این مهمترین و شجاعانه ترین حرف آقای ازعدی در تمام عمرش تا الان بود. اما بگذارید اضافه کنم که حوزه سکولار محصول سکولار و آخوند سکولار می دهد و از آن اسفناکتر اینکه وقتی همین محصولات سکولار وارد نظام سازی و امور سیاسی می شوند راه حلهایشان تماما سکولار است! حال سوال این جاست که منظور ما از عینیت دیانت و سیاست در جمهوری اسلامی چیست؟ اشتباه عمده و بسیار بزرگی که در تمام سالهای بعد از انقلاب صورت گرفت این بود که همه گمان کردیم معنای عینیت دیانت و سیاست این است آن افرادی که مردان سیاست یا politicians محسوب می شوند افرادی مومن به دین باشند!! به عبارت دیگر گمان کردیم اگر افرادی که اصطلاحا سیاستمدار باشند ریش بگذارند و نماز بخوانند و روزه بگیرند یا اصلا بهتر از آن ملبس به عمامه و عبا باشند دیانت و سیاست و سیاست یکی شده است! به عبارت دیگر حضور مردان دیانت در چرخه و قدرت یا نفوذ آنها در چرخه قدرت را مساوی عینیت دیانت و سیاست معنا کردیم اما آیا واقعیت هم چنین است؟ سید محمد خاتمی به عنوان یک فرد از درون سازمان دیانت و داشتن لباسی که لباس روحانیت نامیده می شود در پاسخ جوان دانشجویی که از او می پرسد " شما برای دین مردم چه کار انجام داده اید؟" به صراحت پاسخ می دهد " مسوولیت من انجام توسعه سیاسی و اقتصادی است و امور مذهبی با حوزه های علمیه و سازمان تبلیغات و...است". منوچهر متکی به عنوان یک رجل سیاسی دارای ریش و متدین به آداب دینی به صراحت اعلام می کند که :"دولت متکفل دین مردم نیست و نباید دین را دولتی کرد.دولت باید کشورداری کند نه ایدئولوژی‌سازی." به معنای بهتر امر کشور داری چیزی مجزای از امر گفتمان سازی حاکمیت دینی است. می بینیم که این سخنان هیچ واکنشی را از سوی مردان دیانت در پی در ندارد. حال آنکه قانونگذار قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به صراحت " بر حفظ و حراست از مذهب رسمی کشور" سوگند یاد می کند. در واقع اگر آقای متکی به ائیولوژی و گفتمان خاصی که توسط دولت دهم تدوین شده است اعتراض داشت می شد آن را به طور جداگانه ای بررسی کرد. اما او به گفتمان خاصی اعتراض ندارد. اساسا خود مقوله گفتمان سازی توسط دولت را انکار می کند. در حالی که اصلا راه شناختن حقانیت یک دولت در سیاست اسلامی همانا بررسی گفتمان خاص او برای کشورداری است. این سخنان را می شود به آسانی با سخنان تورگوت اوزال رییس جمهور اسبق ترکیه مقایسه کرد که به صراحت می گفت:" من از نظر مذهبی مسلمان و از نظر سیاسی لاییک هستم". البته این اظهارات صرفا به مردان متدین حاضر در چرخه قدرت باز نمی گردد و مشابه آن به آسانی از سایر رجال دیانت هم قابل شنیدن است: آیت الله سبحانی: انتخاب رییس جمهوری به شیوه پارلمانی صورت گیرد. http://www.irna.ir/fa/News/80497379/استانها/آیت_الله_سبحانی__انتخاب_رییس_جمهوری_به_شیوه_پارلمانی_صورت_گیرد آیت الله مکارم شیرازی: یک نفر پیشوای جمع شود و بقیه هم او را کمک کنند، در کنار او باشند و مسئولیت ها را بر حسب لیاقت ها تقسیم کنند، این کار در دنیا انجام می شود و عاقلانه هم هست. http://abna.ir/data.asp?lang=1&Id=384123 آیه الله یزدی: نکته اصلی این است که در ائتلاف اصولگرایان، باید محور این باشد، یک نفر که نامزد نهایی می‌شود، بقیه به عنوان وزیر یا همکار در کنار دولت باشند. http://farsnews.com/newstext.php?nn=13911102000436 حجت‌الاسلام والمسلمین صدیقی در خطبه های نماز جمعه تهران: بین خود و خدا محاسبه کنند و به جمع‌بندی برسند و با کسانی که شرایط و حد نصاب بهتری دارند وارد ائتلاف شود. http://farsnews.com/newstext.php?nn=13920109000217 البته در حال حاضر قصد نگارنده بررسی نظرات سیاسی افرادی فوق الذکر را ندارد. اما تذکر یک اشتراک اساسی بین همه این نظرات را بسیار مهم تلقی می کند و آن اینکه راه حل های مردان دین برای طراحی هرم قدرت کاملا سکولار است. به عبارت دیگر راه حل های حاکمیتی را از دل آنچه "علم سیاست " ( همان politics) نامیده می شود جستجو می کنند نه از دل دین. با صراحت آقای مکارم شیرازی این مساله در تمام دنیا پذیرفته شده است!! نکته بسیار مهم این است که این مساله از طرف عموم مردم متدین بدون هیچ احساس خطر یا اعتراض مورد پذیرش قرار می گیرد. البته اصلاح ذات البین و جلوگیری از از تشتت و ناآرامی سیاسی و صلح دادن بین رجال سیاسی در جایی که هدف صرفا حفظ جان و مال مردم عادی است امری پذیرفتنی است. اما در جایی که هدف تحقق حکومت دینی و اقامه قوانین توحیدی بوده است و صدها هزار شهید برای آن تقدیم شده است شنیده شدن چنین ادبیاتی از سوی مردان دین امری شگفت آور است. کافیست سخنان افراد فوق را با سخن شهید رجایی در بدو تاسیس جمهوری اسلامی مقایسه کنیم: « من اعتقاد دارم که ما راه حل ها را باید از مکتب خودمان به دست آوریم». واضح است که معنای عینیت دیانت و سیاست این تعریف اخیر است نه آنچه رجال دین فوق الذکر به آن اشاره می کنند. اما آیا در نظام اسلامی مسوولیت ها به معنای سهم گرفتن در قدرت است؟ آیا وزیر که قرار بود بارکش مردم باشد به نظر آیات شریک سیاسی است؟ چرا کسی نمی گوید کسانی ک انتخاب نشدند تقوا را رعایت کنند و از کارشکنی بپرهیزند؟ چرا گفته نمی شود مسوولیت در جمهوری اسلامی مساوی دریافت امانت است نه گوشت قربانی؟ آیا این ادبیات تقسیم قدرت همان ادبیات سقیفه نیست؟ آیا تمام جنگهای زمان حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام به خاطر همین عدم توجه ایشان به تقسیم قدرت نبود؟؟ آیا اتحاد و آرامش حاکم در زمان خلیفه ثانی و معاویه به دلیل همان تقسیم غنایم نبود؟ ,درد واقعی همین جا است.

