گروه ورزشی مشرق - جام ملتهای آسیا، بر روی کاغذ هم حساب کنید بسیار مهم است چه برسد به واقعیت، شوخی که نیست، صحبت از قاره کهن است، بزرگترین قاره جهان و مملو از استعداد و بازیکن آینده‌دار، از طرفی تیمهای ملی فوتبالی که نمی توانند در سطح جهان خودنمایی کنند این جام را تنها میدان برای اعلام بزرگی خود می دانند. جامی بزرگ و سخت و پیچیده که هر چند استانداردهای فیفا را به تمامی رعایت نمی کند اما به هر حال همیشه مورد تحسین مقامات فیفا بوده است.

این جام از سال 1335 تا 2004 هر چهار سال یک بار برگزار می‌شد. به دلیل همزمانی این جام با جام ملت‌های اروپا و المپیک، کنفدراسیون فوتبال آسیا تصمیم گرفت تا دوره این بازی‌ها را تغییر دهد تا در سطح جهان به این جام توجه بیشتری شود.

بعد از جام ملت‌های آسیا 2004 ، این جام در سال 2007 برگزار شد (با فاصله سه سال) و اینک دیگر چندان مهم نیست که جهان به این جام توجه کند یا نه، مهم این است که آسیا مدتی است به این جام توجه می کند و فیفا هم به خوبی فهمیده که آسیایی ها قدر این جام را دانسته اند.

قدرت‌های اول آسیا سالیان سال بر این جام حکمفرمایی می‌کردند، تیم‌های ژاپن و کره جنوبی از شرق و تیم‌های ایران و عربستان سعودی از غرب، همواره در میان یکی از تیم‌های دیدار پایانی بوده‌اند. در میان تیم‌های دیگری که در این جام موفق بوده‌اند می‌توان به عراق، امارات، کویت و چین اشاره کرد و بالاخره استرالیایی که به هر طریق و به هر ترتیبی امروز یک مدعی بزرگ است و به کل قاره فخر می فروشد.

جام ملت‌های آسیا 2019 هفدهمین دوره جام ملت‌های آسیا است. فرایند گزینش انتخاب‌ شوندگان این دوره از رقابت‌ها از تاریخ 15 دسامبر 2012 آغاز شد و در 2 فوریه 2013 پایان یافت. در تاریخ 12 مارس 2013 کمیته مسابقات کنفدراسیون رسماً تایید کرد که 11 کشور برای میزبانی این رقابت‌ها ابراز تمایل کرده‌اند: ایران، عمان، عربستان سعودی، تایلند ،لبنان، چین، بحرین، مالزی، میانمار و امارات متحده عربی.

کشورهای لبنان، چین، بحرین، مالزی، میانمار، عمان و عربستان سعودی پیش از اتمام مهلت ارسال مدارک و مستندات انصراف دادند. در نهایت نیز کنفدراسیون فوتبال آسیا 18 اسفند ماه 1393 پس از بررسی امکانات ورزشی کشورهای ایران و امارات متحده عربی، کشور امارات را به عنوان میزبان این دوره از بازیها معرفی کرد.

در این میان بازی رسانه ای نیز در نوع خود کم نظیر بود، منابع خبری خارج از کشور و بنگاه‌های خبری وابسته به غرب اروپا از موضوع حضور زنان در استادیوم نوشتند، در یکی از خبرهای منتشر شده از سوی یکی از این منابع خبری آمده بود: «سپ بلاتر، رئیس فدراسیون بین المللی فوتبال در ابتدای هفته جاری با انتشار یادداشتی در هفته نامه فیفا، از مسئولان ایران درخواست کرده بود که اجازه ورود زنان به ورزشگاه‌ها را صادر کند.»

این در حالی است که در متن این نامه هرگز چنین جمله‌ای با این صراحت وجود نداشت، هر چند مشخص است که شخص بلاتر بارها در این خصوص به فوبال ایران تذکر داده است.

ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌ها به گزارش خبرگزاری رویترز یکی از مهمترین موانع کسب میزبانی مسابقات جام ملت‌های آسیای 2019 بود اما تنها چند روز بعد، علی کفاشیان، رئیس فدراسیون فوتبال ایران پس از دیدار با شیخ سلمان، رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا به رسانه‌های داخل کشور گفته بود که این نهاد تنها بر روی دو موضوع بازاریابی و حق پخش تلویزیونی دغدغه دارد.

