گروه بین الملل مشرق- شرایط و سیر تحولات جهانی و منطقه ای آنقدر پیچیده شده که هر کشور غربی برای خودش اولویتی را لحاظ کرده و اینگونه نیست که با فراغ بال و همچون گذشته، بتواند با دست و دل بازی در جاهای مختلف هزینه کنند و یا از رژیم صهیونیستی حمایت نماید. هیچگاه مثل امروز در شش دهه گذشته تا این حد از رژیم صهیونیستی انتقاد نمی شده و یا مؤسسات و شخصیت های آن تحت فشار قرار نمی گرفته اند. آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان، چهار کشور اصلی هستند که همواره در دهه های گذشته، رژیم صهیونیستی را بی حد و مرز حمایت کرده اند و از هیچ خدمتی به این رژیم فروگذار نکرده اند. اما امروز شرایط فرق می کند و هریک از چهار کشور و قدرت غربی، یک سر دارند و هزار سودا!! با اینکه ساخت قدرت در امریکا و بیشتر کشورهای غربی با لابی های صهیونیستی گره خورده و مقامات و وکلای پارلمان و یا بانک ها و شرکت های نفتی و تسلیحاتی و... از طریق حمایت همین لابی های صهیونیستی به جایگاه خود دست می یابند ولی مسأله این است که اوضاع در غرب عادی نیست و دامنه مانور دستگاه ها و مقامات دولتی هم به اندازه ای کاهش یافته که تصمیمات گذشته برای آنها در قبال رژیم صهیونیستی بسیار دشوار است.

امروز اولویت فوری آمریکا و کشورهای غربی این است که باید روند سازش به جایی برسد و دیگر به این فکر نمی کنند که حتماً، امتیازات اسرائیل، حداکثر می باشد. فقط به پایان این تراژدی فکر می کنند و البته نمی خواهند، کفه ترازوی عدالت و انصاف، بر حقوق و خواسته های فلسطینی سنگینی کند ولی همه آنچه را که اسرائیلی ها و به ویژه جریان های افراطی می خواهند، را مجاز نمی دانند.

شرایط فعلی در اسرائیل به این دلیل به بن بست رسیده و انتخابات زودهنگام و فروپاشی ائتلاف حکومتی برای ماه مارس، زمان انتخابات را ثبت کرده است که نتانیاهو و جریان های افراطی بر طبل باج خواهی می زنند و مذاکرات سازش را با مدیریت امریکایی به بن بست رسانده اند و در دیگر موضوعات راهبردی هم قصد دارند، نگاه خود را بر امریکا و دیگر کشورهای غربی تحمیل کنند.

اینکه مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 چگونه و به چه نتیجه ای برسد، فشار صهیونیستی به غرب و امریکا را افزایش داده که حوصله مقامات غربی را سر برده است. رایس که وزیر خارجه امریکا بود در نشست آیپک به صهیونیست ها گفته بود که اگر دنبال سازش نباشید، وقت و زمان را از دست خواهید داد و این فرصت طلایی برای شما (صهیونیستها)ست.

رایزنی های پنهان با سران احزاب صهیونیست در اسرائیل از سوی غرب بر روی این مسئله متمرکز است که باید به مرزهای 67 بازگردند و کرانه باختری را به فلسطینی ها بدهند. البته غربی ها در مورد شهرک های صهیونیست‌نشین که نیمی از خاک کرانه باختری را اشغال کرده است، خیلی سختگیری نمی کنند و آن را متعلق به اسرائیل می دانند، ولی اصل واگذاری کرانه باختری را تأکید می کنند.

گروه‌های افراطی صهیونیستی، عقب نشینی از کرانه باختری را «خودکشی ملی» می داند و احزاب راست و دینی و حتی چپ، تمایلی برای بازگشت به مرزهای 1967 ندارند.

مقامی این مواضع اینست که درخواست غربی ها برای روند سازش با مسیر مسدود روبروست و قفل شده است. به همین دلیل آمریکایی ها و اروپایی ها به گروه های چپ امید بسته اند تا در جریان انتخابات قدرت را بدست گیرند و این بن بست را باز کنند.

اسرائیلی ها می دانند، چه کرانه باختری را تخلیه کنند و چه آن را نگه دارند، «راهبرد تسلیح کرانه باختری» به شکل فعال در حال پیگیری‌ست. یعنی واگذاری و عدم واگذاری کرانه باختری به فلسطینی ها، در هر دو حالت، به معنای پایان اسرائیل است ولی به لحاظ وقوع و زمان، کمی با یکدیگر متفاوت هستند.


اگر مذاکرات سازش قفل شود و با بهانه گیری‌های مقامات صهیونیستی روبرو شود، برنامه‌ریزی و محاسبات قدرت‌های غربی را با مشکل روبرو می‌کنند و در نتیجه، فشار و تنش بین آنها و رژیم صهیونیستی افزایش خواهد یافت. کشورهای غربی وقت زیادی برای بحران های خاورمیانه ندارد و اولویت آنها رفتن به سوی چین و شرق آسیاست، در حالی که صهیونیست ها معتقدند نباید به بحران فلسطین توجهی بشود و کشورهای عربی به راحتی و بدون کسب حقوق فلسطینی، حاضر به سازش هستند.

اگر مقامات چپ در انتخابات پیروز شوند و به فشار غربی ها تن دهند و روند مذاکرات سازش به سمت تخلیه کرانه باختری به پیش رود، راهبرد تسلیح کرانه باختری نیز با سرعت بیشتری به پیش خواهد رفت و باز هم، نتیجه «پایان اسرائیل» در دسترس است.

یعنی مقامات رژیم صهیونیستی در هر دو حالت با یک چالش و پارادوکس استراتژیک در کرانه باختری روبرو هستند که راه فراری نیز برای آنها نیست.

در حالت اول غرب هم بر علیه آنهاست و در حالت دوم غرب در کنار آنهاست ولی قابلیت و دسترسی و عمق استراتژیک فلسطینی و مقاومت نیز در تراز جدیدی مطرح است که معادله «پایان اسرائیل» را رقم خواهد زد.