گروه فرهنگی مشرق - "rosewater" را می توان بازتولید های فرمایشی جریان نئولیبرال فرهنگی خارجی در خصوص فتنه 88 دانست با کرگردانی جان استوارت که پیش از این سازنده ی برنامه های تلویزیونی بود و اساسا چهره ی جدی در عرصه سینما نیست . ساختار بسیار ضعیف و شعار زده ی فیلم تکرار آثاری ست که مستقیما برای تماشاگر داخلی ساخته می شوند هدف از آن نیز ارائه ی وقایع پس از خرداد ماه 88 به روایتی کاملا تحریف شده و ایدئولوژیک است مانند ملودرام های مبتذلی که هالیوود در خصوص جنگ سرد فرهنگی با مضامین کمونیستی می ساخت مثل همیشه ترویج شعار آزادی و دموکراسی و اینکه ایالات متحده ی اتوپیا آرمانی تاریخ است و هر کشوری که مستعمره ی آن باشد در این اتوپیا جای دارد.

ساختار فیلم آنچنان عوام فریبانه و تکراری ست که در نگاه اول مشخص می کند که با فیلمی تبلیغاتی روبرویم که هدفش مختل نمودن هر گونه تحلیل انتقادی بدون هیچ گونه شناخت از مسائل داخلی است. "rosewater" زمانی ساخته می شود که دیگر خبری از رادیکالیسم احمدی نژاد نیست و در مقابل عرصه ی باز سیاسی با شعار اعتدال در حال برقرار نمودن خواست نئولیبرالیسم است لذا چه دلیل دارد تا توهمات مازیار بهاری تبدیل به چنین فیلمی شود لذا باید به وحشت نئولیبرالیسم از بازگشت احمدی نژاد توجه نمود. خاورمیانه نئولیبرال مهمترین پروژه ی امپریالیسم نو در خصوص ایجاد استعمار بدون مستعمره است.

نئولیبرالیسم از سال های ابتدایی دهه ی هفتاد میلادی و با قدرت گیری تاچر در انگلیس و ریگان در امریکا و همچنین گذار از اقتصاد کینزی به مدل فون هایکی در سال های 1982 با تغییرات اساسی در سیاست های صندوق بین المللی پول ، بانک جهانی و همچنین بانک مرکزی ایالات متحده آغاز گردید  و در سال 1990 در اجماع واشنگتن به عنوان الگویی برای وضعیت ژئوپولتیکی جهان مورد نظر قرار گرفت و با آغاز حربه ی سیاسی – رسانه ای و پروژه ی نفوذ نرم فرهنگی تحمیل این الگو با قدرت گیری سیاستمداران نئولیبرال نیز شروع شد.

از شیوه ی به ظاهر دمکراتیک تاچر برای پیروزی در انتخابات و انتقال قدرت از حزب چپ میانه به نئولیبرالیسم تا کودتای مهندسی شده توسط امریکا در مکزیک و آرژانتین در دهه 1970 جملگی نشان از عظم ناتوی فرهنگی برای رشد و حفاظت از سرمایه داری خصوصی جهانی می داد. بحث در خصوص ماهیت و جزئیات سیاست های نئولیبرال در این مقاله نمی گنجد و آن به مقاله ای دیگری موکول می کنیم اما با آغاز شکل گیری نئولیبرالیسم در دهه ی 1970 در جهان، ایران نیز مورد هدف امپریالیسم نو بود و یکی از چالش های جدی آنان در خصوص خاورمیانه نئولیبرال بشمار می رفت. نئولیبرالیسم چنانچه در افغانستان، عراق، سوریه، لیبی، مصر و ... نئولیبرالیسم به صورت نظامی با اشغال مستقیم حاکم شد، نحوه ی گذار به آن در کشورهایی چون ایران و یا ترکیه( با قدرت گیری حزب عدالت و توسعه) در صورتی فرهنگی و به ظاهر دموکراتیک آن شکل می گرفت.


