گروه جهاد و مقاومت مشرق - پدری که سه فرزند و پاره ی تنش را در راه خدا داده باشد، حرف برای گفتن بسیار دارد. حرف هایی که از جنس ایثار و شهادت است. حرف هایی که با همه ی حرف هایی که می گوییم و می شنویم متفاوت است. حرف هایی که شنیدنش نه برای ما که درس و مشق بزرگی هم برای آیندگان است.

گفتم: آیندگان. چرا آیندگان؟ همین امروز هم اگر سرکی در جمع جوانان و نسل پرسشگر جوان بکشی، می بینی و می شنوی که کمتر نشانی از نسل شهیدان مقاوم و جانبازان و آزادگان صبور، دارند.

این نسلی که امروز داریم، اگر چه هنوز در کنار یادگاران و بازماندگان سالهای دفاع مقدس پرسه می زنند، اما به اندازه ی یک کتاب نانوشته، پرسش دارند. پرسش هایی که پاسخش یا کمتر و یا اصلا گفته نشده است.

و اما پاسخ گویی به این همه پرسش بر دوش چه کسانی سنگینی می کند و چه دستگاه هایی باید پاسخگوی هزاران هزار سوال بی پاسخ این نسل باشند، نسلی که باور حماسه های بی همتای، بی نام و نشانان عرصه ی جهاد و شهادت، برایشان سخت و بعضا ناممکن می نماید؟
تلفن که زدم، خودش گوشی را جواب داد. صدای نفس نفس زدنهایش به گوش می رسید. انگار بیل به دست داشت و نمی خواست حتی در آخرین سالها، ماه ها، هفته ها، روزها و ... حیاتش، بی اثر باشد!

تازه یک هفته بود که پیکر مطهر فرزند مفقودش شناسایی شده و به خاک سپرده شده بود، لذا قرارمان شد 5 شنبه بعد و اینکه با خانواده برویم خانه اش در روستای ترکان و میهمانش باشیم تا عصر جمعه و همه اش بهانه ای که پای درد دلها و سرگذشت پر رنج و رازش بنشینم.

دو روز بعد در تدارک برگزاری یادمان رییس جمهور شهید، محمدعلی رجایی بودیم که خبر آمد، پدر توان تحمل فراق را بیش از این نداشته و عروج را به فرود ترجیح داده است.

حاج قاسم اصغری ترکانی، پدر شهیدان علی‌اکبر، علی‌اصغر و محمدرضا اصغری ترکانی، به همین راحتی که ما می بینیم و می شنویم! رفت. او رفت تا یکی دیگر از هزاران گنجینه ی اسرار شهیدان، در خاک آرام گیرد بدون اینکه نسل سرگردان امروز بداند و یا فهمیده باشد که بر او و جگر گوشه هایش چه گذشت!

او رفت و چقدر زود فراموش خواهد شد، همه ی آنچه که او می دانست و نسلهایی که باید می دانستند. و این در حالی است که هزاران هزار آدم به بهانه ی هزار هزار کار فرهنگی، در هزار هزار پست اداری، جابجا می شوند و هزار هزار میلیارد پولی که به بهانه ی یک کار فرهنگی!، برای ماندگاری پست ها، هزینه می شود!