به گزارش مشرق، پس از آنکه « عبدالله دوم» پادشاه اردن از عزم کشورش برای تسلیح عشایر سنی در غرب عراق و جنوب سوریه خبر داد و «پرچم هاشمی» به رئیس ستاد ارتش اردن تحویل داده شد، تفسیرها، تحلیل ها و اطلاعات زیادی در این رابطه فاش و منتشر شده است.پر
در این میان «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر معروف عرب در یادداشتی در روزنامه «رای الیوم» نوشت: پس از انتشار این اخبار تفسیرها، تحلیل ها و زمزمه هایی مبنی بر توسعه طلبی مرزی اردن و تلاش این کشور برای الحاق استان «الانبار» در غرب عراق و منطقه «درعا»در جنوب سوریه شنیده شده است.
عطوان ادامه داد: هر کس که اظهارنظرها و تفسیرها در این زمینه را پیگیری کند، گمان می کند که سخن از کشور بزرگی در حجم انگلیس یا فرانسه در قرن نوزدهم است که بر بخش عمده ای از جهان سیطره داشت و چندین ارتش و ناوگان دریایی دراختیار داشت که می توانست به کمک آنها هر نقطه ای از جهان را که اراده کند به اشغال خود در آورد.
اما عجیب آن که این اظهارات در اردن مطرح شده و اردن، کشور بزرگی نیست و با شرایط اقتصادی و معیشتی دشواری دست و پنجه نرم می کند و در محاصره چندین جنگ و دشمنانی از چهار جهت است. همچنین یک چهارم ساکنانش نیز پناهندگان سوری هستند این جدای از صدها هزار پناهنده عراقی در این کشور و پیش از همه اینها میلیون ها آواره و پناهنده فلسطینی هستند. اردن به سختی می تواند «آب شرب» شهروندان و میهمانش را تامین کند. غذا و دارو و فرصت های کار که دیگر بماند. با وجود این برخی به دنبال این هستند که مشکلات این کشور را دو چندان کنند.
«ولید جنبلاط» رهبر دروزی لبنانی ده روز پیش به اردن سفر کرد و با پادشاه این کشور نیز دیدار کرد و از وی خواست گذرگاه امنی برای پناه دادن به ساکنان «جبل العرب» در اردن و حمایت آنها از داعش و جبهه النصره که در حال پیشروی به مناطق آنها هستند، بگشاید. جنبلاط تاکید کرد که این افراد در معرض خطر هستند و فرار را بر دفاع از خود، اراضی و کوه های خود ترجیح می دهند این در حالی است که این طایفه به سرسختی و جنگجویی شهره هستند و تاریخ پر افتخاری در ایستادگی در برابر استعمارگران فرانسوی به فرماندهی رهبرشان «سلطان پاشا الاطرش» دارند.
دروزی ها دو روز پیش در بلندی های جولان اشغالی به یک آمبولانس اسرائیلی که دو فرد مسلح سوری را برای درمان شان در بیمارستان های اسرائیلی منتقل می کرد، حمله بردند و تلاش کردند جلوی آن را بگیرند. دروزی ها با این اقدام وابستگی خود به ریشه عربی خود و تعامل نکردن با اشغالگر غاصب را نشان دادند و فکر نمی کنم کسی که دست به چنین اقدامی می زند و در گذشته نیز زیر سلطه اسرائیل نرفته، راضی شود که سرزمین خود را رها کند.
عطوان در ادامه نوشت: بیم آن می رود که برخی طرف ها اردن را به این سمت بکشند و بخواهند این کشور نقشی بزرگتر از حجم و اندازه ها و امکانات خود بازی کند و این کشور را گرفتار جنگ های فرسایشی کنند که امنیت و ثباتش را متزلزل کند. این طرف از بحران های اقتصادی و بدهی های روزافزون اردن و نیز بیشتر شدن کسری بودجه و نیازهای مالی اش برای کشاندنش به سمت جنگ های فرسایشی سوءاستفاده می کنند.
به نوشته سردبیر رأی الیوم، «پل آلن» در کتاب مشهور خود یعنی «صعود و سقوط امپراتوری ها» تاکید کرده است که مهمترین عناصر فروپاشی امپراتوری ها توسعه طلبی ها آنها به خارج از مرزهایشان است چیزی که با توان و امکانات آنها همخوانی ندارد و برای این سخن خود امپراتوری روم و دیگر امپراتوری ها را به عنوان مثال آورده است. دولت اردن در حال حفظ مرزهایش در سایه چند پاره شدن و تقسیمی است که تقریبا همه کشورهای همجوارش از آن رنج می برند و این خود دستاورد بزرگی است،البته اگر حفظ شود.
در همین حال «محمد مومنی» وزیر اطلاع رسانی دولت اردن روز گذشته -سه شنبه- در نشستی مطبوعاتی تاکید کرد که کشورش هیچ تمایلی برای حضور در خارج از مرزهایش ندارد و اردن به حاکمیت کشورهای همجوار احترام می گذارد و تلاش می کند که در راستای امنیت و ثبات آنها عمل کند.
