به گزارش مشرق، پروانه نمایش خارجی یک فیلم سینمایی به چه معناست؟ این سوالی است که شاید این روزها با اکران فیلم‌هایی چون «گس» در یکی از کشورهای اروپایی باید پرسید.
جمعه گذشته بود که کیارش اسدی‌زاده کارگردان «گس» درباره جزئیات اکران این فیلم سینمایی در ایتالیا و نظر مخاطب غیر ایرانی گفته بود: قرارداد اکران «گس» در ایتالیا سال گذشته بسته شد و اتفاق خوبی که افتاد این بود که نمایش «گس» در ایتالیا با اکران این فیلم در گروه سینمایی «هنر و تجربه» در ایران همزمان شد و این همزمانی فرصت خوبی ایجاد کرد تا نظر مخاطب ایرانی و غیر ایرانی را با هم دریافت کنم ... نسخه کامل این فیلم سینمایی در ایتالیا روی پرده رفت اما بیننده ایرانی نسخه ممیزی شده آن را می‌بیند.
بنا بر اطلاعات موجود در پایگاه وزارت ارشاد مجوز خروج یک فیلم به خارج از کشور شرایط خاصی برخوردار نیست و مجوز حضور خارجی فیلم‌های ساخت داخل راحت‌تر از پروانه نمایش داخلی صادر می‌شود.
مدارک لازم برای این مجوز «درخواست کتبی، فرم تکمیل شده خروج فیلم، پروانه نمایش، رضایت‌نامه کلیه مالکین قید شده در پروانه مالکیت، ارائه کپی فیلم 35 میلیمتری» است و بس؛ و این در حالی است که در فرم‌های پروانه نمایش ارائه شده نیز هیچ قیدی مبنی بر صلاحیت اکران خارجی فیلم‌های مجوز گرفته وجود ندارد.
چه اینکه بر فرض محال که آنچه که در فیلم‌هایی با مشکلات سیاسی یا اخلاقی می‌بینیم بخشی از واقعیت‌های کشور باشد(که نیست) اما چه فرد غیرتمندی حاضر می‌شود دعوای درونی خانواده خود را به خارج از کشور ببرد و چه بسا با آن کاسبی، فخرفروشی یا مظلوم‌نمایی کند.
حال این روزها فیلمی با مجوز اکران داخلی بدون ممیزی‌های اعمال شده در ایتالیا اکران شده است که جامعهای به شدت کثیف را نشان می‌دهد که در آن همه مردان خیانت پیشه هستند و تنها به خیانت نسبت به همسران خود می اندیشند؛ جامعهای که به هیچ عنوان شباهتی با واقعیت ندارد و تنها ذهن بیمار فیلمساز باعث شده تا مردان آن همگی هیولاهایی نشان داده شوند که درصددند تا به زنان ستم روا دارند و از همین رو است که همگی زنان در این فیلم ستم دیده و رنج کشیده نشان داده می‌شوند.
البته این نخستین اکران خارجی یک فیلم نیست و آخرین آن نیز نخواهد بود و اکران‌های جشنواره‌ای و غیرجشنواره‌ای فیلم‌های سیاه ایرانی در خارج از کشور و با مجوز اکران خارجی یا بدون مجوز اکران خارجی ادامه دارد که از جمله آنها در یک سال گذشته اکران فیلم‌هایی چون «عصبانی نیستم»، «قصه‌ها»، «فصل باران‌های موسمی» ساخته مجید برزگر، «مهمونی کامی» و «مادر قلب اتمی» ساخته علی احمدزاده و ... است.
بنابر این گزارش به نظر می‌رسد باید به فرم پروانه‌های نمایش فیلم در داخل بندی اضافه شود که در آنها صلاحیت فیلم برای اکران خارجی اعلام شود و علاوه بر آن در قوانین به صراحت مجازاتی برای سازندگان و صاحبان فیلم برای فیلمی که صلاحیت خروج و اکران در کشورهای دیگر را ندارد و در خارج از کشور اکران شود در نظر گرفته شود.
چه اینکه این روزها شاهد این هستیم که اکران جشنواره‌ای و غیرجشنواره‌ای بسیاری از فیلم‌ها (که اکثرا فیلم‌های سیاه‌نمایانه هستند) در کشورهای دیگر از روند رسمی حضور خارجی فیلم‌ها از طریق بنیاد فارابی، سازمان سینمایی یا سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی خارج هستند و بیشتر این فیلم‌ها یا سفارتی‌سازی شده یا سیاه‌نمایی می‌کنند و مورد پسند جشنواره‌ها قرار گرفته و می‌توانند امکان اکران خارجی را پیدا کنند و به راحتی و بدون حتی کوچکترین ممیزی خاصی در خارج اکران شوند.
چه اینکه فیلم «گس» که این روزها در حال اکران در بخش هنر و تجربه و همچنین اکران در ایتالیاست از جمله همین فیلم‌هاست که پیش از این و بدون داشتن حتی مجوز نمایش داخلی توسط برخی واسطه‌ها به جشنواره فیلم رم راه یافت و پس از آن مسیرش برای اکران در ایتالیا گشوده شد.
