وی بیان کرد: یک سال پیش به دعوت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی کنسرتی را پیش روی آقای وزیر اجرا کردم و بعد از اتمام کنسرت آفرین آفرین گفتن های دوستان را شنیدم که از کار ما رضایت داشتند و من را برای حضور بیشتر در صحنه ترغیب کردند. این در حالی است که علیرضا افتخاری هنرمند امروز و دیروز نیست بلکه در این سال ها تمام تلاش خود را انجام داده تا به سهم خود به عنوان خدمتگزاری کوچک در حوزه موسیقی فعالیت هایی را انجام دهد که مورد رضایت مردم قرار گیرد اما نمی دانم چه شده که دوستان در وزارت ارشاد و معاونت هنری من را کاملا پاک کرده‌اند.
خواننده آلبوم «نیلوفرانه» تصریح کرد: آقایان در این مدت حتی یک بار هم تماس نگرفتند که آقای افتخاری حالت خوب است؟ خوشبختانه به لطف پروردگار هیچگاه نیاز مالی نداشتم و هیچ ادعایی هم در این زمینه در جایی بیان نکردم اما گویا بعضی از روابط وجود دارد که باعث می شود که آقایان از چهره من خوششان نیاید. آخر مگر می شود بعد از چندین سال فعالیت موسیقی اینچنین به فراموشی سپرده شویم؟ البته بماند که سال ها قبل وقتی در گروه «مولانا» به سرپرستی استاد جلیل عندلیبی حضور داشتم دوستان یک کت و شلواری می خریدند و قرارداد یک ساله ای را با ما می بستند اما فقط در همان برنامه خاصی که مدنظرشان بود از ما استفاده می کردند و حقوق یک ماه از این قرارداد یک ساله را به ما می دادند و ما را به خداوند بزرگ می سپردند.
افتخاری با انتقاد از سیاست‌های سازمان صدا و سیما در کم توجهی به هنرمندان نیز توضیح داد: نمی دانم چه اتفاقی افتاده که آقایان در صدا و سیما چندین شب ویژه برنامه های مختلفی را در رسانه ملی برای مخاطبان اجرا می کنند اما شب آخر که می شود به یادمان می افتند. وقتی یاد این کم توجهی ها می افتم به گذشته خودم نگاه می کنم و به جوانان عزیزی افسوس می خورم که می بینند اینگونه با پیشکسوتان عرصه موسیقی برخورد می شود و این ناامیدی محض است که در آنها به وجود می آید. این حرف ها انتقادهای فردی یک خواننده قدیمی موسیقی ایرانی نیست من تصور می کنم بسیاری از هنرمندان نیز از این کم توجهی هایی که مسئولان دولتی به آنها می کنند انتقاد داشته باشند.
این خواننده پیشکسوت موسیقی ایرانی با ابراز خرسندی از تشکیل ارکسترهای موسیقایی زیرمجموعه دولت گفت: بی نهایت از تشکیل چنین مجموعه های موسیقایی خوشحالم چراکه به تنهایی می تواند گام ارزشمندی در جهت معرفی هر چه بهتر موسیقی ایرانی میان مردم باشد. به همین جهت است که باید این اقدام دولت را ستایش کرد اما برای من جای تعجب است که چگونه می شود آقایان حتی یک تماس ساده با هم‌نسلان من نمی گیرند که از آنها برای حضور در ارکسترها استفاده کنند، موضوعی که به اعتقاد من می تواند بار محتوایی این برنامه ها را نیز افزایش دهد.
