به گزارش مشرق، این سخن درست است که نباید رفتارهای انسان های نسل جدید را با معیارهای نسل گذشته فهم و ارزیابی کرد. همچنین در اینجا جدلی با این سخن نداریم که گاه طلاق گرفتن بهتر از ادامه زندگی با فردی است که به هیچ وجه تفاهم و سازگاری با او میسر نیست. از سوی دیگر نزاعی هم با این ادعا نداریم که هنگام وداع اجباری یا اختیاری، بین دو دوست، یا دو همکار یا دو همسر، بهتر است افراد خاطره بدی از خود برای طرف مقابل به جای نگذارند. درباره این دعاوی جدل و مناقشه ای نیست، اما جشن گرفتن و شادی کردن برای جدایی یک زن و شوهر چیزی است که فهم آن خیلی دشوار است.

براستی چرا باید برای جدایی جشن گرفت؟ دو احتمال را می توان در باب منشأ چنین مراسمی حدس زد.

تجرد و رهایی

برای افرادی که برای طلاقشان جشن می گیرند، احتمالا تجرد، یک تجربه شیرین است. آنها به طلاق نه به مثابه جدا شدن از فردی که نمی توانند به عنوان شریک زندگی روی او حساب کنند، بلکه به مثابه بهترین مسیر بازگشت به زندگی آزادانه نگاه می کنند، اما چرا باید تجرد برای آنها تنها مسیر تجربه آزادی باشد؟ به نظر می آید ریشه این معضل، در سبک زندگی متاهلی ماست.

امروزه نقش های شوهری و همسری برای مردان و زنان متاهل، بیش از آن که حامل مزیت باشد، حامل مسئولیت است و نکته جالب تر این است که هر یک از طرفین، بیش از آن که به مسئولیت خود توجه داشته باشد، به مسئولیت طرف مقابل توجه دارد، یعنی همسرش را فهرستی از مسئولیت ها می بیند. بنابراین زندگی متاهلی تبدیل می شود به وارد کردن فشار مسئولیت به طرف مقابل. دو طرف نمی توانند از چنین زندگی ای لذت ببرند و بدتر این که در آرزوی تجربه مجدد دوران مجردی هستند.

پس از این منظر، ریشه اصلی گسترش و فراگیر شدن زندگی مجردی، نه در خود سبک زندگی مجردی، بلکه در سبک زندگی متاهلی ماست، متاسفانه برخی همسران آن قدر زندگی را بر یکدیگر تلخ می کنند، که برای اطرافیان مجرد آنها هیچ انگیزه ای برای ازدواج باقی نمی ماند. بلکه اگر انگیزه ای هم پیش بیاید، درون افراد متاهل ایجاد می شود، انگیزه ای برای جدا شدن.

آیینی شدن زندگی

کسانی که برای جدایی، جشن طلاق می گیرند، احتمالا آیین ها و مراسم را جدی تر از محتوا و بهانه آیین ها می دانند. تشریفات مراسم، برای بسیاری از انسان های امروزی، نقشی پررنگ در زندگی بازی می کند. چنین نگرشی خوشبختی و شادی در زندگی را در شکوه یک مراسم می بیند. چنین فردی حاضر است در طول زندگی خود را به هر در و دیواری بزند و انواع رنج ها را تجربه کند، تا بتواند یک مراسم پرشکوه را با مخارج و زحمات بسیار زیاد تدارک ببیند. برای او، زندگی یعنی مراسم مراسمی که همه جمع باشند و او محور و مرکز همایش عمومی باشد. حال چه موضوع این همایش تولد باشد، چه ازدواج و چه طلاق فرقی نمی کند.