گروه ورزشی مشرق - شاید وقتی که ایران برای اولین بار در جمع 6 تیم برتر لیگ جهانی قرار گرفت و قرعه سخت ایران را همگان دیدند؛ قرعه ای که همگروه های ایران فینالیست های سال قبل بودند؛ کمتر کسی فکر می کرد ایران از گروه خودش صعود کند، اما غیرت و همت ایرانی همچون پتکی بر سر برزیل رها شد که دردش را روسیه حس کرد؛ آری ایران برای سومین بار در این فصل برزیل را برد و علاوه بر اینکه با اقتدار صدرنشین شد مجوز ورود تیم روسیه قهرمان سال قبل را در جمع 4 تیم برتر جهان باطل کرد.

ایران می‌خواست همچنان جولان دهد؛ وقتی که طبق برنامه به تیم آمریکا خورد، خیلی ها با صدرنشین شدن ایران در این گروه سخت خیالشان راحت شد که به ایتالیای میزبان نمی خوریم و و آماده گرفتن جشن صعود به فینال شدند!

اما این بار ایران سه گیم متوالی به آمریکایی ها باخت تا خاطره برد شیرین جام جهانی 98 در فوتبال این بار در والیبال تداعی نشود... البته ایران پیش از این یکبار مقابل آمریکا با نتیجه 3 بر 2 در مسابقات بین قاره ای پیروز شده بود اما برد لیگ جهانی آن هم در نیمه نهایی یک مزه دیگر دارد که ایران آن را نچشید....

اما چند نکته احتمالی در مورد باخت ایران مقابل آمریکا که خواندن آن خالی از لطف نیست:

شماره صفر: ما خستگی بازیکنان و کمبود استراحت را در نظر نمی گیریم و به قول خود کواچ و بازیکنان که گفتند ما خسته نبودیم ما هم فرض می کنیم خسته نبودند و از زوایای دیگری باخت امشب را بررسی می کنیم.

1- خوابمان برد: وقتی کسی به چیزی بیشتر از توان خود می رسد که شاید در فکرش هم نمی گنجد، احتمالا چند روزی در باد غبغب رسیدن به آن آرزو خوابش می برد چه بخواهد و چه نخواهد! شاید سروقامتان ایران هنوز در همان خواب مرحله نیمه نهایی بودند که مقابل آمریکا ظاهر شدند و استراحتی چند روزه شاید آن ها را از خواب بیدار می کرد.
وقتی امیر غفور 16 ساله موقع برگشت از مسابقات قهرمانی نوجوانان در فرودگاه با چند نفر از هوادارانش عکس یادگاری می انداخت شاید هیچ‌وقت فکرش را نمی کرد 7 سال بعد در ترکیب اصلی تیم ایران در مرحله نیمه نهایی لیگ جهانی بازی کند!
یا وقتی سعید معروف پس از برد برزیل و صعود به جمع 4 تیم گفت: ما حتی خوابش را نمی دیدم که به جمع 4 تیم برتر برسیم! و حال که خوابش را دیدند دیگر بیدار کردنشان سخت است!

2- ظرفیت ما بیشتر از این نبود: شاید ما هنوز قلق برد آمریکا دستمان نیامده، آمریکا برزیل نیست که با همان تاکتیک مقابلش بازی کنیم و به قول کشتی گیرها آن را ضربه فنی کنیم! در یک کلام زور ما به آمریکا نرسید. باید جنبه باخت هم داشته باشیم، همان‌طور که وقتی می بریم شادیم و سر از پا نمی شناسیم، بعد از باخت انتقادات سربسته و کلیشه ای را به تیم وارد نکنیم. نباید یادمون برود این ها همان هایی بودند که اشک شوق را بر چهره ما نشاندند! کاپیتان تیم ملی والیبال ایران پس از باخت مقابل آمریکا گفت: عادت ندارم بعد از باخت بهانه بیاورم، آمریکا در همه نقاط بهتر از ما بازی کرد و پیروز شد.

3- انتظارات ما خیلی بالا رفته: بازی فوتبال ایران-آرژانتین را حتما یادتان هست؛ آن بازی تاریخی که عادل فردوسی پور گفت: چقدر ما خوبیم!
در نیمه دوم بازی یوزهای ایرانی آنقدر خوب کار کردند که ما یادمان رفت این آرژانتینی است که مسی اسطوره ای در آن توپ می زند و آن‌قدر توقعمان بالا رفته بود که وقتی باختیم خیلی ها ناراحت شدیم و اشک ریختیم و این 30 دقیقه خیلی خوب ایران باعث شد به کمتر از صعود به مرحله بعد قانع نشویم، حال حکایت والیبالیست ها هم همین است، وقتی برزیلی که 9 دوره قهرمانی لیگ جهانی در کارنامه دارد را در یک فصل سه بار می‌بریم و حرکات عجیب و غریب و حرص خوردن های مربی برزیلی می شود نقل محافل کوچه و بازار و شبکه های اجتماعی، وقتی لاجوردی پوشان را پیش چشم 12 هزار هوادار متعصب می بریم و سرانجام در گروه مرگ مرحله نهایی به عنوان تیم صدرنشین صعود می‌کنیم، این ها خواسته یا ناخواسته توقعات را بالا می‌برد! و آن وقت است که با یک باخت به هم می ریزیم و به زمین و زمان بد و بیراه می گوییم!
سخت است جلوی این توقع را بگیری مخصوصا با این بازی جانانه ای که بلند قامتان انجام می دهند، اما باید منطقی فکر کنیم! منطقی مثل کاپیتان تیم ملی والیبال ایران : آمریکا خیلی از ما بهتر بود و اگر 10 بار دیگر با آن‌ها بازی می‌کردیم 9 بار شکست می‌خوردیم.

