"تیری میسان" موسس و مدیر پایگاه تحلیلی "ولتر نت" و کارشناس و تحلیلگر فرانسوی مسائل بین‌الملل، طی مطلبی با عنوان "فرانسوا اولاند، اسرائیل و بمب اتمی" در مورد همکاری فرانسه و اسرائیل در زمینه دستیابی به سلاح های هسته ای و انکار این مسئله از سوی رئیس جمهور فرانسه توضیح می‌دهد:
فرانسوا اولاند، اسرائیل و بمب اتمی
آیا اولاند تا حدی نادان است که قادر به انجام مسئولیت های خود به عنوان رئیس نیروهای مسلح کشور نیست، یا صرفاً قصد فریب هموطنان خود را دارد؟ در 20 می سال 2015، اسرائیل که در ائتلاف نیروی مشترک عربی شرکت کرده است، از یک بمب نوترونی در یمن استفاده کرد. این نوع سلاح هسته ای تاکتیکی، موجودات زنده را بدون ورود خسارت به زیرساخت‌های یک کشور می کشد.
مصاحبه رئیس جمهور فرانسه در تاریخ 14 ژوئیه و هم‌زمان با روز جشن ملی این کشور، فرصتی در اختیار فرانسوا اولاند قرار داد تا تمام نظرات پوچ و ناپسند خود را ابراز کند. در این‌جا می‌خواهم توجه تان را به متن زیر در پاسخ به سوال "کلیر شازال" در مورد توافق 1+5 با ایران جلب کنم:
"فرانسه در این مذاکرات بسیار محکم و قاطع بود و لوران فابیوس ریاست جلسات را با دقت و سختگیری زیاد برعهده داشت. دغدغه ذهنی من چه بود؟ منع گسترش تسلیحات هسته ای. منظور از گسترش تسلیحات هسته ای چیست؟ این یعنی ایران می توانست بمب اتمی تولید کند. اگر قرار باشد ایران به بمب هسته ای دست پیدا کند، عربستان سعودی، اسرائیل و سایر کشورها هم می خواهند به بمب هسته ای دست پیدا کنند. این اقدام خطری برای کل سیاره زمین خواهد بود. پس، باید ایران را از دستیابی به تسلیحات هسته ای باز می داشتیم."
بنابراین، اولاند، رئیس نیروهای مسلح و همچنین مسئول ظرفیت‌های هسته ای فرانسه، ادعا می کند که اسرائیل هیچ سلاح هسته ای ندارد. با این حال، همه می دانند که اسرائیل یکی از چهار قدرت هسته ای است که (در کنار هند، پاکستان و جمهوری خلق دموکراتیک کره) معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای را امضا نکرده است.
سال 1956 بود که "گی موله" رئیس شورای
فرانسه (و رئیس حزب سوسیالیست پیش از فرانسوا اولاند) انتقال فن آوری هسته ای را
از فرانسه به اسرائیل ترتیب داد. او در جریان این کار، اتاقی را در "هتل دو
ماتیگنون" برای شیمون پرز اختصاص داد تا از آنجا بر پروژه نظارت داشته باشد.
"گی موله" در جریان انتقال فناوری هسته‌ای به اسرائیل
اتاقی را در "هتل دو ماتیگنون" به شیمون پرز اختصاص داد
فرانسه نیروگاه هسته ای را در "دیمونا" در صحرای "نگب" تاسیس کرد و شیمون پرز ریاست آن را برعهده گرفت. همچنین اسرائیل در آزمایش های هسته ای فرانسه در صحرای الجزایر شرکت کرد. گی موله که از حامیان استعمارگری بود، در مبارزه اش علیه جبهه آزادیبخش ملی الجزایر و جنگ علیه مصر (بحران کانال سوئز) به اسرائیل تکیه کرد.
این همکاری تحت رهبری "شارل دوگل" رو به وخامت رفت و با استقلال الجزایر پایان یافت. وقتی اسرائیل در سال 1967 (طبق نظریه جنگ پیشگیرانه) به همسایگان عربی خود یعنی مصر، اردن و سوریه حمله کرد، دوگل روابطش را با اسرائیل قطع کرد. چند روز بعد، آمریکا موافقت نامه محرمانه با اسرائیل امضا کرد مبنی بر اینکه اسرائیل می تواند به بمب اتم دسترسی داشته باشد مشروط بر اینکه آن را علنی نکند و از هر گونه آزمایش بیشتر خودداری کند.
