به گزارش مشرق، ترکیه که دومین ارتش بزرگ ناتو پس از آمریکا را در اختیار دارد، از سال 2009 میلادی دنبال خرید سامانه دفاع ضد موشکی برد بلند بود، این کشور علاقمند بود از شرکت های غربی و خصوصا آمریکا این سامانه را دریافت کند، اما گفته می شود آمریکا انگیزه ای برای تجهیز ارتش ترکیه به این تجهیزات نداشت و به همین دلیل آنکارا مجبور شد، چین را برگزیند. تصمیمی که واکنش سازمان پیمان آتلانتیک شمالی - ناتو - و مشخصا آمریکا را به عنوان ستون اصلی این سازمان در پی داشت.

روزنامه «خوئن چیو شی بائو» چین در گزارشی همکاری چین با ترکیه در تجهیز ارتش این کشور به تجهیزات پیشرفته نظامی را شکست غرب در رقابت تسلیحاتی با چین دانست و آن را فصل جدیدی در همکاری دو کشور در این زمینه قلمداد کرد.

این رسانه چینی تاکید کرد: تصمیم ترکیه به ساخت سامانه دفاع موشکی جدید چینی موسوم به «هونگ چی 9» نشان دهنده تمایل آنکارا به همکاری نظامی و تسلیحاتی با پکن است.

سامانه موشکی ضد هوایی «هونگ چی 9» به معنای «پرچم سرخ» که در بازار بین المللی با نام مستعار «اچ کیو 9» شناخته می شود، می تواند به سرعت روی اهداف متحرک در فاصله دور قفل شود و آنها را منهدم کند.

این سامانه همچنین می تواند در حملات هوایی گسترده و در حالی که امواج پارازیت برای از کارانداختن سامانه های راداری و سیستم های دفاعی فعال است، به خوبی عمل کند.

«هونگ چی 9» در عین حال می تواند هواپیماها و بالگردهای نظامی مجهز به موشک و هواپیماهای بدون سرنشین را رهگیری کند و هدف قرار دهد. سامانه دفاعی چین همچنین توانایی رهگیری و منهدم کردن موشک های کروز، موشک های هوا به زمین و بمب های هدایت شونده را دارد.

سازمان پیمان آتلانتیک شمالی - ناتو - و در راس آن آمریکا علاقه ای به تجهیز نظامی ترکیه ندارند و همین موضوع باعث شد کمیته اجرایی سازمان صنایع دفاعی ترکیه به ریاست «رجب طیب اردوغان» تصمیم بگیرد، اجرای طرح تامین سامانه دفاع موشکی دور پرواز خود را به یک شرکت چینی بسپارد.

ترکیه بیشتر تمایل داشت سامانه موشکی «پاتریوت» را خریداری کند، اما آمریکا تمایلی به این موضوع نداشت و به همین دلیل ترکیه مجبور شد گزینه های دیگر از جمله چین را بررسی کند.

ترکیه در سال 2009 آگهی مناقصه برای خرید سامانه دفاع ضد موشکی برد بلند به ارزش چهار میلیارد دلار منتشر کرد که در این مناقصه شرکت چینی در رقابت با شرکت های آمریکایی و اروپایی برنده شد.

در نهایت در دی ماه سال 91 و به دنبال نشست چهار ساعته کمیته اجرایی سازمان صنایع دفاعی ترکیه که بالاترین مرجع تصمیم گیری در خصوص خرید و تامین تسلیحات و تجهیزات نظامی برای نیروهای مسلح این کشور است، تصمیم گرفته شد این طرح چهار میلیارد دلاری با کشور چین اجرایی شود.

وزیر دفاع ترکیه به دنبال این نشست اعلام کرد سازمان صنایع دفاعی این کشور برای خرید سامانه دفاع موشکی ماموریت یافته تا برای انعقاد قراردادهای لازم با شرکت هایی که مذاکرات با آنها نهایی شده، اقدام کند.

واگذاری این طرح به چین با انجام یک مناقصه صورت گرفت و دو کشور توافق کردند، مشترکا در خاک ترکیه و توسط چین سامانه موشکی مستقر کنند.

در این مناقصه، شرکت تولیدکننده تسلیحات نظامی چینی موفق شد با فراهم کردن شرایط مناسب تر، شرکت هایی از ایتالیا، فرانسه و حتی آمریکا را پشت سر بگذارد.

ترکیه دومین ارتش بزرگ ناتو را پس از آمریکا در اختیار دارد و با توجه به علاقه این کشور به داشتن موشک های «پاتریوت» و مخالفت آمریکا از داشتن چنین سلاحی توسط آنکارا، راهی جز انتخاب چین برای ترک ها، باقی نگذاشت.

با این حال این نزدیکی موجبات نارضایتی ناتو را فراهم آورد و سرفصل جدیدی در همکاری های نظامی چین و ترکیه است که تداوم و تکرار آن با واکنش های زیادی از سوی برخی کشورهای غربی از جمله آمریکا همراه خواهد بود.

پیش از آنکه چین و ترکیه به توافق مشترک برای تولید این موشک ها دست یابند، «جین ساکی» سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا رسما اعتراض کاخ سفید را اعلام و ابراز نگرانی کرده بود.

مقامات ترکیه نیز همان زمان، این نگرانی ها را بی مورد دانستند و اعلام کردند: شرکت چینی بهترین پیشنهاد را به این مناقصه داده و طبیعی است که نخستین مذاکرات باید با این شرکت صورت گیرد.

این موضوع حتی واکنش «رجب طیب اردوغان» رییس جمهوری ترکیه را نیز در پی داشت و او به صراحت اعلام کرد که هیچ کس حق ندارد استقلال ترکیه را به چالش بکشد و نگرانی ناتو و دیگر کشورهای غربی از همکاری کشورش با چین در تولید سیستم دفاع موشکی کاملا بی مورد است.

«عصمت یلماز» وزیر دفاع ترکیه نیز اخیرا در سخنانی اعلام کرد که سامانه دفاع موشکی با همکاری چین در چارچوب سیستم داخلی ترکیه در نظر گرفته شده و ارتباطی با سیستم مشترک ناتو در خاک ترکیه ندارد و با سامانه فعلی ناتو در ترکیه تداخلی نخواهد داشت.