به گزارش مشرق، بعد از اینکه آزاد و فرنگی کاران ملی پوش ایران به محض حضور در رقابتهای سنگین جهانی تاشکند به بازیهای آسیایی اینچئون اعزام شدند و به هر شکل ممکن با نمره قبولی از این دو آوردگاه بزرگ بین المللی بیرون آمدند، بسیاری از اهالی کشتی و حتی متولیان ورزش کشور تصور کردند ماموریت فدراسیون کشتی تا آینده ای نامعلوم به پایان رسیده و این جماعت گوش شکسته فعلا برنامه مهم و خاصی پیش رو ندارند. اما تازه ترین اظهارات رسول خادم رئیس فدراسیون کشتی این معادلات و پیش بینی های دلگرم کننده را برهم زد و اهالی و دوستداران کشتی را وارد چالشی تازه کرد. سکان دار کشتی ایران معتقد است هنوز در سطح المپیک نیستیم و یه هیچ عنوان نمی توان ساختار کنونی کشتی ایران را با کشتی روسیه مقایسه کرد.
مطمئنا به رغم در پیش بودن میادین جهانی و آسیایی آتی، می توان المپیک 2016 ریو را مهمترین برنامه پیش روی فدراسیون کشتی دانست که می تواند برای کشتی و حتی رنکینگ مدالی ورزش ایران سرنوشت ساز باشد. ضمن اینکه فرصت برنامه ریزی، تجهیز و آماده سازی کشتی گیران برای این آوردگاه بزرگ نیز چیزی کمتر از دو سال است و طبیعتا به هیچ عنوان نمی توان با یک پشتوانه دوساله برای کسب موفقیت در المپیک بعدی خیز برداشت.
ظرفیت و سبک قهرمانان تغییر نمی کند
چه بخواهیم چه نخواهیم، باید این حقیقت را پذیرفت که کشتی ایران در حال حاضر ظرفیت جدیدی برای خلق شگفتی در المپیک را ندارد و به واقع به هیچوجه در سطح المپیک نیست. باید قبول کرد در برخی اوزان ظرفیت های جدیدی برای اضافه کردن به بدنه تیم ملی وجود ندارد و حتی حفظ همان ظرفیت های قبلی نیز کار دشواری است. از سویی دیگر تکیه بر جوانان و چهره های نه چندان مطرح در این فرصت دو ساله تا المپیک بعدی نیز چندان ساده و عملی نیست و از سویی دیگر نمی توان تنها بر پشتوانه سازی و پرورش مهره های جدید تکیه کرد.
عیار، توان و ظرفیت بسیاری از ستاره های کشتی ایران مشخص و تثبیت شده و دیگر جایی برای بیشتر شدن ندارد، کمااینکه برخی از اشکالات سطوح پایه نیز در پیکره کشتی آنان حک شده و دیگر جایی برای رفع اشکال و آموزش های جدید باقی نمانده است. این موضوع تا جایی عیان و مشخص است که حتی رئیس فدراسیون کشتی نیز به آن اذعان کرده و معتقد است برخی از ملی پوشان بزرگ و عنوان دار نیز در مقطعی از مسابقات حساس جهانی و آسیایی به اصطلاح هنگ می کنند و قادر به مدیریت و اداره کشتی های جلوافتاده نیز نیستند. بدتر آنکه به دلیل شرایط سنی و کنونی این کشتی گیران، نمی توان روی مباحث پایه ای آنان کار کرد، چراکه سبک کشتی آنان شکل گرفته و قابل تغییر نیست. شاید مهمترین دغدغه فدراسیون نیز همین مساله است که با توجه به این مشکلات، چه برنامه ای را تا المپیک ریو پیش بگیرد تا کشتی ایران همچنان در میادین سخت و حساس، سربلند و افتخارآفرین ظاهر شود.
ارتقای توان فنی یا جسمی؟
با توجه به ضعف مشهود فنی و تکنیکی در برخی از اوزان و همچنین عدم آموزش پذیری برخی ملی پوشان به دلیل پایان دوره شکل گیری کشتی آنان، کادر فنی تیم ملی نیز چاره ای جز تکیه و تاکید بر ارتقای توان جسمانی و فیزیکی ملی پوشان ندارد. رسول خادم و همکارانش بارها با تکیه بر همین تاکتیک توانسته اند کشتی گیران حریف از جمله نمانیدگان روس و آمریکا را به زانو در آوردند و در اصل، نقایض فنی و ظرفیت های مشخص کشتی گیران تیم ملی را با ارتقای قدرت بدنی و توان آنان جبران کردند.
