«گلدا مایویچ مایر» در سوم مه 1898 در شهر کیف (اوکراین) به دنیا آمد و در 1906 همراه با خانواده‌اش به آمریکا مراجعه کرد. پدرش نجاری بود که 5 پسرش در کودکی مرده بودند. خانم مایر در مدرسه‌ای دولتی در شهر «میلواکی» در آمریکا مشغول تحصیل شد. والدینش مایل بودند او منشی بشود اما وی معلم شد و از همان آغاز به نهضت صهیونیستی در آمریکا پیوست.

او بعداً با یک صهیونیست از همکاران خود به نام «موریس می‌پرسون» ازدواج کرد. این دو تن در 1921 عازم اورشلیم شدند و این زمانی بود که به تازگی فلسطین تحت قیمومت انگلستان درآمده بود. گلدامایر تا قبل از ظهور اسرائیل در 1948 همچون هزاران یهودی مهاجر که در دوران قیمومیت انگلستان بر فلسطین به این سرزمین انتقال داده شدند، زندگی می‌کرد اما همکاری‌های فراوانی با گروه‌های زیر‌زمینی یهود از قبیل ایرگون، اشترن، هاگانا و سایر تشکیلات پنهان صهیونیستی که به کار انتقال یهودیان اروپا به فلسطین اشتغال داشتند، به عمل آورد.

این همکاری‌ها باعث شده بود وی غالب اوقات بیرون از خانه باشد. این امر به زندگی زناشوئی گلدامایر لطمه بزرگی زد. به طوری که در سال 1945 شوهرش وی را طلاق داد و خانم گلدامایر تا پایان عمر بیوه ماند. او در این سال‌ها توانست در رأس تشکیلات مالی سازمان‌های یهودی میلیون‌ها دلار برای مسلح کردن اسرائیل آتی پول جمع‌آوری کند. او حتی از راه‌های فحشا و بی‌عفتی و خود‌فروشی برای جمع‌آوری پول جهت تقویت تشکیلات مخفی صهیونیست‌ها بهره جست.

بعد از تأسیس دولت اسرائیل گلدامایر فعالیت‌های سیاسی خود را توسعه داد. اولین شغل او در 1948 سفارت اسرائیل در مسکو بود. او در سا‌ل‌های 1949 تا 1956 در زمان نخست‌وزیری بن‌گوریون وزیر کار اسرائیل بود.

سپس از 1956 تا 1966 به مدت 10 سال وزیر خارجه این کشور شد. او در این مدت بیش از هر کسی به مسافرت در سراسر جهان پرداخت. با مرگ «لوی اشکول» نخست‌وزیر وقت اسرائیل در اکتبر 1969، خانم گلدامایر در انتخابات به پیروزی رسید و در 15 دسامبر همان سال در رأس کابینه جدید صهیونیستی قرار گرفت. وی این سمت را تا سال 1974 حفظ کرد و سپس در دهم آوریل این سال به دلیل اوجگیری مخالفت اعضای حزب کارگر که خود عضو آن بود، از مقام نخست‌وزیری استعفا داد. روز هشتم دسامبر سال 1978 میلادی، گلدامایر که بیش از 50 سال از عمر خود را وقف خدمت به آرمانهای سیاسی، ارضی و اقتصادی رژیم صهیونیستی کرد در سن 80 سالگی درگذشت.


منبع: ‌مشاهیر سیاسی قرن بیستم، احمد ساجدی نشر محراب قلم، 1374، ص 403