از فردای پیروزی انقلاب اسلامی و نفوذ تکنوکرات های لیبرالی چون بازرگان و بنی صدر و همچنین موسوی و با شکل گیری محافل فرهنگی – رفورمیستی ،گذار به نئولیبرالیسم آغاز شد . ترویج آراء تئوریسین های نئولیبرال همچون کارل پوپر ، فردریش فون هایک ، آیزیا برلین و..از سوی تکنوکرات هایی چون سروش، حجاریان، بشیریه و از طرفی حمایت از خصوصی سازی سازمان یافته از سوی دولت های سازندگی و اصلاحات جملگی خبر از پروژه ی نرم فرهنگی – سیاسی نئولیبرالی می داد .پایگاه اصلی نئولیبرالیسم ایرانی حوزه ی فرهنگ است زیرا کنترل هدفمند این حوزه می تواند تمامی حوزه های دیگر را مورد سلطه قرار دهد به تعبیر آنتونیو گرامشی فرهنگی شدن مسائل سیاسی به معنای حل ناشدنی گردیدن آن است.

نئولیبرالیسم با شعار آزادی خواهی و دموکراسی سلطه ی مضاعف طبقه ی صاحب سرمایه را حاکم می کند در عین این که نسخه اقتصاد ریاضتی را برای توده ی مردم ارائه می دهد سود های هنگفتی را با کاهش مالیات به بهانه ی آزاد سازی بازار در اختیار موسسات خصوصی قرار می دهد.

لذا خصوصی سازی با شعار حمایت از تولید دورغ فریبنده ی نئولیبرالیسم است. چنانچه که وضعیت تولید در کشورهایی که نسخه نئولیبرلی امریکا را پذیرفته اند می بینیم به عنوان مثال چین، ژاپن، سنگاپور، هند، مالزی و ... شاهد جمعیت عظیمی از کارگران سازمان نیافته با دستمزد های حداقلی، بدون امنیت شغلی، با مالیات فراوان و ساعات کار طولانی و بدون بیمه بهداشتی هستیم اگر حمایت از تولید را به کارگیری این نوع از کارگران بدانیم در منجلاب عظیمی گرفتار می آییم . اتفاقی که پس از خرداد 88 در ایران افتاد یک کودتای نئولیبرالی با حمایت 400 میلیون دلاری کنگره امریکا بود ( رجوع کنید به مقاله ی preparing the battlefield  مجله ی نیویورکر به تاریخ 7 جولای 2008 ) به بهانه ی حمایت از اقلیت های قومی و همچنین جمع آوری اطلاعات درباره ی برنامه ی هسته ای.

از سوی حمایت از پایگاه های فرهنگی – سیاسی ایجاد شده در استانبول، دبی ، فرانکفورت، لندن با نام نهاد "دفتر امور ایرانیان" با بودجه ی 75 میلیون دلاری از سوی کنگره. هدف این بود تا نیروی تربیت شده ی فرهنگی از سوی جریان ترجمه علوم انسانی به طور مستقیم عرصه ی سیاسی را اشغال کند تا موجب قدرت گیری کاندیدای مورد نظر شود. پیروز او در انتخابات قدرت گیری مسلم بورژوازی صاحب سرمایه و همچنین سکولار مسلک را به همراه خواهد داشت لذا خواست نئولیبرالیسم جهانی در حمایت از چنین چهره ای با شعار آزادی خواهی همراه بود. پس از ناکام ماندن این فتنه به وسیله ی بصیرت و بینش عموم و هدایت رهبر انقلاب برای بار دیگر نئولیبرالیسم به عرصه ی فرهنگ منتقل شد تا با تجدید قوا احتمالا مجددا به عرصه ی سیاست بازگردد.جریان فرهنگی حامی آن در دو قطب داخلی و خارجی به کار خود ادامه می دهد و rosewater نیز یکی از محصولات همین جریان است.