هر چند به گفته بسیاری از منتقدان نمی توان تمامی برنامه های آماده سازی تیم ملی را بر پایه ارتقای توان بدنی و جسمانی بنا کرد، اما باید به خاطر داشت ادغام همین توانایی بالا با چاشنی فنون و تکنیک ناب ایرانی، توانسته بارها جواب دهد و نتایج دلچسب و موفقیت آمیزی را رقم بزند. البته این مساله باید تا جایی مد نظر خادم و مردانش باشد که مبادا ملی پوشان ما مصداق آن مثال قدیمی از سوی دیگر بام سقوط کنند و با تکیه بیش از حد بر توان بدنی، تمرینات همیشگی فنی خود را فراموش کنند.
شاید این همان نکته ای است که کشتی ایران را با روسیه متمایز می کند و برخی اوقات دست و پای کادر فنی تیم ملی ایران را برای انتخاب و مهره چینی در مسابقات مهم و سرنوشت سازمی بندد. روسها به دلیل اقدامات و برنامه های دقیق پایه ای در سطوح پایه توانسته اند، نسل آماده و موفقی را پرورش دهند که از آمادگی همزمان جسمی و فنی برخوردارند. روسها بارها نشان داده اند همواره دارای چندین ترکیب ملی هستند و هیچگاه در هیچ وزنی با فقدان ملی پوش ششدانگ و مطمئن روبرو نمی شوند.اما این مشکل در کشتی ایران به وضوح به چشم می خورد و هنوز معلوم نیست در صورت کنار رفتن ستاره های کنونی کشتی آزاد و فرنگی تیم ملی چه کشتی گیرانی می توانند دوبنده آنان را با اطمینان بر تن کنند.
در نهایت باید به این مساله نیز توجه داشت که کشتی ایران همچنان با دغدغه بزرگی برای المپیک 2016 ریو روبرو است و به هیچ عنوان نمی توان عناوین قهرمانی کشتی آزاد و فرنگی در رقابتهای جهانی و آسیایی را تضمینی برای پیروزی های بعدی در المپیک دانست. باید به این حقیقت اعتراف کرد که دست کشتی ایران از مهره های متعدد و مطمئن در اوزان مختلف خالی است و برطرف کردن این خلاء بزرگ نیز بدون برنامه ریزی و اقدامات زمان بر، امکان پذیر نخواهد بود.
مطمئنا به رغم در پیش بودن میادین جهانی و آسیایی آتی، می توان المپیک 2016 ریو را مهمترین برنامه پیش روی فدراسیون کشتی دانست که می تواند برای کشتی و حتی رنکینگ مدالی ورزش ایران سرنوشت ساز باشد. ضمن اینکه فرصت برنامه ریزی، تجهیز و آماده سازی کشتی گیران برای این آوردگاه بزرگ نیز چیزی کمتر از دو سال است و طبیعتا به هیچ عنوان نمی توان با یک پشتوانه دوساله برای کسب موفقیت در المپیک بعدی خیز برداشت.
ظرفیت و سبک قهرمانان تغییر نمی کند
چه بخواهیم چه نخواهیم، باید این حقیقت را پذیرفت که کشتی ایران در حال حاضر ظرفیت جدیدی برای خلق شگفتی در المپیک را ندارد و به واقع به هیچوجه در سطح المپیک نیست. باید قبول کرد در برخی اوزان ظرفیت های جدیدی برای اضافه کردن به بدنه تیم ملی وجود ندارد و حتی حفظ همان ظرفیت های قبلی نیز کار دشواری است. از سویی دیگر تکیه بر جوانان و چهره های نه چندان مطرح در این فرصت دو ساله تا المپیک بعدی نیز چندان ساده و عملی نیست و از سویی دیگر نمی توان تنها بر پشتوانه سازی و پرورش مهره های جدید تکیه کرد.
