در اين نشست ابتدا فيلم مستند« 33 سال سکوت» ساخته حسين شمقدري پخش شد. اين مستند، روايت جانباز ايراني است که به دليل عدم رسيدگي به وضعيتش در بنياد شهيد، به ناچار پناهنده آلمان مي شود تا با خيالي راحت درمان خود را بدون هزينه انجام دهد. در اين مستند، جانباز به دنبال پروفسور سميعي مي گردد، چرا که براي او به مثل يک پدر بوده و عمل جراحي هايش را انجام داده و مشاور خوبي برايش بوده است. تا اينکه با دوربين به ساختمان دفتر پروفسور سميعي مي روند.

همچنين در مستند 33 سال سکوت، کارگردان، جانباز پناهنده را فردي اصولگرا و حامي محمود احمدي نژاد معرفي کرده که حالا ديگر حامي او نيست اما با اينکه پناهنده شده همچنان به اصول نظام پايبند است و حتي فرزندش هم درس طلبگي مي خواند. در انتهاي مستند هم نشان داده مي شود حنجره اين جانباز برداشته شده و ديگر صدايش نمي آيد.

پس از اکران فيلم، خبرنگاران نقدها و پيشنهادهاي خود را به کارگردان ارائه کردند. شمقدري قبل از شروع نقدها گفت: ايده اين مستند وقتي بود که براي تهيه مستندي به آلمان رفتيم و آنجا بود که فهميديم در ميان پناهندگان، جانبازان هم هستند. اين مستند به طور سياه و سفيد به موضوع پرداخته و موارد را کنار هم گذاشته است. البته راضي کردن اين جانباز بسيار سخت بود و شانس آورديم که چند روز قبل از عمل جراحي حنجره، با وي آشنا شده و فيلمبرداري کرديم. به نوعي مي خواستم بگويم که جانباز پناهنده، گناهکار نيست و همچنان قهرمان وطن است.

آن قدر اين جانباز مقيد بود که براي فيلمبرداري ابتدا استخاره کرد. هر چند مي ترسيد ما از نهادهاي امنيتي باشيم و در مستند هم به آن اشاره شد که جانبازان پناهنده، مي ترسند مصاحبه کنند. در اين نشست، خبرنگاران از اينکه مستند پايان نداشته و حرفي براي گفتن ندارد، تا تقدير از ساخت چنين مستندي با کارگردان به بحث و بررسي نشستند. يکي از خبرنگاران در نقد اين مستند گفت: در عنوان و تيتراژ فيلم، نام پژوهشگر آمده، در حالي که پژوهشي در اين کار نديديم و مستند، عميق نبود. خبرنگار ديگري در نقد اين مستند اظهار داشت: نوعي ذوق زدگي در مستند 33 سال سکوت ديده مي شود و انگار کارگردان اولين بار است که با مشکل جانبازان رو به رو مي شود. آيا کارگردان مي داند 500 هزار جانباز شيميايي بدون درصد و پرونده در کشور داريم؟ آيا کارگردان از روستاي زرده و نثار ديره که همه ساکنان آن مصدوم شيميايي هستند مطلع است؟

آيا کارگردان مي داند يک جانباز شيميايي چه مشکلات جسمي و روحي دارد؟ آيا کارگردان به بيمارستان ساسان يا درمانگاه سردشت سر زده است؟ آيا کارگردان با جانباز زندگي کرده است؟ وي گفت: جانباز پناهنده در اين مستند مي گويد در دهه هاي قبل با اسلحه به اتاق وزير بهداشت رفته تا اگر کارش حل نشود وي را کشته و بعد خود را بکشد، و الحمد لله مشکلش حل شده والا بايد مستند قتل مي ساختيد! از سويي ديگر در ميان مستند به نقد محمود احمدي نژاد در مورد بي محلي به خودکشي دانشجويي در دانشگاه صنعتي پرداختيد و بعد هم سراغ دفتر خاطرات هاشمي رفسنجاني رفتيد که در فلان سال با خانواده اش به سد لتيان رفته و تفريح کرده و اينکه فلان ارگان چرا مکان تفريحي خوب دارد که اينها اصلاً ارتباطي با موضوع اصلي مستند نداشت.

 امروز مشکل جانباز، پناهندگي نيست. امروز جانباز با مشکل تحريم ها، دارو، ويلچر، معيشت، خانه، اشتغال و زندگي فرزندانش دست و پنجه نرم مي کند. اين فعال رسانه اي اظهار داشت: به اعتقاد من کارگردان و تيم کارگرداني هيچ اطلاعي از بنياد شهيد و خدمات ارائه شده ندارند. جانباز ديگري در مستند مي گويد: رفتم پاي مصنوعي بگيرم، مي گويند پاي ضد آب نداريم، در حالي که اين نوع پاها در بنياد شهيد به جانبازان داده مي شود. البته هدف من دفاع از بنياد شهيد نيست اما در اين مستند مي توان به نقاط ضعف بنياد شهيد اشاره کرد و اينکه چرا آلمان اين گونه خدمات به پناهنده جانباز ارائه مي کند؟ پيشنهاد اين است که به جاي رفتن به آلمان، به داخل کشور هم سر بزنيد، چرا که وارثان جنگ هنوز زنده اند و نفس مي کشند.

شما به نوعي داريد نان مستند قبلي، «ميراث آلبرتا» را مي خوريد و از طريق اينترنت، در حال فروش مستند 33 سال سکوت هستيد. در حالي که به اعتقاد من اين مستند کاري بسيار ضعيف و حتي مخرب است. وي گفت: برخي جانبازها و حتي خانواده جانبازان اين مستند را ببينند، در مورد پناهندگي تأمل خواهند کرد. در ضمن انگار مستند به سمت تخريب احمدي نژاد و هاشمي بيشتر گرايش داشته تا نشان دادن مشکلات اصلي ايثارگران در کشور. پس از نقدها شمقدري گفت: ديگر حرفي براي گفتن ندارم و جلسه به پايان رسيد.