اسرائیل در ابتدا تحقیقات خود را با کمک انگلیس ادامه داد. انگلیس مواد قابل احتراق و آماده استفاده را برای اسرائیل تامین کرد. سپس از سال 1975، با کمک آفریقای جنوبی از انفجارهای هسته ای آفریقای جنوبی مخصوصا در سال 1979 در اقیانوس هند بهره [تحقیقاتی] برد، بدون اینکه این اقدام، نقض توافقش با واشنگتن تلقی شود.
اسرائیل در حال حاضر بین 80 تا 400 کلاهک هسته ای و تعداد زیادی بمب نوترونی دارد. در واقع، به دلیل شرایط مکانی، استفاده از سلاح های هسته ای استراتژیک در نزدیکی اسرائیل غیرممکن است. بنابراین، اسرائیل در بمب های نوترونی تخصص دارد که دامنه فعالیت شان محدود تر است. این ها به مفهوم واقعی کلمه سلاح های کاپیتالیستی هستند، به این خاطر که انسان ها را به قتل می رسانند اما به اموال، خسارت وارد نمی کنند.
کل این برنامه در سال 1986 در نشریه "ساندی تایمز" توسط دانشمندی اسرائیلی به نام "موردخای وانونو" که مخالف آپارتاید بود، افشا شد. سپس او توسط موساد در رم ربوده و به اسرائیل بازگردانده شد و به مدت 18 سال به صورت مخفی زندانی شد. وی در سال 2004 آزاد شد اما تحت بازداشت خانگی قرار داشت. وقتی با "سیلویا کاتوری" خبرنگار سوئیسی مصاحبه کرد، فورا به خاطر مصاحبه با روزنامه نگاران، دوباره زندانی شد.
"موردخای وانونو" دانشمندی که نام "افشاگر هسته‌ای اسرائیل" را به او دادند
در سال 2002، "مارتین ون کرولد" استراتژیست اسرائیلی بیانیه‌ای عمومی در مورد وضعیت زرادخانه هسته ای اسرائیل صادر و اروپایی ها را تهدید کرد که در صورت ادامه حمایت از فلسطینی ها، در خاک شان مقابله به مثل خواهد کرد. به عبارت دیگر، در آن زمان بحث بر سر "عقده ساسمون" بود، یعنی اسرائیل ترجیح می‌دهد دست به یک خودکشی مخرب [برای دشمنان عربی خود] بزند تا اینکه شکست خود را بپذیرد.
در 6 دسامبر سال 2006، "رابرت گیتس" وزیر دفاع آمریکا در یکی از جلسات سنا اعتراف کرد اسرائیل دارای بمب اتم است. چند روز بعد، "ایهود اولمرت" نخست‌وزیر وقت اسرائیل هم در مصاحبه‌ای با کانال ان24 آلمان این مسئله را تایید کرد.
در سال 2010، کشورهای عربی موفق شدند مسئله قابلیت های هسته ای اسرائیل را در دستور کار آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار دهند. سپس سازمان ملل کنفرانسی در خصوص معاهده منع گسترش سلاح های هسته ای ترتیب داد و طی آن جمهوری اسلامی ایران ایجاد "یک منطقه فاقد سلاح هسته ای در خاورمیانه" را بر اساس مدل توافقات صورت گرفته در آمریکای لاتین و آسیای مرکزی پیشنهاد داد. با این حال، این پروژه به دلیل مخالفت اسرائیل و آمریکا رد شد. یکی از دلایل این مسئله این بود که آمریکا به طور غیرقانونی تسلیحات هسته ای در ترکیه انبار کرده بود.
اسرائیل در طول جنگ سال 2006 علیه لبنان در "خیام" و علیه یمن در 20 می سال 2015، از بمب های نوترونی استفاده کرد. در هر دو مورد، حتی میزان رادیواکتیو استفاده شده، مورد ارزیابی قرار گرفت.
چرا اولاند باید واقعیات به این وضوح را انکار کند؟ آیا به خاطر جهل اوست یا دلیلش این است که می خواهد موضع فرانسه را در طول مذاکرات با ایران توجیه کند؟ تا حدی که ممکن است با تبلیغات شخصی اش اشتباه گرفته شود. شاید دلیلش مطلبی باشد که وی 17 نوامبر سال 2013، وقتی وارد فرودگاه "بن گوریون" در تل آویو شد به زبان عبری گفت: "من دوست شما هستم و همیشه خواهم بود."