عیار، توان و ظرفیت بسیاری از ستاره های کشتی ایران مشخص و تثبیت شده و دیگر جایی برای بیشتر شدن ندارد، کمااینکه برخی از اشکالات سطوح پایه نیز در پیکره کشتی آنان حک شده و دیگر جایی برای رفع اشکال و آموزش های جدید باقی نمانده است. این موضوع تا جایی عیان و مشخص است که حتی رئیس فدراسیون کشتی نیز به آن اذعان کرده و معتقد است برخی از ملی پوشان بزرگ و عنوان دار نیز در مقطعی از مسابقات حساس جهانی و آسیایی به اصطلاح هنگ می کنند و قادر به مدیریت و اداره کشتی های جلوافتاده نیز نیستند. بدتر آنکه به دلیل شرایط سنی و کنونی این کشتی گیران، نمی توان روی مباحث پایه ای آنان کار کرد، چراکه سبک کشتی آنان شکل گرفته و قابل تغییر نیست. شاید مهمترین دغدغه فدراسیون نیز همین مساله است که با توجه به این مشکلات، چه برنامه ای را تا المپیک ریو پیش بگیرد تا کشتی ایران همچنان در میادین سخت و حساس، سربلند و افتخارآفرین ظاهر شود.
ارتقای توان فنی یا جسمی؟
با توجه به ضعف مشهود فنی و تکنیکی در برخی از اوزان و همچنین عدم آموزش پذیری برخی ملی پوشان به دلیل پایان دوره شکل گیری کشتی آنان، کادر فنی تیم ملی نیز چاره ای جز تکیه و تاکید بر ارتقای توان جسمانی و فیزیکی ملی پوشان ندارد. رسول خادم و همکارانش بارها با تکیه بر همین تاکتیک توانسته اند کشتی گیران حریف از جمله نمانیدگان روس و آمریکا را به زانو در آوردند و در اصل، نقایض فنی و ظرفیت های مشخص کشتی گیران تیم ملی را با ارتقای قدرت بدنی و توان آنان جبران کردند.
هر چند به گفته بسیاری از منتقدان نمی توان تمامی برنامه های آماده سازی تیم ملی را بر پایه ارتقای توان بدنی و جسمانی بنا کرد، اما باید به خاطر داشت ادغام همین توانایی بالا با چاشنی فنون و تکنیک ناب ایرانی، توانسته بارها جواب دهد و نتایج دلچسب و موفقیت آمیزی را رقم بزند. البته این مساله باید تا جایی مد نظر خادم و مردانش باشد که مبادا ملی پوشان ما مصداق آن مثال قدیمی از سوی دیگر بام سقوط کنند و با تکیه بیش از حد بر توان بدنی، تمرینات همیشگی فنی خود را فراموش کنند.
شاید این همان نکته ای است که کشتی ایران را با روسیه متمایز می کند و برخی اوقات دست و پای کادر فنی تیم ملی ایران را برای انتخاب و مهره چینی در مسابقات مهم و سرنوشت سازمی بندد. روسها به دلیل اقدامات و برنامه های دقیق پایه ای در سطوح پایه توانسته اند، نسل آماده و موفقی را پرورش دهند که از آمادگی همزمان جسمی و فنی برخوردارند. روسها بارها نشان داده اند همواره دارای چندین ترکیب ملی هستند و هیچگاه در هیچ وزنی با فقدان ملی پوش ششدانگ و مطمئن روبرو نمی شوند.اما این مشکل در کشتی ایران به وضوح به چشم می خورد و هنوز معلوم نیست در صورت کنار رفتن ستاره های کنونی کشتی آزاد و فرنگی تیم ملی چه کشتی گیرانی می توانند دوبنده آنان را با اطمینان بر تن کنند.
در نهایت باید به این مساله نیز توجه داشت که کشتی ایران همچنان با دغدغه بزرگی برای المپیک 2016 ریو روبرو است و به هیچ عنوان نمی توان عناوین قهرمانی کشتی آزاد و فرنگی در رقابتهای جهانی و آسیایی را تضمینی برای پیروزی های بعدی در المپیک دانست. باید به این حقیقت اعتراف کرد که دست کشتی ایران از مهره های متعدد و مطمئن در اوزان مختلف خالی است و برطرف کردن این خلاء بزرگ نیز بدون برنامه ریزی و اقدامات زمان بر، امکان پذیر نخواهد بود.
