به گزارش مشرق، روزنامه ایران ورزشی در یادداشتی به قلم محمد قراگزلو به ارزیابی وضعیت تیم فوتبال پرسپولیس پرداخته است. متن این نوشتار به شرح زیر است:
اوضاع پرسپولیس همیشه نگران‌مان می‌کند. اینکه تیم روی پله نهم جدول ایستاده البته که نگران‌مان می‌کند اما بدتر از این اتفاقاتی است که در حاشیه تیم و باشگاه رخ می‌دهد و کاری می‌کند تا هر روز با خودمان تکرار کنیم: «این تیم به جایی نمی‌رسد.» در واقع فشار مشکلات و تعدد حاشیه‌های خانه خراب‌کن پیرامون پرسپولیس کاری می‌کند تا به برطرف شدن مشکلات فنی پرسپولیس امیدوار نباشیم و اصلا به این فکر نکنیم که تیم از همین بازی با سایپا تبدیل به تیم دیگری خواهد شد.

بله، سه‌شنبه موعد شروع تازه‌ای برای پرسپولیس خواهد بود. حالا همه باخت به سپاهان، دعوت نشدن حتی یک بازیکن پرسپولیسی به تیم ملی و اتفاقات 11 هفته ابتدایی را فراموش کرده‌اند و مثل امیدوارهای ابتدای فصل از صعود تیم به مکان‌های بالایی جدول و رقابت با سایر مدعیان در کورس قهرمانی می‌گویند اما مگر می‌گذارند؟ دعوای باشگاه با اسپانسر، داستان مذاکره با رئال که پیرو آن شایعه جدی برکناری مسوولان باشگاه را به دنبال داشت، قضیه شب قبل از بازی جام حذفی و جاسوس بازی، داستان جذب بازیکنان خارجی و داخلی جدید و حواشی پیرامونش، بی‌پولی و بالاخره پیدا شدن صاحب جدید برای درفشی‌فر آنقدر ابعاد گسترده‌ای دارد که خواب راحت را از پرسپولیس نگون‌بخت می‌گیرد. به همه اینها اضافه کنید داستان دنباله‌دار واگذاری سهام باشگاه و فروش آن که ظاهرا قرار است در همین زمستان اجرایی شود اما آنقدر در این حوزه بدقولی شده که به این هم ناامیدیم و خبری با این تیتر که «آگهی فروش سهام باشگاه آذرماه منتشر می‌شود» هیچ برقی در چشم‌مان نمی‌اندازد. حالا و در کنار تمام این داستان‌ها که هر کدام فصول پر و پیمانی دارد تیم پرسپولیس با هزار ماجرای فنی باید مقابل سایپا شروعی تازه داشته باشد. شروعی که قرار است امیدوارمان کند به تغییر، تغییری که قرار است در تعطیلات 52 روزه لیگ برتر کلید بخورد و پرسپولیس را از این رو به آن رو کند اما سوال بزرگ اینجاست که برای شروع تغییر و جرقه امید همه چیز فراهم است؟
 
بیایید دوباره نگاهی بیندازیم به آخرین بازی پرسپولیس. روزی که حمید درخشان تیم اصلی‌اش را فرستاد مقابل تیمی از دسته دوم متعلق به یک روستای سه هزار نفری. پرسپولیس آن روز تیم امیدوارکننده‌ای نبود. خودخواهی‌ها، حاشیه‌ها، کجروی‌ها و نافرمانی‌ها در درون و بیرون زمین مثل غده‌های چرکین در همین بازی ظاهرا ساده سر برآورد و در حیطه فنی هم مشخص شد تیم درخشان در تعطیلات تکانی نخورده است. در ظاهر ماجرا قرار بود مقابل تیم کارگر بنه‌گز تیمی را ببینیم که به لحاظ بدنی 20 درصد بهتر شده اما خستگی ناشی از بدنسازی بود یا چیز دیگر، این پیشرفت به هیچ وجه در تیم پرسپولیس دیده نشد. نکته اسفبار آنجا بود که پرسپولیس حتی موفق نشد به اندازه چند دقیقه متوالی حریف کوچک و گمنامش را تحت فشار قرار دهد که این ناشی از تداوم ضعف‌های تاکتیکی و بدنی گذشته بود که به نظر می‌رسید اندکی تفاوت نکرده است.