جمعه گذشته بود که کیارش اسدی‌زاده کارگردان «گس» درباره جزئیات اکران این فیلم سینمایی در ایتالیا و نظر مخاطب غیر ایرانی گفته بود: قرارداد اکران «گس» در ایتالیا سال گذشته بسته شد و اتفاق خوبی که افتاد این بود که نمایش «گس» در ایتالیا با اکران این فیلم در گروه سینمایی «هنر و تجربه» در ایران همزمان شد و این همزمانی فرصت خوبی ایجاد کرد تا نظر مخاطب ایرانی و غیر ایرانی را با هم دریافت کنم ... نسخه کامل این فیلم سینمایی در ایتالیا روی پرده رفت اما بیننده ایرانی نسخه ممیزی شده آن را می‌بیند.
بنا بر اطلاعات موجود در پایگاه وزارت ارشاد مجوز خروج یک فیلم به خارج از کشور شرایط خاصی برخوردار نیست و مجوز حضور خارجی فیلم‌های ساخت داخل راحت‌تر از پروانه نمایش داخلی صادر می‌شود.
مدارک لازم برای این مجوز «درخواست کتبی، فرم تکمیل شده خروج فیلم، پروانه نمایش، رضایت‌نامه کلیه مالکین قید شده در پروانه مالکیت، ارائه کپی فیلم 35 میلیمتری» است و بس؛ و این در حالی است که در فرم‌های پروانه نمایش ارائه شده نیز هیچ قیدی مبنی بر صلاحیت اکران خارجی فیلم‌های مجوز گرفته وجود ندارد.
چه اینکه بر فرض محال که آنچه که در فیلم‌هایی با مشکلات سیاسی یا اخلاقی می‌بینیم بخشی از واقعیت‌های کشور باشد(که نیست) اما چه فرد غیرتمندی حاضر می‌شود دعوای درونی خانواده خود را به خارج از کشور ببرد و چه بسا با آن کاسبی، فخرفروشی یا مظلوم‌نمایی کند.
حال این روزها فیلمی با مجوز اکران داخلی بدون ممیزی‌های اعمال شده در ایتالیا اکران شده است که جامعهای به شدت کثیف را نشان می‌دهد که در آن همه مردان خیانت پیشه هستند و تنها به خیانت نسبت به همسران خود می اندیشند؛ جامعهای که به هیچ عنوان شباهتی با واقعیت ندارد و تنها ذهن بیمار فیلمساز باعث شده تا مردان آن همگی هیولاهایی نشان داده شوند که درصددند تا به زنان ستم روا دارند و از همین رو است که همگی زنان در این فیلم ستم دیده و رنج کشیده نشان داده می‌شوند.
البته این نخستین اکران خارجی یک فیلم نیست و آخرین آن نیز نخواهد بود و اکران‌های جشنواره‌ای و غیرجشنواره‌ای فیلم‌های سیاه ایرانی در خارج از کشور و با مجوز اکران خارجی یا بدون مجوز اکران خارجی ادامه دارد که از جمله آنها در یک سال گذشته اکران فیلم‌هایی چون «عصبانی نیستم»، «قصه‌ها»، «فصل باران‌های موسمی» ساخته مجید برزگر، «مهمونی کامی» و «مادر قلب اتمی» ساخته علی احمدزاده و ... است.
بنابر این گزارش به نظر می‌رسد باید به فرم پروانه‌های نمایش فیلم در داخل بندی اضافه شود که در آنها صلاحیت فیلم برای اکران خارجی اعلام شود و علاوه بر آن در قوانین به صراحت مجازاتی برای سازندگان و صاحبان فیلم برای فیلمی که صلاحیت خروج و اکران در کشورهای دیگر را ندارد و در خارج از کشور اکران شود در نظر گرفته شود.
چه اینکه این روزها شاهد این هستیم که اکران جشنواره‌ای و غیرجشنواره‌ای بسیاری از فیلم‌ها (که اکثرا فیلم‌های سیاه‌نمایانه هستند) در کشورهای دیگر از روند رسمی حضور خارجی فیلم‌ها از طریق بنیاد فارابی، سازمان سینمایی یا سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی خارج هستند و بیشتر این فیلم‌ها یا سفارتی‌سازی شده یا سیاه‌نمایی می‌کنند و مورد پسند جشنواره‌ها قرار گرفته و می‌توانند امکان اکران خارجی را پیدا کنند و به راحتی و بدون حتی کوچکترین ممیزی خاصی در خارج اکران شوند.
چه اینکه فیلم «گس» که این روزها در حال اکران در بخش هنر و تجربه و همچنین اکران در ایتالیاست از جمله همین فیلم‌هاست که پیش از این و بدون داشتن حتی مجوز نمایش داخلی توسط برخی واسطه‌ها به جشنواره فیلم رم راه یافت و پس از آن مسیرش برای اکران در ایتالیا گشوده شد.
