شعري از احمد عزيزي درباره حضرت زهرا (س):
عشق من! پاييز آمد مثل پارباز هم ما بازمانديم از بهار
احتراق لاله را ديديم ما
گل دميد و خون نجوشيديم ما
بايد از فقدان گل، خون‌جوش بود
در فراق ياس، مشكي‌پوش بود
ياس بوي مهرباني مي‌دهد
عطر دوران جواني مي‌دهد
ياس‌ها يادآور پروانه‌اند
ياس‌ها پيغمبران خانه‌اند
ياس ما را رو به پاكي مي‌برد
رو به عشقي اشتراكي مي‌برد
ياس در هرجا نويد آشتي‌ست
ياس دامان سپيد آشتي‌ست
در شبان ما كه شد خورشيد؟ ياس
بر لبان ما كه مي‌خنديد؟ ياس
ياس يك شب را گل ايوان ماست
ياس تنها يك سحر مهمان ماست
بعد روي صبح پرپر مي‌شود
راهي شب‌هاي ديگر مي‌شود
ياس مثل عطر پاك نيت است
ياس استنشاق معصوميت است
ياس را آيينه‌ها رو كرده‌اند
ياس را پيغمبران بو كرده‌اند
ياس بوي حوض كوثر مي‌دهد
عطر اخلاق پيمبر مي‌دهد
حضرت زهرا دلش از ياس بود
دانه‌هاي اشكش از الماس بود
داغ عطر ياس زهرا زير ماه
مي‌چكانيد اشك حيدر را به چاه
عشق محزون علي ياس است و بس
چشم او يك چشمه الماس است و بس
اشك مي‌ريزد علي مانند رود
بر تن زهرا، گل ياس كبود
گريه، آري گريه چون ابر چمن
بر كبود ياس و سرخ نسترن
اين دل ياس است و روح ياسمين
اين امانت را امين باش اي زمين
نيمه شب دزدانه بايد در مغاك
ريخت بر روي گل خورشيد، خاك
ياس خوشبوي محمد داغ ديد
صد فدك زخم از گل اين باغ ديد
مدفن اين ناله غير از چاه نيست
جز تو كس از قبر او آگاه نيست
گريه كن زيرا كه گل‌ها ديده‌اند
ياس‌هاي مهربان كوچيده‌ان
