او بابک کریمی فرزند نصرت کریمی کاگردان فیلم موهن «محلل» است که پس از سال‌ها رصد سینمای ایران از ایتالیا برای نخستین بار پس از بازگشت به ایران در «جدایی نادر از سیمین» در نقش بازپرس ظاهر شد.
خودش می‌گوید: موقعی که داشتم بار و بندیلم را جمع می کردم که بیایم ایران، در شرایطی که داشتم پرونده زندگی در ایتالیا را می‌بستم تلفن زنگ زد، فرهادی بود گفت من طرح را نوشتم و تلفنی طرح جدایی را تعریف کرد و گفت داریم مجوز می‌گیریم و اگر تو دو ماه دیگر اینجا باشی ما تمرین را شروع می‌کنیم، گفتم اتفاقا من دارم می‌آیم و دو ماه دیگر تهرانم.
بابک کریمی اما امسال در جشنواره فیلم فجر در 4 فیلم بازی کرده است؛ فیلم‌هایی چون «موقت»، «مرگ ماهی»، «داره صبح میشه» و «خانه دختر»(فیلمی درباره تشکیک درباره باکرگی یک دختر در آستانه ازدواج).
حضور پررنگ و اثرگذار کریمی این سوال را بوجود می‌آورد که وی پیش از حضور جدی در سینمای ایران چه می‌کرده است؟ سوالی که باید پرسید و جواب آن را در میان رسانه‌ها یافت؛ پاسخی که خود سوالات متعددی را ایجاد می‌کند.
بابک کریمی متولد پراگ پایتخت امروزی جمهوری چک و دیروزی چکسلواکی و بزرگ‌شده و شهروند ایتالیاست؛ او پیش از حضور جدی در سینمای ایران مشاورت و عضویت هیئت انتخاب جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز را برعهده داشت.
یکی از مهمترین سال‌هایی که او عضویت هیاتى که انتخاب فیلم از سینماى ایران، براى جشنواره ونیز را بر عهده داشت سال 1388 و در اوج فتنه 88 بود که در آن سال وی فیلم مستند «روزهای سبز» ساخته حنا مخملباف را به این جشنواره برد؛ فیلمی که خود تدوین آن را برعهده داشت. مسیری که او برای توجه جشنواره ونیز به سینمای ایران باز کرد؛ تا جایی که در این سال‌ها شاهد فیلم‌هایی چون «خانه پدری»، «قصه‌ها» و ... در جشنواره ونیز بودیم.
کریمی پیش از این اما برای برخی فیلم‌های ایرانی و کارگردانان خاصی کار تدوین انجام می‌داد که یکی از این فیلم‌ها، فیلم «رای مخفی» ساخته بابک پیامی است؛ فیلمی که داستان زن جوانی را روایت می‌کند که مسئول یک صندوق رای‌گیری است که در طول فیلم با سربازی همکار می‌شود و سرباز مجبور است که فرامین زن را رعایت کند و وی را با جیپ ارتشی و اسلحه‌اش همراهی کند.
فیلمی که بر اساس ایده‌ای از محسن مخملباف و در سال 1380 ساخته شد و برنده شیر طلایی جشنواره ونیز شد؛ محصول «پیام‌فیلم»، «فابریکا سینما»(موسسه‌ای ایتالیایی) و «شارمشیر» بود و موسسه ایتالیایی «رایی سینما(rai cinema)» و «تلویزیون سوئیس» در آن مشارکت کرده بودند و حمایت بنیاد ایتالیایی «مونته چینماوریتا» و موسسه «هوبرت بالز» متعلق به جشنواره بین‌المللی فیلم روتردام را همراه داشت.
یکی دیگر از فیلم‌هایی که او تدوین آن را برعهده داشت؛ فیلمی با نام «سکوت میان دو فکر» آن هم ساخته «بابک پیامی» بود که داستان آن در ناکجاآبادی بین ایران و افغانستان می‌گذشت اما بسیاری گویش و پوشش بازیگران آن را متعلق به مردم شرق ایران دانستند.
فیلم تولید سال 2003 با بازی مریم مقدم(بازیگر فیلم پرده بسته جعفر پناهی) است که توانست به جشنواره ونیز برود و با کمک توزیع‌کننده ایتالیایی در سینماهای اروپا و لندن نیز اکران شود.
در داستان این فیلم آمده است: در یک کشور نامعلوم در یک روستای کوچک یک مامور جوخه اعدام اسلحه‌اش را به سمت هدفی نشانه رفته و دو بار شلیک می‌کند، اما بار سوم که نشانه‌گیری می‌کند، از سوی فردی به نام حاجی دستور می‌رسد که شلیک نکند، چرا که به نظر او چون قربانی، یک دختر باکره است، اگر اعدام شود، به بهشت می‌رود، بدون این که تقاص گناهش را داده باشد؛ بنابراین تنها راه اعدام دختر، این است که جوان مامور اعدام با او ازدواج کند تا پس از رفع بکارت، بتوان به راحتی او را به جهنم واصل کرد!
وی همچنین مشاورت و تدوین فیلم‌هایی چون «دماغ به سبک ایرانی»(مهرداد اسکویی)، «تخته سیاه»(سمیرا مخملباف) را برعهده داشته است.
حال این روزها بابک کریمی در سفر بین رم و پاریس و تهران، بازی در سینما و تئاتر ایران، کمک به ساخت فیلم‌های سینمای ایران در مشاوره، تدوین، فیلمبرداری و حتی بر اساس شنیده‌ها تهیه لوکیشن‌های دیده نشده سفارت ایتالیا قرار دارد و سوالات عدیده‌ای از گذشته و حال خود ایجاد می‌کند.
مهمترین این سوالات این است که این روزها با اقدام سفارت ایتالیا برای دادن نشان شوالیه به هنرمندان ایرانی و سابقه بابک کریمی در ایتالیا و فعالیت‌های سینمایی سفارت ایتالیا و ... نقش ناگفته وی در این بین چیست و چه نقشی را در سینمای ایران بازی می‌کند؟
