"لیزا مازا" نماینده حزب زنان "گابریلا" در مجلس فیلیپین

"فیلیپین، 300 سال تحت استعمار اسپانیا و بیش از 40 سال تحت استعمار آمریکا بود. طی جنگ جهانی دوم نیز توسط ژاپن اشغال شد. این کشور دارای تاریخ طولانی مبارزه جهت نیل به صلح است و این شامل مبارزه برای استقلال ملت، عدالت اجتماعی، و آزادی به معنای واقعی بوده است. زنان فیلیپینی در خط مقدم این جنبش و حرکت هستند و نقش مهم و اصلی را ایفا می‌کنند.

"به رغم استقلال رسمی کشورم در سال 1946، ما همچنان تحت استعمار نوی آمریکا هستیم. آمریکا هنوز بر زندگی اقتصادی، سیاسی، و فرهنگی-اجتماعی ما سلطه دارد. یکی از نمونه‌های بارز این استعمار، تسخیر زمین‌های بکر ما طی یک قرن و تبدیل آنها به پایگاه‌های نظامی توسط آمریکا بود که از این میان، دو نمونه از پایگاه‌ها بزرگ‌ترین پایگاه‌های برون مرزی برای این کشور بودند: پایگاه دریایی سوبیک و پایگاه هوایی کلارک. این پایگاه‌ها مراکز تدارک جنگ مداخله‌جویانه آمریکا در ویتنام، کره، و خاورمیانه هستند.

"محل این پایگاه‌ها که به مراکز استراحت و تفریح تبدیل شدند، مراکز فروش تن زنان و دختران ما به ارزش یک همبرگر گردید؛ جایی که به زنان ما به چشم ابزار فحشا نگاه می‌کردند و از همان‌جا فرهنگ خشونت در مقابل زنان جان گرفت؛ و جایی که هزاران کودک دو رگه آمریکایی-آسیایی عاجز و فقیر بدون وجود پدر آمریکایی خود، زندگی را دیدند.

"علاوه بر این هزینه‌های اجتماعی، آمریکا هرگز در قبال ضایعات سمی باقی‌مانده از پایگاه‌های خود (که در سال 1991 آنها را تعطیل کرد) مسئولیتی به گردن نگرفت و خطر جانی این ضایعات همچنان مردم را تهدید می‌کند. ‌نظامیان آمریکایی مثل تجاوزات جنسی و قتل که در اردوگاه‌های حاشیه شهر با مردم کره جنوبی کردند، همان‌گونه با مردم فیلیپین رفتار نمودند؛ و البته شکایات راه به هیچ دادگاهی نبرد.

"به خاطر این واقعیت‌هاست که ما با حضور پایگاه‌های نظامی آمریکا در فیلیپین و هر جای دیگر مخالفت می‌کنیم. معتقدیم تا زمانی که تحت سیطره آمریکا و هر قدرت خارجی دیگر قرار داریم، رنگ آرامش را نخواهیم دید و یک کشور عزتمند و آزاد را در سایه حضور نیروهای بیگانه در سرزمین‌مان تجربه نخواهیم کرد.

تا زمانی که فیلیپین تحت سیطره آمریکاست، رنگ آرامش را نخواهد دید

"امروز زنان ما با ورود به بحث مخالفت با وجود پایگاه‌ها، نقبی بر آسیب‌شناسی اجتماعی و چرایی لزوم حذف آن مراکز (فساد) می‌زنند و اهمیت این موضوع برایشان جدی است. گابریلا، بزرگ‌ترین ائتلاف زنان در فیلیپین است که در سال 1984 در اوج جنبش ضد دیکتاتوری "فردیناند مارکوس" رئیس‌جمهور دیکتاتور فیلیپین تأسیس شد. این سازمان در آن زمان، موضوع روسپی‌گری زنان در حاشیه پایگاه‌های آمریکایی و نوکرمآبی مارکوس نسبت به آمریکا را مطرح کرد. این دیکتاتور، با قدرت مردم عزل شد تا این حرکت الگویی برای جهان باشد. قانون اساسی سال 1987 فیلیپین، با تمهیدات شفاف علیه حضور نیروها، پایگاه‌ها، و تسلیحات هسته‌ای بیگانه در خاک ما نوشته شد.

"پاسخ منفی تاریخی که از سوی سنای فیلیپین به امضای تفاهم‌نامه‌ جدید مبنی بر گسترش پایگاه‌های آمریکایی پس از سال 1991 داده شد، نشان از موفقیت زنان (در راه مبارزه با سلطه بیگانه) داشت. پیش از رأی نهایی سنا، این زنان بودند که با ایجاد ستادهای متعدد آگاه‌سازی، برگزاری اعتصابات، گردهمایی‌ها، راهپیمایی‌ها، اعتراضات، لابی‌گری، و ارتباط شبکه‌ای به صورت داخلی و خارجی به دولت فشار آوردند تا تفاهم‌نامه را نپذیرد. اهتمام زنان و جنبش وسیع ضد ایجاد پایگاه، سرانجام موجب عدم امضای آن تفاهم‌نامه شد.

"اما با تخلف از قانون اساسی توسط دولت‌مردان ما و امضای تفاهم‌نامه‌هایی چون "تفاهم‌نامه نیروهای خارجی" (1998) و سند تفاهم همکاری دفاع پیش‌رفته (2014) با آمریکا، پای این کشور از حیث نظامی دوباره به خاک ما باز شد و چالش ما ادامه یافت. این دو تفاهم‌نامه از موارد قبلی خطرناک‌تر هستند. این تفاهم‌نامه‌ها به آمریکا اجازه می‌دهد در فراغ بال، تمامی اراضی فیلیپین را برای اهداف نظامی خود تحت سیطره داشته باشد و بلافاصله نیروهای خود را جهت انجام استراتژی خود در آسیا به کشور ما انتقال دهد. هم اکنون، تشدید حضور نظامی آمریکا در کره جنوبی، ژاپن، ویتنام، سنگاپور، تایلند، اندونزی، پاکستان، و استرالیا را شاهد هستیم.

"زنان فیلیپینی برخاسته از میان قشر مردم (بومی و روستایی، کارگر، جوان و دانش‌جو، خانه‌دار، شاغل، مذهبی، و دیگر بخش‌ها) هم‌اکنون در حال سازمان‌دهی هستند. زنان ما می‌دانند که سیاست‌های جهانی‌سازی امپریالیسم که زاده نظامی‌سازی و جنگ است، موجب تشدید این فقر و گرسنگی عظیم و خط‌کشی و تبعیض و خشونت علیه زنان شده است.

مخالفین همکاری‌های نظامی فیلیپین با آمریکا به دولت اعتراض می‌کنند

"سیاست نظامی‌سازی، سرمایه عظیم مورد نیاز برای ایجاد شغل برای 10 میلیون بی‌کار، خانه‌دار کردن 22 میلیون بی‌خانه، ساخت مدرسه، مهد کودک برای کودکان، مرکز مشاوره برای زنان، بیمارستان، و کلینیک در مناطق محروم، تحقق تحصیلات رایگان، سلامت و بهداشت، مراقبت از باروری، و دیگر خدمات اجتماعی برای آنان که توان مالی کمی دارند را نابود می‌سازد.

"ما صلح و آرامشی را بنا می‌کنیم که بر پایه عدالت اجتماعی باشد و زنان ما در این فرایند مشارکت خواهند داشت. نه از آن دست آرامشی که جنگ‌گرایان و دلالان جنگی با خفه کردن مظلومین و فقرا ایجاد می‌کنند.