وی می‌گوید: ارمنستان، کشوری است که بیش از ۹۸ درصد جمعیت‌اش ارمنی‌ هستند و حدود ۹۵ درصدش مسیحی. یک مسجد بیشتر ندارد: مسجد کبود ایروان. بنایی که سال ۱۷۶۵ میلادی ساخته شده، دورانی که ارمنستان شرقی جزو قلمرو ایران بود.

مسجد کبود مجموعه عظیمی است درست در قلب ایروان، پایتخت ارمنستان. آن‌چه به نام مسجد کبود می‌شناسیم در حقیقت دو مسجد است: مسجد بزرگ‌تر، با گنبدی از کاشی‌های فیروزه‌ای، که‌‌ همان مسجد کبود است، و مسجد کوچک‌تر که به اسم امام سوم شیعیان حسین(ع) است. در دورانی که ارمنستان بخشی از شوروی بود، این مجموعه به‌عنوان موزه ایروان و موزه تاریخ طبیعی استفاده می‌شد. پس از استقلال ارمنستان در سال ۱۹۹۱، دولت این کشور توافقی با ایران امضاء کرد و ایرانی‌ها این مسجد را بازسازی کردند. کم‌کم مسجد‌‌ همان شد که باید باشد، محل عبادت.

اولین امام مسجد سال ۲۰۱۳ از تهران آمد. او را به اسم حاج آقا شجعان می‌شناسند.

راه‌اندازی «اتاق دوستی ارمنستان و ایران» نشان داد که مسجد ایروان علاوه بر محلی برای عبادت، نمادی‌ است برای گفتگو و نزدیکی فرهنگ‌های ارمنی و ایرانی.

حاج آقا شجعان همسرش را هم با خودش به ایروان آورده. حدودا یک سال است این‌جا زندگی می‌کنند. می‌گوید با این‌که همه مسیحی‌اند احساس راحتی می‌کند. از همسایه‌ها که به‌قول خودش «خیلی مهربان‌اند» راضی است.

پسر حاج آقا شجعان سرباز است و نمی‌تواند از ایران خارج شود. دخترش دانشجوی الهیات است. یک بار با شوهر و پسر کوچک‌اش برای دیدار مادر و پدر آمدند ارمنستان.

همسر حاج آقا تعریف می‌کرد که مدام به ارمنی‌هایی برمی‌خورد که می‌گویند «اینجا کشور آزاد است. می‌توانی حجابت را برداری.» می‌گفت هر بار برایشان توضیح می‌دهد که خودش خواسته و «مرد‌ها مجبورش نکرده‌اند». او شیفته دریاچه سوان در کوه‌های ارمنستان است.

هر سال هزاران ایرانی برای تفریح یا تجارت به ایروان می‌آیند. حوالی نوروز مسافر خیلی بیشتر است. اما مسجد‌‌ همان یک مسجد است. و امام‌‌ همان یکی امام. کار حاج آقا شجعان در آن دوره زیاد می‌شود.

حاج آقا می‌گوید پیش از این‌که بیاید ارمنستان، کلیساهای ارمنی ایران را دیده بوده. می‌گوید وقتی در کلیسای معروف ارامنه در خیابان کریم‌خان تهران مراسم عشای ربانی است، صدا در همه محله شنیده می‌شود. خانواده‌اش معتقدند ارمنستان از آن‌چه تصور می‌کرده‌اند بهتر بوده.