در واقع به غیر از میدان دادن به جوانی خوش‌استیل به نام شهاب آزادی در 15 دقیقه پایانی – که از تیم امید به بزرگسالان پرسپولیس آمده تا پروسه جذب بازیکن از تیم‌های پایه کلید بخورد – که فوتبال تیم پرسپولیس را تحت تأثیر قرار داد و تکانی داد، نمی‌شد نکته امیدوارکننده‌ای در این مجموعه بیمار پیدا کرد. تیمی که فقط 1500 نفر را به ورزشگاه کشانده بود حتی برای آن کلونی کم تعداد از امیدواران همیشگی چیزی برای امیدواری و خوشحالی نداشت اما همیشه می‌شود دست‌ها را به زانو زد و دوباره برخاست.
 
بی‌تعارف بگوییم؛ اگر پرسپولیس همان تیم از هم‌گسیخته و منفعل بازی پنج‌شنبه گذشته باشد مقابل سایپا یک شکست خورده محض خواهد بود و این یعنی به تاخیر افتادن حرکت به سمت بالاهای جدول. کیفیت تیم سایپا در هفته‌های اخیر و حتی دو مسابقه اخیری که شکست خورده حتما پرسپولیس را هوشیار و آگاه خواهد ساخت که سه‌شنبه با یکی از آماده‌ترین و بهترین‌های لیگ مصاف خواهد داد پس تکرار اشتباهات گذشته و انفعال و کجروی‌های بازی گذشته حکم به درجا زدن و دور شدن بیشتر از صدر جدول می‌دهد.

امروز تصور می‌کنیم حمید درخشان و شاگردانش چشم‌ها و گوش‌هایشان را بسته‌اند و نمی‌بینند که در حین تمرین وسایل بدنسازی‌شان را از درفشی‌فر خارج می‌کنند. با خودمان فکر می‌کنیم برای بازیکن پرسپولیس اهمیتی ندارد که وقتی بنر اسپانسر جمع شده یعنی فعلا خبری از پول نیست یا به بازیکن ارتباطی ندارد که صندلی سرپرست و رییس هیات مدیره باشگاه چقدر لرزان و موقتی است.
تصور می‌کنیم کادر فنی و مجموعه بازیکنان پرسپولس کاری به این داستان‌های نگران‌کننده ندارند و می‌خواهند با تمام قوا مقابل سایپا بازی کنند و برنده باشند. هر چند می‌دانیم پس زدن تمام این حاشیه‌ها و کنار گذاشتن مشکلات، کاری است غیرممکن اما به همان اندازه مشکلات بر جای مانده در حوزه فنی نگران و دلواپس‌مان می‌کند.

پرسپولیس در دروازه خود عنصر ثابتی ندارد، مدافعان میانی در غیاب سیدجلال دچار اشتباهات فردی بیشتری نسبت به فصل قبل می‌شوند، بعد از کنار رفتن ماهینی، مدافع راست تیم در حدی نیست که بتوان روی او حساب کرد، مدافع چپ که اصلا چیزی در چنته ندارد، هافبک دفاعی کم می‌دود، کم می‌جنگد و کم توپ می‌گیرد، هافبک نفوذی درست پاس نمی‌دهد و در جریان بازی نیست، بال کناری گیج می‌زند و حواسش به بازی نیست، مهاجم تیم به خودش فکر می‌کند تا آمار گلزنی‌اش را بالا ببرد و هزار و یک داستان دیگر در خطوط مختلف تیم وجود دارد که هم کادر فنی به آن اذعان دارد هم خود بازیکنان!
 
همه اینها را که کنار هم می‌گذاریم تنها به این جمله می‌رسیم که «برای این پرسپولیس دلواپسیم». ما برای بازی با سایپا دلواپسیم و برای دلواپسی‌مان دلیل داریم اما ای کاش حمید درخشان و بازیکنانش کاری کنند که بعد از سوت پایان بازی با سایپا امیدواری جای نگرانی و دلواپسی را گرفته باشد، چاره‌ای نداریم جز اینکه منتظر باشیم.