مجوز نمایش بین‌الملل فیلم‌های ایرانی با همین مضامین کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد چه اینکه بسیاری از این فیلم‌های بی‌ارزش یا ضدارزش به عنوان نماینده ایران در کشورهای خارجی و جشنواره‌های بین‌المللی حضور پیدا می‌کنند و چهره نادرستی از ایران و ایرانی را به مرئی و منظر جهانیان قرار می‌دهند.
از جمله این اتفاقات «دومین جشنواره سینمای ایران در پاریس» بود که از 6 تا 17 ژوئن ( 16 تا 27 خردادماه) در محله پنجم پاریس برگزار شد.
بامشاد پورولی، یکی از دبیران جشنواره به یورونیوز می‌گوید: «عنوان جشنواره، سینماهای ایران است، با علامت جمع، زیرا از ابتدا، قصد ما این بود که از طریق سینمای مستقل ایران، فیلم‌هایی تولید شده در این کشور را به نمایش بگذاریم اما فیلم‌هایی هم که طی دهه گذشته در خارج از ایران تولید شده‌اند، در جشنواره ارائه می‌شوند بنابراین هدف این بوده که گفت‌وگویی میان سینمای بیرون و درون ایران برقرار شود.»
این جشنواره اما با توجه به فیلم‌هایی که از سینمای ایران انتخاب کرده نشان داده است که بیشتر به فیلم‌های زیرزمینی در ایران اعتقاد دارد چه اینکه سخن بیشتر شرکت‌کنندگان در این جشنواره همین است.
بخشی از این جشنواره عنوانش «تالار ردی‌ها» بود که نادر تکمیل همایون، یکی دیگر از دبیران جشنواره به یورونیوز می‌گوید: «تالار ردی‌ها» به نقاشان امپرسیونیستی اشاره دارد که بعدها به نقاشان بزرگی تبدیل شدند، اما دولت هیچگاه نپذیرفت که آثارشان را در گالری‌های رسمی به نمایش بگذارد؛ همین وضعیت اکنون برای بسیاری از فیلمسازان ایرانی برقرار است بنابراین فکر کردیم که این فرصت خوبی خواهد بود برای نمایش این فیلم‌ها که از نظر سینماتوگرافی بسیار جالب هستند و همین طور به علت ممنوعیت نمایش، آینه‌ای از وضعیت تناقض آمیز سیاست‌های فرهنگی ایران شده‌اند.
بنابر این گزارش از پنج فیلم مطرح شده در خبرها به عنوان فیلم حاضر در این جشنواره دو فیلم دارای پروانه نمایش بوده‌اند که فیلم «فصل باران‌های موسمی» ساخته مجید برزگر یکی از آنهاست که دارای پروانه نمایش داخلی و خارجی است و اگر چه این فیلم در داخل به دلیل مشکلات عدیده اخلاقی فیلم توقیف شده است اما متاسفانه در بسیاری از جشنواره‌های جهانی حاضر شده است.
این فیلم یک داستان غیراخلاقی از نوجوانی دبیرستانی به نام سینا قرار دارد که پدر و مادرش در آستانه‌ی جدایی‌اند و فرزندشان را در آپارتمان تنها رها کرده‌اند تا در مورد اینکه با کدام‌شان زندگی کند، تصمیم بگیرد. در همین حین، سینا تصمیم می‌گیرد دختر فراری جوانی را که چند سالی از خود او بزرگ‌تر است، در منزلش جای دهد و بدین ترتیب رابطه‌ای افلاطونی بین آنها شکل می‌گیرد! نهایتاً هم این دوستی‌ها به راحتی به پایان می‌رسد و هر کدام به راه خود ادامه می‌دهند اما فیلم دارای برخی سکانس‌های اروتیک است موردی که در طول فیلم به عموم نوجوانان دختر و پسر داخل فیلم -عموماً از طبقه‌ی متوسط- تعمیم داده می‌شود و موجبات توجه سفارت‌های خارجی و فستیوال‌های غربی را فراهم می‌کند.
فیلم بعدی «پوسته» است که در سال 88 ساخته شده و داستان زندانی محکوم به حبس ابدی را بازگو می‌کند که پس از 14 سال، بی‌گناهی‌اش معلوم می‌شود؛ این فیلم نیز دارای پروانه نمایش است اما اجازه اکران در سینماها را نیافته و تنها در شبکه نمایش خانگی توزیع شده است.
