به گزارش مشرق، پیش‌بینی می‌شود ایران بتواند به مرحله نهایی لیگ جهانی والیبال صعود کند. آنجا دیگر بازی‌ها در برزیل است. اما اگر ایران در سالهای آینده میزبان مرحله نهایی شود چه می‌شود؟
وقتی تیم‌های مطرح جهان در تهران و با فضای ویژه ورزشگاه آزادی شکست می‌خورند، چرا نباید تهران میزبان مرحله نهایی لیگ جهانی باشد؟
جدا از ماجرای حضور بانوان در ورزشگاه‌ها که حالا البته برای بانوان خارجی قابل حل است و حضور آنها مانعی ندارد، اما اصلاح کردن مسائل زیرساختی می‌تواند به ما کمک کند که میزبان مرحله نهایی لیگ جهانی والیبال شویم.
از ساده‌ترین مساله شروع می‌کنیم، اینترنت و سرعت آن هنوز نتوانسته خبرنگاران داخلی و خارجی را راضی کند. در خلال دو بازی ایران و آمریکا خبرنگاران خارجی حاضر در ورزشگاه از کیفیت اینترنت گله داشتند و خبرنگاران داخلی هم عملا برای خبررسانی کارشان به مشکل خورده بود.
یک مساله دیگر ماجرای بلیت‌فروشی است. زمانی که به صورت اینترنتی بلیت فروخته می‌شود، چرا باید بلیت کاغذی هم به صورت مخفیانه ارائه شود؟ دو روز پیش علاوه‌بر پیشکسوتان و میهمانان ویژه، تماشاگران عادی هم بلیت‌های کاغذی و وی‌آی‌پی داشتند و همین باعث شده بود در ورزشگاه ۱۲ هزار نفری آزادی جای سوزن انداختن نباشد و همین باعث می‌شد تا ناظران فدراسیون جهانی گزارش‌های خوبی برای ما تنظیم نکنند.
حتی در حین برگزاری بازی بلندگوها از کیفیت خوبی برخوردار نبودند. برای برگزار کردن برنامه‌های سرگرم‌کننده برای تماشاگران حتی با وجود اینکه رامبد جوان و جناب‌خان، عروسک محبوب این روزها، به سالن آمدند اما ضعیف بودن بلندگوها نتوانست اجازه دهد آنها برنامه‌هایشان را به خوبی اجرا کنند و برنامه‌شان نیمه‌کاره ماند.
اینها مسائل اصلی است و مسلما لیگ جهانی برای خودش معیارهایی دارد که برای راضی کردن فدراسیون جهانی، باید کارهای زیادی را انجام دهیم. حیف است که با این فضا میزبان مرحله نهایی نشویم و شانس قهرمان شدن تیم ملی والیبال را بالا نبریم.
وقتی تیم‌های مطرح جهان در تهران و با فضای ویژه ورزشگاه آزادی شکست می‌خورند، چرا نباید تهران میزبان مرحله نهایی لیگ جهانی باشد؟
جدا از ماجرای حضور بانوان در ورزشگاه‌ها که حالا البته برای بانوان خارجی قابل حل است و حضور آنها مانعی ندارد، اما اصلاح کردن مسائل زیرساختی می‌تواند به ما کمک کند که میزبان مرحله نهایی لیگ جهانی والیبال شویم.
از ساده‌ترین مساله شروع می‌کنیم، اینترنت و سرعت آن هنوز نتوانسته خبرنگاران داخلی و خارجی را راضی کند. در خلال دو بازی ایران و آمریکا خبرنگاران خارجی حاضر در ورزشگاه از کیفیت اینترنت گله داشتند و خبرنگاران داخلی هم عملا برای خبررسانی کارشان به مشکل خورده بود.
یک مساله دیگر ماجرای بلیت‌فروشی است. زمانی که به صورت اینترنتی بلیت فروخته می‌شود، چرا باید بلیت کاغذی هم به صورت مخفیانه ارائه شود؟ دو روز پیش علاوه‌بر پیشکسوتان و میهمانان ویژه، تماشاگران عادی هم بلیت‌های کاغذی و وی‌آی‌پی داشتند و همین باعث شده بود در ورزشگاه ۱۲ هزار نفری آزادی جای سوزن انداختن نباشد و همین باعث می‌شد تا ناظران فدراسیون جهانی گزارش‌های خوبی برای ما تنظیم نکنند.
حتی در حین برگزاری بازی بلندگوها از کیفیت خوبی برخوردار نبودند. برای برگزار کردن برنامه‌های سرگرم‌کننده برای تماشاگران حتی با وجود اینکه رامبد جوان و جناب‌خان، عروسک محبوب این روزها، به سالن آمدند اما ضعیف بودن بلندگوها نتوانست اجازه دهد آنها برنامه‌هایشان را به خوبی اجرا کنند و برنامه‌شان نیمه‌کاره ماند.
اینها مسائل اصلی است و مسلما لیگ جهانی برای خودش معیارهایی دارد که برای راضی کردن فدراسیون جهانی، باید کارهای زیادی را انجام دهیم. حیف است که با این فضا میزبان مرحله نهایی نشویم و شانس قهرمان شدن تیم ملی والیبال را بالا نبریم.
