به گزارش مشرق، باز هم بازی ملی و باز هم دغدغه چند سال اخیر که دست از گریبان فوتبال بر نمی‌دارد، یک بازی نه چندان حساس تیم ملی مقابل تیم ملی گوام دوباره زخم کهنه بازیکنان ملی‌پوش سرباز را باز کرده و انگار قرار نیست این زخم حالا حالاها بهبود پیدا کند.
پیگیری‌هایی درباره اجازه خروج فوتبالیست‌های سرباز انجام شده بود که در نهایت با تمرکز رسانه‌ها بر این موضوع، سردار کمالی در مصاحبه‌ای در این باره گفت: «تردیدهایی در این مورد وجود داشت که شاید بازیکنان ملی‌پوش سرباز که کارت معافیت آنها باطل شده بود، بتوانند در تیم ملی بازی کنند یا خیر اما نامه سازمان تربیت بدنی نیروهای مسلح به وزارت ورزش و جوانان و مصوبه این سازمان، به صورت قطعی اعلام کرد به هیچ وجه نمی‌توانند در تیم ملی بزرگسالان و امید بازی کنند. طبق مصوبه کسانی که در خصوص کارت خدمت سربازی تخلف کردند اگر 4 ماه خدمت کنند و آموزش هم ببینند فقط می‌توانند در تیم‌های نیروهای مسلح بازی کنند و حق فعالیت در تیم امید و بزرگسالان را ندارند. برخی از این افراد که بیرون هستند امیدوار بودند که بتوانند به تیم ملی برسند اما منتظر اتفاق خاصی نباشند. دیگر با این مصوبه حق فعالیت در تیم‌های ملی نخواهند داشت. در مورد تیم امید هم ابهاماتی وجود داشت که آن نیز با این مصوبه وضعیتش مشخص شد.»
اما این قضیه از کجا نشأت می‌گیرد، چرا بازیکنانی که می‌توانند برای تیم‌های باشگاهی به میدان بروند، حق ندارند برای تیم ملی کشورمان بازی کنند و آیا منفعت باشگاه‌ها بر منافع تیم ملی و کشور ارجحیت دارد؟ ریشه اینگونه مصوبات و اینگونه اظهارنظرها را باید در گذشته و البته عملکرد فدراسیون فوتبال جست‌وجو کرد، هرچند به نظر می‌رسد این مساله نمی‌تواند توجیه خوبی باشد اما واقعیت این است که مناسبات بین سازمان‌ها گاهی می‌تواند بر سرنوشت افراد مختلف، تاثیرهای گوناگون داشته باشد. برای رسیدن به جواب این سوالات باید به روزهای قبل از بازی‌های جام ملت‌های آسیا برگشت، روزهای پرالتهابی که کارلوس کی‌روش همه افراد مرتبط و غیرمرتبط با فوتبال را بسیج کرده بود تا مجوز خروج بازیکنان ملی‌پوشی که کارت معافیت آنها باطل شده بود را بگیرند. در این میان تاکید کی‌روش بر داشتن بازیکنی به نام مهرداد پولادی کاملا آشکار بود.
با ضمانت فدراسیون فوتبال و درخواست وزیر ورزش و جوانان به این بازیکنان از جمله مهرداد پولادی اجازه داده شد تا تیم ملی را همراهی کنند اما کفاشیان به مسوولان نظامی قول داد که مهرداد پولادی بعد از بازی‌های جام ملت‌های آسیا به ایران بیاید و موضوع سربازی‌اش را حل کند. برنگشتن این بازیکن به ایران باعث شد تا انتقادهای زیادی به مسوولان نظامی کشور صورت بگیرد، که چرا با وجود جرم این بازیکن به او اجازه داده شد همراه تیم ملی به استرالیا برود. این موضوع زمانی تشدید شد که مهرداد پولادی پس از تمام شدن قراردادش با تیم قطری، دوباره در این کشور ماندگار شد و البته شانه خالی کردن کفاشیان از زیر بار قولی که داده بود نیز به این موضوع اضافه شد، تا در نهایت مسوولان نظامی تصمیمی بگیرند و مصوبه‌ای داشته باشند که اکنون ضربه سنگینی به تیم ملی وارد خواهد کرد.
این مصوبه یعنی اینکه کی‌روش نه تنها برای دیدار با گوام بلکه در بازی‌های حساس دو سال آینده نیز بازیکنانی مثل سروش رفیعی، مهرداد پولادی، بختیار رحمانی، احمد عبدا...زاده، شجاع خلیل‌زاده، علی حمودی و.... را نخواهد داشت و باید به فکر جایگزین برای این بازیکنان باشد. در یک کلام موضوع ممنوع بودن بازی این بازیکنان برای تیم ملی، چیزی نیست جز اینکه پولادی و مسوولان فدراسیون فوتبال با عملکرد خود راه را بستند و حالا دردسری بزرگ برای تیم ملی ساخته‌اند.
