وی اضافه کرد: مشروب‌خوری در فضای حقیقی حرام است اما در این بازی مشکلی ندارد و حتی واجب است لذا بچه با دیدن این تناقض، دچار پارادوکس می‌شود؛ در این بازی آن دزدی که حرفه‌ای‌تر است پیشرفت بیشتری دارد و دزدی که ضعیف‌تر است گیم‌آور می‌شود و باید برود دزد خوبی بشود تا بتواند بازی کند.

مومن‌نسب تصریح کرد: بازی «پو» بدون توجه وارد زندگی ما شده است، نقاشی بچه‌ها را نگاه کنید، بیشتر از اینکه شکل پدر و مادر خود را بکشند، شکل «پو»ی خود را می‌کشند، این «پو» طوری بچه را درگیر می‌کند که بچه به محض برگشتن از مدرسه هنوز کاپشن و لباسش را در نیاورده، برای بازی «پو» می‌دود تا ببیند «پو» ی او در چه حالی است، خب! معلوم است که در مدرسه هم فکر وی درگیر «پو» بوده است.

معاون اسبق مرکز رسانه‌های دیجیتال با اشاره به گزارش‌های بین‌المللی در کشورهای اروپایی در باره تاثیرات بازی «پو» ادامه داد: این گزارشات نشان می‌دهد در این کشورها اعتیاد به «پو» از اعتیاد به مواد افیونی بیشتر است؛ کسانی که «پو» بازی می‌کنند در ضمیر ناخودآگاه‌شان چنان احساسی بسبت به آن شکل پیدا می‌کنند که این احساس تمام زندگی‌شان را تحت‌الشعاع این بازی قرار می‌دهد.

مومن‌نسب خاطرنشان کرد: کار به جای می‌رسد که بچه اگر از «پو»ی خود دور باشد، خوابش را می‌بیند و فکر می‌کند یک موجود زنده در گوشه‌ای از دنیا به کمکش نیاز دارد و او نمی‌تواند کمکش کند و این باعث می‌شود استرس وارد زندگی‌اش شود؛ خانم‌هایی که «پو» بازی می‌کنند از بچه‌دارشدن به شدت می‌ترسند، چون می‌گویند: "من یک «پو» داشتم که شب و روزم را سیاه کرده بود، هر دقیقه یک چیزی می‌خواست، حالا فکر کنید دو-سه تا «پو» بخواهم به دنیا بیاورم".

وی اضافه کرد: در برخی از این کشورها که معتاد «پو» بودند برخی از زنان از ترس اینکه بچه‌دار شوند، دچار مشکل روانی شدند و کارشان به بیمارستان کشیده شد، بعد در ایران به راحتی اجازه می‌دهیم این بازی وارد خانواده‌های ما شود.