واقعیت این است که در نظام جمهوری اسلامی، بسیاری از مسئولان و نیز حوزه علمیه، اگر هم در بعد نظری، سکولار نیستند، در بعد عملی سکولار می باشند که کامنت گذار فرهیخته به برخی مصادیق آن اشاره کردند. به عبارتی، در حرف و بعضا در اعتقاد قائل به دیدگاه حضرت امام «حکومت فلسفه عملی تمامی فقه» هستند، ولی در عرصه عملی سکولار بوده و فقه را به دایره تنگ امور خصوصی رانده و حتی ولایت فقیه را از باب قانونی بودن می پذیرند نه تداوم ولایت پیامبر و امام معصوم.

وای که چقدر حال کردم با این سخنرانی... خدایا شکرت بالاخره یکی این حرفها رو زد... ما به جامعه مون به چشم یک متهم نگاه می کنیم بی آنکه برای خودمون در اتهامی که متوجه جامعه می دونیم نقشی قائل باشیم..

با سلام خدمت دوست پر دغدغه و پر خروش با اکثریت سخنان شما موافقم؛ فقط چند نکته را لازم به ذکر دیدم: 1- بنده متوجه نشدم چگونه معنای انتخاب ریاست جمهوری به شیوه پارلمانی سکولاریسم است؟ مگر انتخابات به صورت مردمی از قال الصادق و آیه قرآن است که انتخاب پارلمانی سکولاریسم و لائیتیسته باشد؟ 2- سخن آیت الله مکارم چه دلالتی بر مدعای شما داشت؟تقسیم مسئولیت ها بر حسب لیاقت ها سکولاریسم است؟ این که می فرماید:« این کار در دنیا انجام می شود و عاقلانه هم هست.» واضح است که موید سخن عقلاتی قبلی ایشان است. سخن آیت یزدی هم دلالتی بر مثله کردن قدرت بین گروه ها نیست؛ بلکه روشی را ایشان برای اجماع پیشنهاد می کند که البته می تواند محل تامل قرار بگیرد ولی هرگز این پیشنهاد به معنای کفر و سکولاریسم و قرار گرفتن در لیست معاویه صفتان نیست. 3- از منابع حکم شرعی عقل است که برخی از حدود و زوایای آن در اصول الفقه مشخص شده و برخی دیگر نیز هنوز جای بررسی دارد و به نظر می رسد دقت به این منبع دینی می تواند گره گشای بسیاری از مسائل در آینده نظام اسلامی باشد.البته تذکر دهم که این عقل غیر از وهم و نفسانیات است. البته بنده شخصا با برخی از مبانی متفکر محترم جناب پور ازغدی مشکل دارم و الزاما هر کس که با ذات بینی ابزارهایی همانند سینما به سکولار بودن آن می رسد الزاما مرتجع و عقب مانده نیست. این افراد هم می خواهند فاحشه را از سینما جدا کنند ولی با روش متفاوت و می گویند مراقب باشیم با صرف نماز خواندن بازیگر سینمای دینی به وجود نیامده است و خواهان عمق بیشتر برای القای پیام های دینی از این زاویه هستند. عدم درک متقابل متفکرین بیش از آنکه به پیش رفت اندیشه اسلامی کمک کند راه را برای اتهام زنی دو سویه فراهم می کند