به گزارش مشرق، «جان کری» وزیر خارجه آمریکا 8 روز در لوزان سوئیس به مذاکره درباره برنامه هسته‌ای ایران ادامه داد و شرایط به گونه‌ای بود که گویی کنترل کری تا حدودی از دست اوباما خارج شده بود. این در حالی است که در لوزان بازی خطرناکی برای «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا جریان داشت. اکنون چارچوب تفاهم به دست آمده، اوباما بار دیگر اختیار کری را به دست گرفته است و در این شرایط بیانیه با انتقادهای اسرائیل و عربستان سعودی مواجه می‌شود که به همه اینها باید کنگره را هم افزود. اوباما از این تفاهم با عنوان تفاهمی خوب یاد می‌کند که راه را بر ایران در زمینه ساختن بمب اتمی مسدود می کند و نظارت بر برنامه هسته‌ای ایران ادامه می‌یابد.
هفته‌نامه آلمانی «اشپیگل» با این مقدمه نوشت که همه اینها برای اینکه اوباما کنگره را در هفته‌ها و ماه‌های آینده متقاعد کند کافی نیست. اواسط آوریل کنگره بار دیگر به کار خود ادامه می دهد و 2 تهدید را متوجه بیانیه منتشر شده خواهد کرد:
نخست، قانونی که به کنگره این اجازه را می‌دهد تا در نهایت درباره توافق با ایران تصمیم گیری کند و دیگری اعمال تحریم‌های بیشتر علیه ایران است. اینها برای اوباما خطرناک است چون او پیشتر گفته بود که اگر مذاکرات با ایران به دلیل اقدامات کنگره شکست بخورد، این آمریکاست که مسئول این شکست خواهد بود. ضمن اینکه توافقی که قرار است ماه ژوئن امضا شود برای اوباما هم پیروزی تاریخی در سیاست خارجی است و برای ایران هم کمتر از این نخواهد بود.
از طرفی دیگر تجربه «وودرو ویلسون» رئیس‌جمهور اسبق آمریکا در این برهه برای اوباما بسیار مهم است. وی پس از جنگ جهانی اول برای مذاکرات صلح و متقاعد کردن اروپایی‌ها در راستای نظریه «ایده ملل» به پاریس رفت اما در نهایت این مجلس آمریکا بود در این زمینه مانع‌تراشی کرد.
در این روزها بیش از هر زمانی خاطره وقایع سال 1919 برای اوباما زنده می‌شود ضمن اینکه از آن زمان تاکنون هیچکدام از تیم‌های سیاسی آمریکایی مانند تیم کری خارج تا این حد خارج از کشور فعالیت نکرده‌اند و این امکان تقابل رئیس جمهور و کنگره را تقویت می‌کند.
اشپیگل در بخش دیگری از این یادداشت به ابهامات باقی‌مانده در بیانیه منتشر شده و دشواری‌های طرفین برای قبولاندن تفاهمات به جامعه داخلی اشاره شده و آمده است: «پس از اینکه محمد جواد ظریف وزیر خارجه ایران و فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اروپا با خواندن بیانیه مشترک کنفرانس خبری را ترک کردند، مواردی همچنان مشخص نشده باقی ماند. همچنان مشخص نیست که تحریم‌ها علیه ایران چطور برداشته می‌شوند و آیا ایران می‌تواند اورانیوم غنی شده را در کشور نگه دارد یا خیر.»
هفته‌نامه آلمانی «اشپیگل» با این مقدمه نوشت که همه اینها برای اینکه اوباما کنگره را در هفته‌ها و ماه‌های آینده متقاعد کند کافی نیست. اواسط آوریل کنگره بار دیگر به کار خود ادامه می دهد و 2 تهدید را متوجه بیانیه منتشر شده خواهد کرد:
نخست، قانونی که به کنگره این اجازه را می‌دهد تا در نهایت درباره توافق با ایران تصمیم گیری کند و دیگری اعمال تحریم‌های بیشتر علیه ایران است. اینها برای اوباما خطرناک است چون او پیشتر گفته بود که اگر مذاکرات با ایران به دلیل اقدامات کنگره شکست بخورد، این آمریکاست که مسئول این شکست خواهد بود. ضمن اینکه توافقی که قرار است ماه ژوئن امضا شود برای اوباما هم پیروزی تاریخی در سیاست خارجی است و برای ایران هم کمتر از این نخواهد بود.
از طرفی دیگر تجربه «وودرو ویلسون» رئیس‌جمهور اسبق آمریکا در این برهه برای اوباما بسیار مهم است. وی پس از جنگ جهانی اول برای مذاکرات صلح و متقاعد کردن اروپایی‌ها در راستای نظریه «ایده ملل» به پاریس رفت اما در نهایت این مجلس آمریکا بود در این زمینه مانع‌تراشی کرد.
در این روزها بیش از هر زمانی خاطره وقایع سال 1919 برای اوباما زنده می‌شود ضمن اینکه از آن زمان تاکنون هیچکدام از تیم‌های سیاسی آمریکایی مانند تیم کری خارج تا این حد خارج از کشور فعالیت نکرده‌اند و این امکان تقابل رئیس جمهور و کنگره را تقویت می‌کند.
اشپیگل در بخش دیگری از این یادداشت به ابهامات باقی‌مانده در بیانیه منتشر شده و دشواری‌های طرفین برای قبولاندن تفاهمات به جامعه داخلی اشاره شده و آمده است: «پس از اینکه محمد جواد ظریف وزیر خارجه ایران و فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اروپا با خواندن بیانیه مشترک کنفرانس خبری را ترک کردند، مواردی همچنان مشخص نشده باقی ماند. همچنان مشخص نیست که تحریم‌ها علیه ایران چطور برداشته می‌شوند و آیا ایران می‌تواند اورانیوم غنی شده را در کشور نگه دارد یا خیر.»
