داشتیم بال در می آوردیم،احساس عجیبی داشتیم،دیگر تیم ها از نام ایران می ترسیدند،دلیلش واضح است وقتی از ایتالیا و جرمن ها و صرب ها زهر چشم می گیری همه می ترسند حتی قدرتمند ترین تیم جهان یعنی برزیل!واضح بگویم یک حس غرور ملی به همه مردم دست داده بود. هنوز اشک های از سر شوقی که در لیگ جهانی سال قبل با بردهای پی در پی در برابر بزرگان والیبال که به قول گزارشگر عزیزمون سال ها در والیبال دنیا آقایی می کردند خشک نشده بود که به یکباره شوک عجیبی به دوستداران مربی فهیم تیممان یعنی ولاسکو وارد شد،همچون زلزله چند ریشتری در جامعه موجی از ناراحتی پیش آمد؛که ولاسکو دارد به وطن خودش برمیگرد و ایران باید فکری به حال مغز متفکرش کند!حق داشتند ناراحت باشند،ولاسکو داشت میرفت،ولاسکویی که 4 بار به عنوان با ارزش ترین مربی جهان انتخاب شده بود،خولیو ولاسکویی که نه فقط یک مربی متخصص و صاحب سبک در والیبال که یک آدم صاحب تجربه در مدیریت فوتبال است. مردی که مدیر اجرایی تیم‌های بزرگ اینتر و لاتزیو بوده و حتی به پپ گواردیولا مشاوره می داده...
نگران بودیم که شاید دیگر نتوانیم بعد از یک برد دلچسپ خود جوش بریزیم تو خیابون ها و شادی کنیم!نگران که نه بیشتر دلواپس بودیم!اما ولاسکو رفت و کواچ آمد،کواچی که به بوبان معروف است،حال بوبان باید راه ولاسکو را ادامه می داد،راهی که سطح توقعات ما را به بلندای برج میلاد کشانده بود،همه از تیم انتظار برد داشتند،فقط می توانستیم به جوان بودن بوبان،بازی کردن او در تیم والیبال پگاه ارومیه و مربیگری در لیگ های باشگاهی ایتالیا و صربستان اعتماد کنیم،اما در عرصه مربگیری ملی هیچ تجربه ای نداشت و فقط باید به پشتوانه 22 سال حضورش در تیم ملی دلخوش می کردیم.
کواچ بالاخره بر روی نیمکت ایران نشست و در اولین بازی خود در مقابل تیمی که سال ها در لیگشان جام های قهرمانی را درو کرده بود،سه ست را واگذار کرد،بازی دوم نیز حرفی برای گفتن نداشت!ایران 6 ست متوالی از ایتالیا باخت!هجمه ها بر علیه کواچ شروع شد و پایانی نداشت تا اینکه در چهارمین بازی در خاک برزیل،پرافتخارترین تیم جهان را با 9 دوره قهرمانی لیگ جهانی از پای در آوردیم آن هم با نتیجه سه بر صفر!حال بار دیگر غرور ملی به جامعه برگشت ،یکی پس از دیگری مغلوب قدرت نمایی سرو قامتان ایران شدند،دیگر بردن ایتالیا و برزیل شده بود برای ما تفریح آن هم به پشتوانه 12هزار تماشاگر در سالن و 75 میلیون ایرانی و مقدار زیادی چاشنی غیرت و جوانمردی!به مرحله نهایی رسیدیم،یعنی جایی که 6 تیم قدرتمند جهان حضور داشتند و ایران تنها پس از دو دوره حضور در این مرحله حاضر شد.
قرعه سخت مرحله نهایی و هم گروه شدن با روسیه ای که سال قبل راحت به آن ها باختیم و برزیل زخم خورده ای که فکر انتقام بود هم نتوانست جلوی جولان دادن شاهزاده های پارسی را بگیرد،آن ها چنان جولانی دادند که با شکست برزیل پرستاره با افتخار صدر نشین شدند و حال در جمع 4 تیم برتر جهان حضور دارند،4 تیمی که نه خبر از روسیه قهرمان سال قبل است نه خبری از بلغارستانی که سال قبل چهارم شد!خبر ها فقط حاکی از یک چیز است:والیبال ایران همگان را انگشت به دهان گذاشته است...
اما انگشت به دهان گذاشتن و تکرارهای پی در پی صدا و سیما را به کنار بگذاریم،این همان کواچی بود که حجم انتقادها بر او سرازیر می شد که حتی یک تجربه مربیگری در عرصه ملی هم نداشت،و همین بوبان بود که بزرگی ما را پیش چشم جهانیان پر رنگ تر کرد!ولی ما نمی توانیم یک حقیقت را سانسور کنیم و آن هم برنامه ریزی مسنجم، تلاش و غیرت مردی بازیکنان و حمایت 75میلیون ایرانی!یک روزی در مقابل چشم همه جهانیان این تیم ایران سربازی بیش نبود با قدرتی اندک،اما آن سرباز با پای پیاده آمد و حال وزیر شده است و منتظریم بشود شاه جهانیان در والیبال! و اینجاست که عرق ملی مان به جوش می آید و همه یک صدا فریاد می زنیم زنده باد ایران!
*سعید بهزادی
