در ابتدای فیلم وقتی مادر افشین (با بازی نازنین بنیادی) با دستهای سرخ و خط کش خورده پسرش مواجه شده و متوجه می شود که پسرش به خاطر رقصیدن در سر کلاس این بلا به سرش آمده، او را برای همیشه از بسیجی ها انذار می دهد و می گوید: «بسیجی ها که نیروهای وفادار به رژیم هستند از هیچ کس نمی ترسند، هر وقت آنها به سمتت آمدند فرار کن».
 


 
تا اینکه یک روز یکی از اعضای گروه به بقیه می گوید که: «این رقصیدن ما تا زمانیکه کسی نتواند آن را ببیند و مخاطبی نداشته باشیم هیچ فایده ای ندارد!» و اینگونه می شود که نقشه اجرای یک نمایش رقص در بیابان به ذهن آنها متبادر می شود. برای آنها بیابان جایی است که «نه دیگر خبری از رژیم است و نه دیگر کسی می تواند آنها را پیدا کند.»

 
 
پایان اجرای نمایش «قر دادن در بیابان» همزمان می شود با اعلام نتایج انتخابات 88 و اعتراض میرحسین موسوی به نتایج انتخابات و به خیابان ریختن هواداران وی، در 30 دقیقه پایانی فیلم، شاهد مظلومیت معترضین سبزپوش و وحشی گری نیروهای لباس شخصی بسیجی هستیم که به طرز بی قاعده ای خشن جلوه می کنند. سرانجام افشین در یکی از این درگیریهای خیابانی دستگیر می شود و گونی به سر، توسط بسیجی ها دوباره به یک بیابان برده می شود. وقتی بسیجی ها متوجه می شوند که افشین هنرمند است، در راستای تنفرشان از هنر تصمیم می گیرند که افشین را به ضرب گلوله آن هم در وسط صحرا بکشند!! ولی در یک تعقیب و گریز خنده دار افشین موفق می شود که از چنگال بسیجی ها فرار کند.

 
در تحلیل ساختاری فیلم نکاتی چند به نظر می رسد. نخست اینکه فیلم با وجود بودجه 4 میلیون دلاری به طور کامل تلویزیونی تولید شده است، دوربین فیلم برخلاف آنچه از چنین فیلمی انتظار می رود در اکثر اوقات مدیوم است و همین مدیوم باعث عدم باورپذیریِ طراحی صحنه های فیلم از موقعیت های داخل ایران می شود، تا جایی که شما حتی یک نمای باز از دانشگاه تهران، خیابانهای تهران و اعتراضات خیابانی مشاهده نمی کنید. طراحی صحنه فیلم هم به شدت اولیه است و کارگردان حتی نتوانسته یک نمای باز از سر در دانشگاه تهران (که یکی از معروفترین جلوه های ایران در دنیاست) و یا نمایی باز از شهر تهران (که با یک عکس یا فیلم آرشیوی به سبک دیگر فیلمهای تاریخ معاصر می شد سر و تهش را هم آورد) تولید یا استفاده کند؛ شاید یکی دیگر از ضعفهای طراحی صحنه فیلم هم به این برگردد که کل فیلم در انگلستان تصویربرداری شده است.
 

برخی از ویژگی های جمهوری اسلامی ایران که بعد از دیدن این فیلم قرار است در ذهن مخاطب ثبت شود از این قرار است:
2- تعدد وجود گروه های هنری که به دلیل نبود آزادی و نفرت جمهوری اسلامی از هنر و هنرمند به زیر زمین پناه برده اند،
3- تعدد وجود ماهواره بر پشت بامهای مردم ایران و تاثیرپذیری مردم از پیامهای منتشره توسط شبکه های ماهواره ای و رسانه های غربی،
4- خیابانهایی که همیشه پر است از معترضین به نظام،
5- مزدوران بسیجی که همه جا هستند و همیشه در کمین ضدانقلاب نشسته اند،
6- محدودیت بین روابط دختر و پسر و محدودیتهای پوشش برای زنان،
7- ممنوعیت رقص به عنوان یکی از بزرگترین ایرادهای جمهوری اسلامی،
8- مخالفت همه دانشجویان با جمهوری اسلامی به غیر از به ظاهر دانشجویان بسیجی و مزدور.

 

 


نقدا از قید همزمانی توزیع و اکران دو فیلم غربی و تلاش برای اکران یک فیلم ایرانی در وارونه جلوه دادن وقایع فتنه 88 بگذریم که مجالی مفصل¬تر می طلبد و چند روز دیگر همزمان با اکران فیلم گلاب بیشتر می توان به این موضوع پرداخت.
به نظر می رسد فتنه گرانی که ادعا می کنند دلیل اعتراضاتشان چیزی جز «قر دادن در وسط خیابان یا بیابان» بوده است، بایست در مقابل چنین بازنمایی غلطی از آزادی خواهیِ مقدسشان موضعگیری کنند و اگر اینگونه نمی کنند، دیگر داعیه وطن پرستی و میهن دوستی را بر زبان نیاورند و بدون حرص خوردن های بی فایده و به زحمت انداختن دیگران، صرفا قدری در انتخاب وطن محبوب و مطلوبشان بیشتر دقت کنند.

* محمدصادق باطنی