به گزارش مشرق- وقتی قرار است از ورزش بنویسی، همیشه یک مرز باریک بین نوشتن از واقعیت و آنچه توقع داری، وجود دارد. این مشکل وقتی حاد می شود که قرار باشد از جام جهانی بنویسی؛ جامی که به تازگی به میزبانی برزیل به پایان رسیده و هنوز هم می شود اثرات منفی و مثبتش در تمام جهان دید.

در طول برگزاری جام جهانی چنین نوشته هایی را می شد در اینترنت ردیابی کرد. مقاله هایی از برایان فیلیپس، بلیزر و دیگر کسانی که در ابعاد مختلف از جام جهانی نوشتند و نوشتند.

یکی از نکات بارز جام جهانی 2014 نتایج عجیب آن بود. اگر قرار باشد بگویم با شنیدن نام جام جهانی 2014 به یاد چه چیزهایی می‌افتم، حتما به هیاهوی هواداران، سرودهای ملی و احساسات مردم اشاره خواهم کرد؛ اما نتیجه 7 بر یک آلمان برابر برزیل هرگز از یادم نخواهد رفت. فوتبال ورزش پیچیده ای است و باید اعتراف کنم ترکیبی عجیب از جزئیات عجیب تر از خود است و نوشتن از آن کار ساده ای نیست چرا که با شروع نوشتن از فوتبال باید از اجتماع باخبر باشی، سیاست را بدانی، فوتبال را بشناسی، مردم را قبول داشته باشی و حتی با مافیا و دنیای پشت پرده آن نیز آگاه باشی تا متنی که می نویسی به درد خواندن بخورد.

بیشتر دقایق فوتبال مبهم هستند و بخش ناچیزی از این ورزش کاملا شفاف و قابل پیش بینی است. شاید بشود نوشت که تیم مالی آلمان حتما یک تیم درجه سوم آسیا را شکست می دهد؛ اما هرگز نمی شود نوشت بلاتر کاری با سیاست ندارد!

وقتی جام جهانی به میزبانی آرژانتین کلید خورد، خبرنگاری که هیچ اطلاعی از زندانیان سیاسی در این کشور نداشت حق نوشتن از جام جهانی را هم نداشت. چطور ممکن است از فوتبال بنویسی و ندانی که عده ای بدون هیچ جرمی از تماشای آن محرومند!

برای کسانی که درباره فوتبال حس متعادلی دارند، نوشتن از احساسات مردم بسیار مضحک است. وقتی کسی معتقد باشد فوتبال زیبا خوب است و هواداران دو تیم بهتر است با یک تساوی خوب به خانه برگردند، دیگر نمی شود برایش از غم مردم برزیل نوشت، از اشک هایی که مردم آرژانتین ریختند و از شادی بی حد و حصری که مردم آلمان تجربه کردند.