البته این سخنان با تاخیر بیان شده است. توسعه طلبی هرگز به مصلحت اردن نیست حتی اگر اردن امکانات نظامی و اقتصادی لازم را که به این کشور اجازه انجام چنین کاری بدهد، در اختیار داشته باشد. ما در قرن بیست و یکم به سر می بریم؛ نه در قرن نوزدهم.
در این میان «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر معروف عرب در یادداشتی در روزنامه «رای الیوم» نوشت: پس از انتشار این اخبار تفسیرها، تحلیل ها و زمزمه هایی مبنی بر توسعه طلبی مرزی اردن و تلاش این کشور برای الحاق استان «الانبار» در غرب عراق و منطقه «درعا»در جنوب سوریه شنیده شده است.
عطوان ادامه داد: هر کس که اظهارنظرها و تفسیرها در این زمینه را پیگیری کند، گمان می کند که سخن از کشور بزرگی در حجم انگلیس یا فرانسه در قرن نوزدهم است که بر بخش عمده ای از جهان سیطره داشت و چندین ارتش و ناوگان دریایی دراختیار داشت که می توانست به کمک آنها هر نقطه ای از جهان را که اراده کند به اشغال خود در آورد.
اما عجیب آن که این اظهارات در اردن مطرح شده و اردن، کشور بزرگی نیست و با شرایط اقتصادی و معیشتی دشواری دست و پنجه نرم می کند و در محاصره چندین جنگ و دشمنانی از چهار جهت است. همچنین یک چهارم ساکنانش نیز پناهندگان سوری هستند این جدای از صدها هزار پناهنده عراقی در این کشور و پیش از همه اینها میلیون ها آواره و پناهنده فلسطینی هستند. اردن به سختی می تواند «آب شرب» شهروندان و میهمانش را تامین کند. غذا و دارو و فرصت های کار که دیگر بماند. با وجود این برخی به دنبال این هستند که مشکلات این کشور را دو چندان کنند.
«ولید جنبلاط» رهبر دروزی لبنانی ده روز پیش به اردن سفر کرد و با پادشاه این کشور نیز دیدار کرد و از وی خواست گذرگاه امنی برای پناه دادن به ساکنان «جبل العرب» در اردن و حمایت آنها از داعش و جبهه النصره که در حال پیشروی به مناطق آنها هستند، بگشاید. جنبلاط تاکید کرد که این افراد در معرض خطر هستند و فرار را بر دفاع از خود، اراضی و کوه های خود ترجیح می دهند این در حالی است که این طایفه به سرسختی و جنگجویی شهره هستند و تاریخ پر افتخاری در ایستادگی در برابر استعمارگران فرانسوی به فرماندهی رهبرشان «سلطان پاشا الاطرش» دارند.
دروزی ها دو روز پیش در بلندی های جولان اشغالی به یک آمبولانس اسرائیلی که دو فرد مسلح سوری را برای درمان شان در بیمارستان های اسرائیلی منتقل می کرد، حمله بردند و تلاش کردند جلوی آن را بگیرند. دروزی ها با این اقدام وابستگی خود به ریشه عربی خود و تعامل نکردن با اشغالگر غاصب را نشان دادند و فکر نمی کنم کسی که دست به چنین اقدامی می زند و در گذشته نیز زیر سلطه اسرائیل نرفته، راضی شود که سرزمین خود را رها کند.
عطوان در ادامه نوشت: بیم آن می رود که برخی طرف ها اردن را به این سمت بکشند و بخواهند این کشور نقشی بزرگتر از حجم و اندازه ها و امکانات خود بازی کند و این کشور را گرفتار جنگ های فرسایشی کنند که امنیت و ثباتش را متزلزل کند. این طرف از بحران های اقتصادی و بدهی های روزافزون اردن و نیز بیشتر شدن کسری بودجه و نیازهای مالی اش برای کشاندنش به سمت جنگ های فرسایشی سوءاستفاده می کنند.
به نوشته سردبیر رأی الیوم، «پل آلن» در کتاب مشهور خود یعنی «صعود و سقوط امپراتوری ها» تاکید کرده است که مهمترین عناصر فروپاشی امپراتوری ها توسعه طلبی ها آنها به خارج از مرزهایشان است چیزی که با توان و امکانات آنها همخوانی ندارد و برای این سخن خود امپراتوری روم و دیگر امپراتوری ها را به عنوان مثال آورده است. دولت اردن در حال حفظ مرزهایش در سایه چند پاره شدن و تقسیمی است که تقریبا همه کشورهای همجوارش از آن رنج می برند و این خود دستاورد بزرگی است،البته اگر حفظ شود.
در همین حال «محمد مومنی» وزیر اطلاع رسانی دولت اردن روز گذشته -سه شنبه- در نشستی مطبوعاتی تاکید کرد که کشورش هیچ تمایلی برای حضور در خارج از مرزهایش ندارد و اردن به حاکمیت کشورهای همجوار احترام می گذارد و تلاش می کند که در راستای امنیت و ثبات آنها عمل کند.
البته این سخنان با تاخیر بیان شده است. توسعه طلبی هرگز به مصلحت اردن نیست حتی اگر اردن امکانات نظامی و اقتصادی لازم را که به این کشور اجازه انجام چنین کاری بدهد، در اختیار داشته باشد. ما در قرن بیست و یکم به سر می بریم؛ نه در قرن نوزدهم.