پیگیری‌هایی درباره اجازه خروج فوتبالیست‌های سرباز انجام شده بود که در نهایت با تمرکز رسانه‌ها بر این موضوع، سردار کمالی در مصاحبه‌ای در این باره گفت: «تردیدهایی در این مورد وجود داشت که شاید بازیکنان ملی‌پوش سرباز که کارت معافیت آنها باطل شده بود، بتوانند در تیم ملی بازی کنند یا خیر اما نامه سازمان تربیت بدنی نیروهای مسلح به وزارت ورزش و جوانان و مصوبه این سازمان، به صورت قطعی اعلام کرد به هیچ وجه نمی‌توانند در تیم ملی بزرگسالان و امید بازی کنند. طبق مصوبه کسانی که در خصوص کارت خدمت سربازی تخلف کردند اگر 4 ماه خدمت کنند و آموزش هم ببینند فقط می‌توانند در تیم‌های نیروهای مسلح بازی کنند و حق فعالیت در تیم امید و بزرگسالان را ندارند. برخی از این افراد که بیرون هستند امیدوار بودند که بتوانند به تیم ملی برسند اما منتظر اتفاق خاصی نباشند. دیگر با این مصوبه حق فعالیت در تیم‌های ملی نخواهند داشت. در مورد تیم امید هم ابهاماتی وجود داشت که آن نیز با این مصوبه وضعیتش مشخص شد.»
اما این قضیه از کجا نشأت می‌گیرد، چرا بازیکنانی که می‌توانند برای تیم‌های باشگاهی به میدان بروند، حق ندارند برای تیم ملی کشورمان بازی کنند و آیا منفعت باشگاه‌ها بر منافع تیم ملی و کشور ارجحیت دارد؟ ریشه اینگونه مصوبات و اینگونه اظهارنظرها را باید در گذشته و البته عملکرد فدراسیون فوتبال جست‌وجو کرد، هرچند به نظر می‌رسد این مساله نمی‌تواند توجیه خوبی باشد اما واقعیت این است که مناسبات بین سازمان‌ها گاهی می‌تواند بر سرنوشت افراد مختلف، تاثیرهای گوناگون داشته باشد. برای رسیدن به جواب این سوالات باید به روزهای قبل از بازی‌های جام ملت‌های آسیا برگشت، روزهای پرالتهابی که کارلوس کی‌روش همه افراد مرتبط و غیرمرتبط با فوتبال را بسیج کرده بود تا مجوز خروج بازیکنان ملی‌پوشی که کارت معافیت آنها باطل شده بود را بگیرند. در این میان تاکید کی‌روش بر داشتن بازیکنی به نام مهرداد پولادی کاملا آشکار بود.
با ضمانت فدراسیون فوتبال و درخواست وزیر ورزش و جوانان به این بازیکنان از جمله مهرداد پولادی اجازه داده شد تا تیم ملی را همراهی کنند اما کفاشیان به مسوولان نظامی قول داد که مهرداد پولادی بعد از بازی‌های جام ملت‌های آسیا به ایران بیاید و موضوع سربازی‌اش را حل کند. برنگشتن این بازیکن به ایران باعث شد تا انتقادهای زیادی به مسوولان نظامی کشور صورت بگیرد، که چرا با وجود جرم این بازیکن به او اجازه داده شد همراه تیم ملی به استرالیا برود. این موضوع زمانی تشدید شد که مهرداد پولادی پس از تمام شدن قراردادش با تیم قطری، دوباره در این کشور ماندگار شد و البته شانه خالی کردن کفاشیان از زیر بار قولی که داده بود نیز به این موضوع اضافه شد، تا در نهایت مسوولان نظامی تصمیمی بگیرند و مصوبه‌ای داشته باشند که اکنون ضربه سنگینی به تیم ملی وارد خواهد کرد.
این مصوبه یعنی اینکه کی‌روش نه تنها برای دیدار با گوام بلکه در بازی‌های حساس دو سال آینده نیز بازیکنانی مثل سروش رفیعی، مهرداد پولادی، بختیار رحمانی، احمد عبدا...زاده، شجاع خلیل‌زاده، علی حمودی و.... را نخواهد داشت و باید به فکر جایگزین برای این بازیکنان باشد. در یک کلام موضوع ممنوع بودن بازی این بازیکنان برای تیم ملی، چیزی نیست جز اینکه پولادی و مسوولان فدراسیون فوتبال با عملکرد خود راه را بستند و حالا دردسری بزرگ برای تیم ملی ساخته‌اند.
