به گزارش مشرق، در حال حاضر 6 بازیکن ایرانی در این کشور متول حوزه خلیج فارس بازی می کنند. لیگ ستارگان، شرایطی مانند لیگ ام. ال . اس که ستارگان اروپایی به آن جا کوچ می‌کنند پیدا کرده است. در ماه های گذشته بحث های زیادی درباره این بود که آیا تیم ملی ایران از حضور بازیکنانش در لیگ قطر ضرر می کند؟ آیا قطری ها می خواهند ستاره های ایران را بخرند تا تیم ملی ما تضعیف شود؟ این اتفاقی بود که در سال منتهی به جام جهانی افتاد و بازیکنان ایرانی با قراردادهایی میلیاردی به قطر رفتند. آنها پول هایی چند برابر ایران می گرفتند و به شدت رضایت داشتند برای رفتن به مرحله بعدی.
با بررسی وضعیت ایرانی‌های حاضر در لیگ قطر، متوجه می‌شویم اکثر آن ها سنی حدود 30 سال دارند. کشور بی ستاره قطر برای لیگ ستارگان خود مجبور است ستاره‌های ایرانی را با قیمتی بالا، آن هم زمانی که سنی از آن ها گذشته است جذب کند.
این 6 ستاره، وضعیت سنی‌شان به این صورت است: محمد نوری: 33 سال - مجتبی جباری: 32 سال - مهرداد پولادی: 28 سال - پژمان منتظری: 31 سال - اشکان دژاگه: 29 سال - آندو تیموریان: 32 سال. 3 بازیکن انتهای لیست، ملی‌پوشان ثابت تیم فوتبال ایران هستند. آن ها تا شروع جام جهانی، بازیکن‌هایی با کمترین کارایی ممکن خواهند بود.
اشکان تنها بازیکنی‌است که می‌تواند تا شروع جام جهانی روسیه، یک بازیکن کاملا 6 دانگ و کارا باشد. او که تا آن زمان به سن 32 سالگی رسیده است، می‌تواند کمک حال تیم ملی برای جام جهانی روسیه و رسیدن به این تورنومنت بزرگ باشد. تنها مشکلی که وجود دارد، این است که سطح بازی رقیبان اشکان، از لیگ برتر انگلیس، به حریفانی در لیگ قطر تنزل یافته است. شاید برای قطری‌ها این اتفاقی خوشایند باشد، اما برای تیم ملی ایران، قطعا اتفاق خوبی نخواهد بود که او وارد لیگ قطر و حواشی مخصوص تیم‌های حاشیه خلیج فارس شده است. . اشکان که گرانترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران است سالی حدود 25 میلیارد تومان از این انتقال درآمد دارد. او اگرجه در یکسال گذشته فوتبالش کمی نسبت به گذشته افت داشته اما بر خلاف نظر کی روش ،اروپا را ول کرد و به قطر آمد چون اعتقاد داشت این انتقال کمکش می کند برای ساختن سال های بازنشستگی اش.
آندو تیموریان: کاپیتان تیم ملی فوتبال ماست. او در همین جام جهانی برزیل هم از پا به سن گذاشته‌های تیم بود. او در سال 2018، 35 ساله خواهد شد. اگر هدایت تیم همچنان در دست کارلوس کی روش باشد، شاید به آندو نیاز داشته باشد و نقشی که نکونام در برزیل برایش بازی کرد را قرار شود ایفا کند اما برای یک بازیکن 35 ساله بازی در لیگی که البته کیفیتش بهترین کیفیت در لیگ های عربی منطقه است و نقشی اساسی نخواهد داشت. سیستم کی‌روش، نیاز به دوندگی بالا دارد که از یک بازیکن 35 ساله، انتظار خاصی در این مورد نمی‌رود. آندو می‌تواند تیم را در مرحله اول یا شاید دوم مقدماتی جام جهانی به عنوان کاپیتان همراهی کند. او که سابقه بازی در لیگ برتر انگلیس را هم در پرونده دارد، سال گذشته با تراکتور سازی در یک قدمی قهرمانی متوقف شد. تیموریان، از بازیکنانی است که رفتنش به لیگ قطر نمی تواند تاثیر چندانی در وضعیت تیم ملی ایران داشته باشد. شاید آندو که ویژگی بازی اش جنگندگی است ، اگر در 35 سالگی همین توان را داشته باشد می تواند همراه تیم باشد در غیر این صورت بعید است در روسیه او یکی از ملی پوشان باشد.
مجتبی جباری: پیش از جام جهانی اعلام کرد که دیگر در تیم ملی بازی نمی کند. جباری از آن دست بازیکنانی است که احترام زیادی از طرف مقابلش می خواهد. همچنین او زمانی که در فوتبال ایران بازی می کرد، درگیری زیادی با باشگاه هایش داشت. مشکلاتی که اکثرا به خاطر مسائل مالی پیش می‌آمد. او در قطر دیگر این مشکلات را ندارد. می تواند 2 - 3 سال دیگر به بازی در فوتبال این کشور کوچک ادامه بدهد و برای قطری ها هنرنمایی کند.
