گروه ورزشی مشرق- «مشکل بزرگ ورزشکاران غربی در برخورد با تعصبات و احساسات ملی و مذهبی آغشته با ورزش این است که فلسفه شرق را در دست گرفته اما قیافه حق به جانبی از سوی یک انسان غربی به خود گرفته اند» - اسپنسر ک. ورتس استاد دانشگاه کریستین تگزاس – دپارتمان فلسفه

یک هفته پیش مقاله ای از سوی نیویورک تایمز منتشر شد که البته محل انتشار آن در صفحه فلسفه شرق بود و نگارنده مطلب به صورت تصادفی آن را مشاهده کرد. تیتر این مقاله به نظر غریب می آمد: ذن، یوگا و ورزش: فلسفه شرقی برای ورزشکاران غربی

نگاه فیلسوفانه نویسنده به مقوله ورزش به کنار اما نکته پنهان شده در این مقاله نگاه تیزبینانه و اتفاقا بی طرفانه نویسنده مقاله به حقانیت فلسفه شرق بود.

ک. ورتس به صراحت از تاکید پیامبر اسلام درباره اهمیت ورزش‌هایی چون تیراندازی، شنا و اسب سواری می نویسد و می گوید: چه در امپراطوری چین، چه در ایران باستان و چه در سرزمین‌های تحت پوشش خلافت اسلامی، ورزش همیشه یک مقوله بسیار جدی و مهم بوده است. سلامتی و شکر آن با تداوم ورزش نزد شرقی‌ها همیشه برقرار بوده و در ادیان مختلف بر این نکته مهم تاکید شده است.

در ادامه این مقاله، نویسنده به سراغ فرهنگ غرب می رود و می نویسد: وقتی یک ورزشکار آمریکایی در سطح ملی تماشاگر گریستن یک ورزشکار شرقی است، سعی می کند دلیل تعصب او را بفهمد اما این مسئله برای او بسیار سخت است. درست است که همه آمریکایی‌ها کشورشان را دوست دارند اما برقراری ارتباط با یک تاریخ 100 ساله برای نسلی که از کشورش جنگ، تجاوز و خودکامگی دیده کار ساده ای نیست. یک ورزشکار الجزایری خیلی راحت تر از یک قهرمان آمریکایی به خاطر کشورش و خاک وطنش با جان و دل تلاش می کند. یک ورزشکار از کره‌شمالی خیلی راحت تر از یک ورزشکار انگلیسی به خاطر مردم کشورش فداکاری می‌کند.

در تمام دنیا هر شهروندی عاشقانه کشورش را دوست دارد اما کمتر دیده شده یک ورزشکار غربی به خصوص در آمریکا با دست شکسته یا سر بانداژ شده به کار خود در زمین ادامه بدهد یا یک کشتی گیر از مردم کشورش بخواهد برایش دعا کنند یا یک شناگر با درد شدید در ناحیه معده به مدال طلای المپیک برسد و از شدت شادی اشک بریزد. چنین صحنه هایی در فلسفه شرقی ورزش امکان پذیر است؛ نه در فلسفه غربی آن.

مقوله اخلاق در ورزش نیز بسیار مهم است. البته ورزشکار بی اخلاق هم در شرق دیده شده و هم در غرب. مشخص است که نمی شود در این باره حکم قطعی صادر کرد؛ اما تاریخ المپیک نشان دهنده فراوانی بیشتری از موارد اخلاقی نزد شرقیان است. ورزشکاران کشورهای شرقی به خصوص در قاره آسیا بیش از ورزشکاران اروپایی و آمریکایی در این زمینه رکورد دارند و داستان‌های جالبی از خود به یادگار گذاشته اند.

بیهوده نیست که شرقیان در ورزش‌های انفرادی معمولا صاحب سبک هستند چرا که برای خلوت کردن و با خود اندیشیدن کوهی از انگیزه و دلیل هستند و نیازی به تیم و گروه و سخنرانی از سوی یک روانشناس ندارند.

نویسنده این مطلب در پایان مقاله خود ضمن اشاره به لزوم ایجاد تعادل در این دو مورد می نویسد: حالت ایده آل در این میان این است که شرق و غرب بهترین های خود را به اشتراک بگذارند و ورزش که برای نوع بشر است در خدمت نوع بشر باشد، بدون توجه به تاریخ و جغرافیا.