به گزارش مشرق به نقل از روزنامه الشرق الاوسط، طبق گفته‌های میسا عبدو، رهبر یگان‌های حمایت از زنان از یگان‌های مردمی کردهای سوریه، 500 زن در این یگان‌ها در کنار مردها در شهر کوبانی سوریه می‌جنگند و در شدیدترین نبردهایی که علیه ساکنان این منطقه شکل گرفته، برای دفاع از شهرشان حضور دارند.

عبدو گفت: این نبرد به ما تحمیل شده ولی ما دسته بسته نیاستاده‌ایم و در خانه‌ها ننشستیم تا برادران و همسرانمان از ما دفاع کنند.

وی ادامه داد: زن کرد در وطن پرستی از زنان عرب و به ویژه زنان فلسطینی کمتر نیست. ما نه به اسم قوم گرایی یا نژاد پرستی بلکه برای دفاع از انسانیت در مقابل دشمن مشترک اعراب، کردها و ترک‌ها می‌ایستیم.

این زن سی ساله که با نام مستعار نارین عفرین شناخته می‌شود، ‌افزود: ما پیش از اینکه کرد باشیم اهل کشور سوریه هستیم و آنچه ما به دنبال آن هستیم این است که سوریه یک کشور آزاد و دموکرات باشد.

به گفته عبدو، تعداد زنانی که در خط مقدم جبهه‌های کوبانی در حال مبارزه هستند به 500 تن می‌رسد. به همین تعداد هم زنانی در اردوگاه‌های آموزشی حضور دارند.

وی افزود: تعداد زنانی کردی که در یگان‌های حمایت از زنان در مناطق کردنشین سوریه حضور دارند، بیش از 5000 تن است. طی 25 روز اولیه آغاز نبرد کوبانی 30 زن کشته شدند اما وخامت این درگیری‌ها به حدی است که امکان جمع آوری آمار و اطلاعات دقیقی از تعداد مبارزان زنی که در این نبردها کشته شده‌اند، ممکن نیست.

عبدو اظهار داشت: مرد و زن در جبهه نبرد همچون دوره‌های آموزشی در استفاده از انواع سلاح سبک و سنگین مساوی هستند.

وی تاکید کرد: تیری که زنان کرد شلیک می‌کنند بیش از تیر اندازی مردان،‌ داعشی‌ها را می‌ترساند چرا که آنها بر این باورند که اگر به دست زنان کرد کشته شوند به جای بهشت به جهنم می روند!

وی ادامه داد: من مشکلی برای تعامل و آموزش دوستان مبارز خود در گروه‌های مردان نمی‌بینم همه ما در یک جبهه و برای یک هدف می‌جنگیم.

یگان‌های حمایت از زنان در نیمه سال 2012 تشکیل شد و شورای نظامی برای اداره این یگان‌ها متشکل از 31 مبارز تشکیل شد. میسا عبدو در کنار 3 تا 5 عضو دیگر از فرماندهان اصلی یگانهای حمایت از زنان هستند.

این یگان‌ها به سه نوع تقسیم می‌شوند: نیروهای حرفه‌ای، نیروهای مقاومت و نیروهای بومی. بر اساس سیستم داخلی تشکیلات کردها در سوریه و عراق باید نسبت زنان در یگان‌های حاکمیتی و نظامی حداقل به 40 درصد برسد و این نسبتی است که با یگان‌های حمایت زنان که تعداد اعضای آنها بیش از این نسبت است، مطابقت دارد.