محمد نوری، او همواره علاقه شدیدی به بازی در تیم ملی داشته است. فصل گذشته و بعد از درخشش هایی مقطعی، به اردو های تیم ملی دعوت می شد، اما هیچ گاه مورد اعتماد کارلوس کی روش نبوده است. او که بازوبند کاپیتان پرسپولیس هم بر بازو می‌بست، فصل درخشانی با این تیم نداشت. هر چند عملکرد انفرادی او چندان هم بد نبود. با رفتن نوری به قطر مانند مجتبی جباری، آسیبی به تیم ملی وارد نمی شود.
مهرداد پولادی: اگر وضعیت سربازی‌اش مشخص بود، می‌توانست سمت چپ تیم ملی را بیمه کند. او در حال حاضر نمی تواند به تیم ملی ایران به عنوان بازیکن کمکی بکند. او انتخاب اول و آخر کی روش برای پست دفاع چپ بود. اگر باز می گشت به ایران و در یکی از تیم های نظامی مشغول به بازی می شد،می توانستیم آینده ای خوش برای او در جام جهانی متصور شویم. بازیکنی که تا آن زمان 32 ساله می شد و می توانست یک جام جهانی خوب دیگر را هم مانند 2014 برزیل تجربه کند. حضور او در لیگ قطر، نه به دلایل فنی، که به دلایل غیرفوتبالی به ضرر تیم ملی تمام شد.
پژمان منتظری؛ تا زمان شروع جام جهانی 2018، این دفاع میانی 34 ساله خواهد شد. سنی مناسب برای یک دفاع وسط که آن زمان در اوج پختگی قرار دارد. زوج پژمان و پورعلی گنجی، از زوج های ایده آل کی روش برای جام جهانی می تواند باشد. رفتن منتظری به قطر در 30 سالگی، نمی تواند آسیب چندانی به کیفیت بازی او وارد کند. پژمان ثابت کرده است از بازیکنان حرفه ای فوتبال ایران است و هر وقت نیاز باشد، می توان روی او حساب کرد. هر چند شاید به خاطر سن بالا، تا آن زمان یکی از جوان های خوب لیگ برتری جانشین او بشود.
حقیقت ماجرا این است فوتبال قطر، به اندازه پولی که در آن خرج می شود حرفه ای نیست و سطح بالایی ندارد. امید است تا با بهبود وضعیت لیگ برتر ایران، بازیکن های کمتری راهی لیگ هایی با کیفیت پایین تر از لیگ خودمان بشوند و اگر قرار است لژیونری داشته باشیم، بازیکن‌هایی مانند جهانبخش و آزمون داشته باشیم.
با بررسی وضعیت ایرانی‌های حاضر در لیگ قطر، متوجه می‌شویم اکثر آن ها سنی حدود 30 سال دارند. کشور بی ستاره قطر برای لیگ ستارگان خود مجبور است ستاره‌های ایرانی را با قیمتی بالا، آن هم زمانی که سنی از آن ها گذشته است جذب کند.
این 6 ستاره، وضعیت سنی‌شان به این صورت است: محمد نوری: 33 سال - مجتبی جباری: 32 سال - مهرداد پولادی: 28 سال - پژمان منتظری: 31 سال - اشکان دژاگه: 29 سال - آندو تیموریان: 32 سال. 3 بازیکن انتهای لیست، ملی‌پوشان ثابت تیم فوتبال ایران هستند. آن ها تا شروع جام جهانی، بازیکن‌هایی با کمترین کارایی ممکن خواهند بود.
اشکان تنها بازیکنی‌است که می‌تواند تا شروع جام جهانی روسیه، یک بازیکن کاملا 6 دانگ و کارا باشد. او که تا آن زمان به سن 32 سالگی رسیده است، می‌تواند کمک حال تیم ملی برای جام جهانی روسیه و رسیدن به این تورنومنت بزرگ باشد. تنها مشکلی که وجود دارد، این است که سطح بازی رقیبان اشکان، از لیگ برتر انگلیس، به حریفانی در لیگ قطر تنزل یافته است. شاید برای قطری‌ها این اتفاقی خوشایند باشد، اما برای تیم ملی ایران، قطعا اتفاق خوبی نخواهد بود که او وارد لیگ قطر و حواشی مخصوص تیم‌های حاشیه خلیج فارس شده است. . اشکان که گرانترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران است سالی حدود 25 میلیارد تومان از این انتقال درآمد دارد. او اگرجه در یکسال گذشته فوتبالش کمی نسبت به گذشته افت داشته اما بر خلاف نظر کی روش ،اروپا را ول کرد و به قطر آمد چون اعتقاد داشت این انتقال کمکش می کند برای ساختن سال های بازنشستگی اش.