در کنار این دو فیلم «مهمونی کامی» ساخته علی احمدزاده که اساسا هیچگونه پروانه نمایشی ندارد که بتواند در جشنواره‌های خارجی شرکت کند اما بر اساس اطلاعات موجود علاوه بر جشنواره فیلم‌های ایرانی پاریس در جشنواره‌های دیگری از جمله جشنواره پراگ و فلورانس شرکت کرده است.
این فیلم غیراخلاقی که موضوع و شکلی حرمت شکنانه دارد و درباره روابط نامشروع میان چند دختر و پسر است، یکی از فیلم‌های بحث برانگیز سی‌ودومین جشنواره بین المللی فیلم فجر بود.
در کنار این سه فیلم، دو فیلم «این فیلم نیست» ساخته جعفر پناهی که به صورت کاملا غیرقانونی ساخته شده و «به امید دیدار» ساخته محمد رسول‌اف در این جشنواره حضور داشتند.
جشنواره فیلم‌های ایرانی پاریس یکی از ده‌ها اقدام جریان سینمای سفارتی در کشور برای نشان دادن چهره نادرستی از ایران به جهانیان است اما نکته مهم در این بین توجه بیش از پیش به مجوزهای اکران خارجی است.
بنا بر اطلاعات موجود در پایگاه وزارت ارشاد مجوز خروج یک فیلم به خارج از کشور شرایط خاصی برخوردار نیست و مجوز حضور خارجی فیلم‌های ساخت داخل راحت‌تر از پروانه نمایش داخلی صادر می‌شود و این با اصول یک ایرانی غیرتمند به دور است؛ چه اینکه بر فرض محال که آنچه که در فیلم‌هایی با مشکلات سیاسی یا اخلاقی می‌بینیم بخشی از واقعیت‌های کشور باشد(که نیست) اما چه فرد غیرتمندی حاضر می‌شود دعوای درونی خانواده خود را به خارج از کشور ببرد و چه بسا با آن کاسبی، فخرفروشی یا مظلوم‌نمایی کند.
اما در طرف دیگر مجوز نمایش بین‌الملل فیلم‌های ایرانی با همین مضامین کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد چه اینکه بسیاری از این فیلم‌های بی‌ارزش یا ضدارزش به عنوان نماینده ایران در کشورهای خارجی و جشنواره‌های بین‌المللی حضور پیدا می‌کنند و چهره نادرستی از ایران و ایرانی را به مرئی و منظر جهانیان قرار می‌دهند.
از جمله این اتفاقات «دومین جشنواره سینمای ایران در پاریس» بود که از 6 تا 17 ژوئن ( 16 تا 27 خردادماه) در محله پنجم پاریس برگزار شد.
بامشاد پورولی، یکی از دبیران جشنواره به یورونیوز می‌گوید: «عنوان جشنواره، سینماهای ایران است، با علامت جمع، زیرا از ابتدا، قصد ما این بود که از طریق سینمای مستقل ایران، فیلم‌هایی تولید شده در این کشور را به نمایش بگذاریم اما فیلم‌هایی هم که طی دهه گذشته در خارج از ایران تولید شده‌اند، در جشنواره ارائه می‌شوند بنابراین هدف این بوده که گفت‌وگویی میان سینمای بیرون و درون ایران برقرار شود.»
این جشنواره اما با توجه به فیلم‌هایی که از سینمای ایران انتخاب کرده نشان داده است که بیشتر به فیلم‌های زیرزمینی در ایران اعتقاد دارد چه اینکه سخن بیشتر شرکت‌کنندگان در این جشنواره همین است.
بخشی از این جشنواره عنوانش «تالار ردی‌ها» بود که نادر تکمیل همایون، یکی دیگر از دبیران جشنواره به یورونیوز می‌گوید: «تالار ردی‌ها» به نقاشان امپرسیونیستی اشاره دارد که بعدها به نقاشان بزرگی تبدیل شدند، اما دولت هیچگاه نپذیرفت که آثارشان را در گالری‌های رسمی به نمایش بگذارد؛ همین وضعیت اکنون برای بسیاری از فیلمسازان ایرانی برقرار است بنابراین فکر کردیم که این فرصت خوبی خواهد بود برای نمایش این فیلم‌ها که از نظر سینماتوگرافی بسیار جالب هستند و همین طور به علت ممنوعیت نمایش، آینه‌ای از وضعیت تناقض آمیز سیاست‌های فرهنگی ایران شده‌اند.