از دیگر خبرهای منتشر شده در رسانه های خارج از کشور این بود که: « کنفدراسیون فوتبال آسیا، امارات را به عنوان میزبان جام ملت‌های آسیا در سال 2019 انتخاب کرد. این در حالی است که فدراسیون فوتبال ایران از جلسه انتخاب میزبان بی‌اطلاع مانده و حتی منتظر نمایندگان AFC بود تا امکانات میزبانی ایران را بررسی کنند.»
این میزان از بی خبری تا چه می تواند صحت داشته باشد، به هر حال پاسخگویی شفاف و صریح فدراسیون فوتبال ایران می تواند راهگشا باشد تا مشخص شود، روابط عمومی فدراسیون فوتبال ایران، سخنگوی این فدراسیون، دبیرش، رئیسش و همه کارکنان آن در این میان چه کرده اند و چه می کنند.

رقابت دو کشور ایران و امارات برای گرفتن میزبانی جام ملت‌های سال 2019 در نهایت به سود کشور امارات به اتمام رسید و در جلسه ‌ای که روز دوشنبه در منامه بحرین برگزار شد، کنفدراسیون فوتبال آسیا کشور امارات را به عنوان میزبان دوره بعدی مسابقات جام ملت‌های آسیا معرفی کرد.

اما نگاهی بیندازید به کشورهایی که برای این میزبانی اعلام آمادگی کرده بودند، بحثی درباره چین که میزبان المپیک بوده یا مالزی که به تازگی از سوی فیفا جایزه پیشرفت در فوتبال آکادمیک دریافت کرده نیست، سایر کشورها هم لابد حق داشته و به صورت بدیهی و منطقی انصراف داده اند اما رقیب جدی ایران در این میان، امارات بوده و هست و شاید بد نباشد تا مقامات فوتبال ایران نیم نگاهی حتی به وضعیت رقابتی این دو کشور در زمینه ورزش بیندازند.

فاصله ورزش ایران و امارات تا چه حد است؟ آیا دوباره قرار بر این است که بگوییم : «ما کجا و آنها کجا؟»
آنها واقعا کجا قرار دارند که ما نمی توانیم به ان نقطه برسیم؟ خواننده و مخاطب حرفه‌‌ای این خبر بدون تردید از شرایط پشت ویترین کشور امارات باخبر است، امارات برای ایرانیان آگاه و اهل مطالعه کشوری خلاصه شده در چند مرکز خرید و پارک آبی زیبا نیست و فیفا به خوبی از وضعیت اسفناک حقوق بشر در این کشور آگاه است، مدارس فوتبال در این کشور بسیار پیشرفته هستند اما ربطی به خود امارات ندارند، در واقع بیش از 14 آکادمی فوتبال فوق پیشرفته در امارات وجود دارد که همگی توسط باشگاه های بزرگ دنیا تاسیس شده و شعبه آنها هستند و در ارزیابی فیفا برای نمره داده به فوتبال امارات جایی نخواهند داشت، اما به هر حال همین موارد باعث پیشرفت می شود، کیفیت چمن استادیوم ها در منطقه ای کاملا بیابانی و گرم و خشک، فیفا را متعجب کرده است، باشگاه‌های فوتبال در امارات نیز روز به روز پیشرفته کرده اند، دکوراسیون، طراحی نور، امکانات سخت و نرم افزاری، همه و همه باعث تحسین امارات توسط فیفا شده است. برگزاری دو جام جهانی باشگاه ها در ابوظبی شوخی نبود و این موارد در نهایت در تصمیم‌گیری‌های فیفا و AFC دخیل هستند.

در چند سال گذشته پیشرفت‌های محسوسی در کیفیت فوتبال ایران رخ داده و نمی شود چشم را بر همه چیز بست اما آیا این پیشرفت‌های لاک پشتی کافی بوده است؟
اگر داشتن کرسی در کنفدراسیون فوتبال آسیا مهم است، برایش تلاش کنیم، برایش برنامه ریزی کنیم، این موضوع برای فوتبال ایران غیر ممکن نیست!