آندو تیموریان: کاپیتان تیم ملی فوتبال ماست. او در همین جام جهانی برزیل هم از پا به سن گذاشته‌های تیم بود. او در سال 2018، 35 ساله خواهد شد. اگر هدایت تیم همچنان در دست کارلوس کی روش باشد، شاید به آندو نیاز داشته باشد و نقشی که نکونام در برزیل برایش بازی کرد را قرار شود ایفا کند اما برای یک بازیکن 35 ساله بازی در لیگی که البته کیفیتش بهترین کیفیت در لیگ های عربی منطقه است و نقشی اساسی نخواهد داشت. سیستم کی‌روش، نیاز به دوندگی بالا دارد که از یک بازیکن 35 ساله، انتظار خاصی در این مورد نمی‌رود. آندو می‌تواند تیم را در مرحله اول یا شاید دوم مقدماتی جام جهانی به عنوان کاپیتان همراهی کند. او که سابقه بازی در لیگ برتر انگلیس را هم در پرونده دارد، سال گذشته با تراکتور سازی در یک قدمی قهرمانی متوقف شد. تیموریان، از بازیکنانی است که رفتنش به لیگ قطر نمی تواند تاثیر چندانی در وضعیت تیم ملی ایران داشته باشد. شاید آندو که ویژگی بازی اش جنگندگی است ، اگر در 35 سالگی همین توان را داشته باشد می تواند همراه تیم باشد در غیر این صورت بعید است در روسیه او یکی از ملی پوشان باشد.
مجتبی جباری: پیش از جام جهانی اعلام کرد که دیگر در تیم ملی بازی نمی کند. جباری از آن دست بازیکنانی است که احترام زیادی از طرف مقابلش می خواهد. همچنین او زمانی که در فوتبال ایران بازی می کرد، درگیری زیادی با باشگاه هایش داشت. مشکلاتی که اکثرا به خاطر مسائل مالی پیش می‌آمد. او در قطر دیگر این مشکلات را ندارد. می تواند 2 - 3 سال دیگر به بازی در فوتبال این کشور کوچک ادامه بدهد و برای قطری ها هنرنمایی کند.
محمد نوری، او همواره علاقه شدیدی به بازی در تیم ملی داشته است. فصل گذشته و بعد از درخشش هایی مقطعی، به اردو های تیم ملی دعوت می شد، اما هیچ گاه مورد اعتماد کارلوس کی روش نبوده است. او که بازوبند کاپیتان پرسپولیس هم بر بازو می‌بست، فصل درخشانی با این تیم نداشت. هر چند عملکرد انفرادی او چندان هم بد نبود. با رفتن نوری به قطر مانند مجتبی جباری، آسیبی به تیم ملی وارد نمی شود.
مهرداد پولادی: اگر وضعیت سربازی‌اش مشخص بود، می‌توانست سمت چپ تیم ملی را بیمه کند. او در حال حاضر نمی تواند به تیم ملی ایران به عنوان بازیکن کمکی بکند. او انتخاب اول و آخر کی روش برای پست دفاع چپ بود. اگر باز می گشت به ایران و در یکی از تیم های نظامی مشغول به بازی می شد،می توانستیم آینده ای خوش برای او در جام جهانی متصور شویم. بازیکنی که تا آن زمان 32 ساله می شد و می توانست یک جام جهانی خوب دیگر را هم مانند 2014 برزیل تجربه کند. حضور او در لیگ قطر، نه به دلایل فنی، که به دلایل غیرفوتبالی به ضرر تیم ملی تمام شد.
پژمان منتظری؛ تا زمان شروع جام جهانی 2018، این دفاع میانی 34 ساله خواهد شد. سنی مناسب برای یک دفاع وسط که آن زمان در اوج پختگی قرار دارد. زوج پژمان و پورعلی گنجی، از زوج های ایده آل کی روش برای جام جهانی می تواند باشد. رفتن منتظری به قطر در 30 سالگی، نمی تواند آسیب چندانی به کیفیت بازی او وارد کند. پژمان ثابت کرده است از بازیکنان حرفه ای فوتبال ایران است و هر وقت نیاز باشد، می توان روی او حساب کرد. هر چند شاید به خاطر سن بالا، تا آن زمان یکی از جوان های خوب لیگ برتری جانشین او بشود.
حقیقت ماجرا این است فوتبال قطر، به اندازه پولی که در آن خرج می شود حرفه ای نیست و سطح بالایی ندارد. امید است تا با بهبود وضعیت لیگ برتر ایران، بازیکن های کمتری راهی لیگ هایی با کیفیت پایین تر از لیگ خودمان بشوند و اگر قرار است لژیونری داشته باشیم، بازیکن‌هایی مانند جهانبخش و آزمون داشته باشیم.