بنابر این گزارش از پنج فیلم مطرح شده در خبرها به عنوان فیلم حاضر در این جشنواره دو فیلم دارای پروانه نمایش بوده‌اند که فیلم «فصل باران‌های موسمی» ساخته مجید برزگر یکی از آنهاست که دارای پروانه نمایش داخلی و خارجی است و اگر چه این فیلم در داخل به دلیل مشکلات عدیده اخلاقی فیلم توقیف شده است اما متاسفانه در بسیاری از جشنواره‌های جهانی حاضر شده است.
این فیلم یک داستان غیراخلاقی از نوجوانی دبیرستانی به نام سینا قرار دارد که پدر و مادرش در آستانه‌ی جدایی‌اند و فرزندشان را در آپارتمان تنها رها کرده‌اند تا در مورد اینکه با کدام‌شان زندگی کند، تصمیم بگیرد. در همین حین، سینا تصمیم می‌گیرد دختر فراری جوانی را که چند سالی از خود او بزرگ‌تر است، در منزلش جای دهد و بدین ترتیب رابطه‌ای افلاطونی بین آنها شکل می‌گیرد! نهایتاً هم این دوستی‌ها به راحتی به پایان می‌رسد و هر کدام به راه خود ادامه می‌دهند اما فیلم دارای برخی سکانس‌های اروتیک است موردی که در طول فیلم به عموم نوجوانان دختر و پسر داخل فیلم -عموماً از طبقه‌ی متوسط- تعمیم داده می‌شود و موجبات توجه سفارت‌های خارجی و فستیوال‌های غربی را فراهم می‌کند.
فیلم بعدی «پوسته» است که در سال 88 ساخته شده و داستان زندانی محکوم به حبس ابدی را بازگو می‌کند که پس از 14 سال، بی‌گناهی‌اش معلوم می‌شود؛ این فیلم نیز دارای پروانه نمایش است اما اجازه اکران در سینماها را نیافته و تنها در شبکه نمایش خانگی توزیع شده است.
در کنار این دو فیلم «مهمونی کامی» ساخته علی احمدزاده که اساسا هیچگونه پروانه نمایشی ندارد که بتواند در جشنواره‌های خارجی شرکت کند اما بر اساس اطلاعات موجود علاوه بر جشنواره فیلم‌های ایرانی پاریس در جشنواره‌های دیگری از جمله جشنواره پراگ و فلورانس شرکت کرده است.
این فیلم غیراخلاقی که موضوع و شکلی حرمت شکنانه دارد و درباره روابط نامشروع میان چند دختر و پسر است، یکی از فیلم‌های بحث برانگیز سی‌ودومین جشنواره بین المللی فیلم فجر بود.
در کنار این سه فیلم، دو فیلم «این فیلم نیست» ساخته جعفر پناهی که به صورت کاملا غیرقانونی ساخته شده و «به امید دیدار» ساخته محمد رسول‌اف در این جشنواره حضور داشتند.
جشنواره فیلم‌های ایرانی پاریس یکی از ده‌ها اقدام جریان سینمای سفارتی در کشور برای نشان دادن چهره نادرستی از ایران به جهانیان است اما نکته مهم در این بین توجه بیش از پیش به مجوزهای اکران خارجی است.
بنا بر اطلاعات موجود در پایگاه وزارت ارشاد مجوز خروج یک فیلم به خارج از کشور شرایط خاصی برخوردار نیست و مجوز حضور خارجی فیلم‌های ساخت داخل راحت‌تر از پروانه نمایش داخلی صادر می‌شود و این با اصول یک ایرانی غیرتمند به دور است؛ چه اینکه بر فرض محال که آنچه که در فیلم‌هایی با مشکلات سیاسی یا اخلاقی می‌بینیم بخشی از واقعیت‌های کشور باشد(که نیست) اما چه فرد غیرتمندی حاضر می‌شود دعوای درونی خانواده خود را به خارج از کشور ببرد و چه بسا با آن کاسبی، فخرفروشی یا مظلوم‌نمایی کند.