4- آمریکا را دست کم گرفتیم: نباید فراموش کنیم این آمریکا 17 بار در لیگ جهانی حضور داشته و ما تنها دو بار! یعنی آن ها تقریبا 8 برابر ما در این جام حضور داشتند که 4 بار هم به مرحله نیمه نهایی رسیده اند، آنها در سال 2008 توانستد قهرمان شوند! حال آن‌که آن ها در تمامی مراحل نیمه نهایی 9 ست از حریفان گرفته اند و به فرض اینکه فقط 25 امتیاز گرفتند نه بیشتر مجموعا 225 امتیاز می شود و این یعنی آن ها قبلا 225 امتیاز در این مرحله گرفته اند و ما تازه بار اولمان است و هنوز طعم امتیاز گرفتن در این مرحله را نچشیده بودیم، ولی فرق می کند از لحاظ حساسیت و هیجان که در یک قدمی فینال باشی یا در مرحله گروهی، فرق می کند وقتی در ورزشگاه آزادی امتیاز می‌گیری یا در خاک ایتالیا! انگار ما یادمان رفته بود این آمریکا است قهرمان المپیک 2008 پکن، ولی طبق روال همیشگی و خصلت ایرانی بودنمان آن ها را دست کم گرفتیم و باختیم! همان گونه که خوش خبر سرپرست تیم ملی گفت: شاید بازیکنان ما آمریکا را ساده گرفته بودند و به فینال فکر می‌کردند.
وقتی کواچ بعد از بازی گفت قدر این مرحله را ندانستیم شاید مهر تاییدی باشد بر این نکته! همچنین حرف عادل غلامی پس از شکست مقابل آمریکا نیز مؤید این مدعاست: مسابقات در چنین سطحی با دیگر رقابت ها تفاوت دارد اما ما تجربه حضور در این سطح را نداشتیم.

5- باید پله پله فکر کنیم: شاید یک دهم درصد تمرکز بچه ها رفته بود روی بازی فینال و به آن هدفی که شاید سال هاست برای خودشان چشم اندازش را ترسیم کردند، ولی نباید هدف های بزرگ تر فدای اهداف کمی کوچکتر شوند، پیش نیاز رسیدن به فینال برد در نیمه نهایی بود شاید این را به ضمیر ناخودآگاه خودشان دیکته نکرده بودند و خودشان را از قبل برنده بازی می دانستند و این کار دستمان داد و باختیم!

6- نظم تیمی ایران به هم ریخت: نظم تیمی در یک مسابقه خیلی مهم است، ما روی نقاظ ضعف آمریکا کار کرده بودیم اما نقاظ قوت آن ها پر رنگ تر بود و به قول عادل غلامی تاکتیک ما برای این مسابقه این بود که سرویس های خوب بزنیم چون می دانستیم بازیکنان امریکا در دریافت ضعیف هستند اما نتوانستیم این کار را انجام دهیم و آمریکایی ها به خوبی توپ ها را به پاسور خود می رساندند و به راحتی نظم تیمی ما را به هم زدند.

با این همه این‌قدر اسپک های محمودی و امیر غفور و فرهاد قائمی به زمین حریف اصابت کرده، این‌قدر پاس های خوب سعید معروف روی دستان موسوی جور شده که حالا حالاها دلخوشی داریم و می توانیم با خاطراتش انس بگیریم ولی بی انصافی است بخواهیم آن ها را بکوبیم، آن ها کاری کردند کارستان که جهانیان در کف آن ماندند!

صحبت‌های ولاسکو مربی سابق تیم کشورمان پایان بخش این گزارش خواهد بود:« این را باید مردم درک کنند، آنها اعتقاد دارند وقتی شما برنده شدید و یک جام کسب کردید همیشه باید برنده باشید، اما دلیل نمی‌شود اگر یک بار ایتالیا را بردیم از آنها برتر هستیم یا اگر باختیم ایران پس‌رفت کرده است...» و شاید سقف آرزوهای والیبال ایران کف آرزوهای والیبال آمریکا بود...

* سعید بهزادی