این حق مردم است که بدانند آیا امام در نظر مسئولین کشور، یک الگوی تمام عیار برای زندگی است که باید از رفتار و گفتارش درس گرفت یا یک شخصیت محترم است که فقط باید زبانی، او را ستود؟
حضرت امام(ره) بارها و بارها نسبت به اشرافیگری و خوی کاخ نشینی به مسئولین هشدار داده و در صحیفه فرموده اند:
« آن روزی که دولت ما توجه به کاخ پیدا کرد، آن روز است که باید ما فاتحه دولت و ملت را بخوانیم. آن روزی که رئیس جمهور ما خدای نخواسته از آن خوی کوخ نشینی بیرون برود و به کاخ نشینی توجه بکند، آن روز است که انحطاط برای خود و برای کسانی که با او تماس دارند پیدا می شود.آن روزی که مجلسیان خوی کاخ نشینی پیدا کنند خدای نخواسته و از این خوی ارزنده کوخ نشینی بیرون بروند آن روز است که ما برای این کشور باید فاتحه بخوانیم...ان روزی که زرق و برق دنیا پیدا بشود و شیطان در بین ما راه پیدا کند و راهنمای ما شیطان باشد، آن روز است که ابرقدرت ها می توانند در ما تاثیر کنند و کشور ما را به تباهی بکشند.»
از نظر حضرت امام(ره)، رواج خوی کاخ نشینی در بین مسئولین، نابودی کشور را به دنبال دارد. خوی کاخ نشینی، انسان را به رفاه زدگی و راحت طلبی عادت می دهد و قدرت مبارزه و ایستادگی در برابر ابرقدرت ها را از انسان می گیرد ،چون بنا به فرمایش امام « مبارزه با رفاه طلبی سازگار نیست...بحث مبارزه و رفاه، بحث قیام و راحت طلبی، بحث دنیاخواهی و آخرت جویی دو مقوله ای است که هرگز با هم جمع نمی شوند.»
این خوی کاخ نشینی است که انسان را به سازش و کنار آمدن با مستکبرین ترغیب می کند و باعث می شود که انسان ، ایستادگی و مقاومت در برابر زورگویان و قلدران جهانی را دردسرساز بداند و قائل به تنش زدایی شود ؛تنش زدایی با دشمن، با دشمن که هیچ، حتی با شیطان؛ با شیطان که هیچ، حتی با شیطان بزرگ!
خوی کاخ نشینی به قدری مضر و آسیب رسان است که نه تنها در عمل و رفتار بلکه در کلام نیز اثر می گذارد و یک انسان متدین انقلابی را که تا دیروز می توانست صریح و بی پرده حرف بزند به رودربایستی و تعارف با مستکبرین عادت می دهد.
اگر مسئولی در جمهوری اسلامی دچار طبع و خوی کاخ نشینی شد حتما توجیه گر نیز می شود چون از یک طرف، خود را متدین و انقلابی می داند و از طرف دیگر نمی تواند از تجمل گرایی و اشرافیگری خود دست بکشد و به ناچار برای اقناع افکار عمومی ، دست به توجیه می زند و مفهوم ساده زیستی را مثلا به زهدفروشی تعبیر می کند و یا مثلا سازش با مستکبرین را نوعی تعامل با جهان و دوری از انزوا قلمداد می کند تا بدین نحو از زیر بار شماتت مردم ،رها شود و اقدام خود را نیز موجه جلوه دهد.
از نظر امام(ره)، خوی کاخ نشینی ثمره ای جز تباهی ندارد و جلوی پیشرفت انسان را می گیرد. امام معتقد بود که این خوی ،با اختراع و تصنیف و تالیف نیز منافات دارد و تقریبا تمام مصنفین و مخترعین در سراسر دنیا از کوخ نشینان بوده اند چون از یک آدمی که علاقه به شکم و مال و منال دارد این کارها برنمی آید.
خوی کاخ نشینی ویرانگر است لذا فرقی نمی کند بازاری باشد یا کارمند، حوزوی باشد یا دانشگاهی، بسیجی باشد یا پاسدار، آزاده باشد یا جانباز، نماینده باشد یا وزیر؛ خوی کاخ نشینی می تواند هر انسان مبارز و مومن و انقلابی را به انسانی واداده و راحت طلب و سازشکار تبدیل کند.
چه بسا رزمنده ای که دیروز در خط مقدم جبهه حاضر بود از جانش نیز بگذرد اما امروز وقتی گرفتار رفاه طلبی و اشرافیگری شد چنان نسبت به مال دنیا حرص می ورزد که برای یک درصد سود بیشتر، حاضر است سپرده اش را از این بانک به آن بانک منتقل کند.
چه بسا آزاده ای که از اسارت بعثی ها درآمد اما وقتی به زرق و برق دنیا رسید به اسارت پول و مقام گرفتار شد.
چه بسا روحانی و مبارزی که در زندان های رژیم منحوس پهلوی ،سخت ترین شکنجه ها را تحمل کرد و ذره ای تزلزل به خود راه نداد اما وقتی ساده زیستی را کنار گذاشت و تجمل گرا شد از بالا و پایین شدن نرخ دلار و ارزش سهامش در بورس ،لرزه بر اندامش افتاد.
خوی کاخ نشینی تعارف بردار نیست. هر کس و در هر موقعیت و مقامی و در هر زمانی ( چه صدر اسلام و چه امروز) که گرفتار این خوی تباه کننده شود برگه نابودی ایمانش را امضا کرده است و خداوند در برابر این خطر به هیچکس چک سفید امضا نداده است.
