به گزارش مشرق، این روزها وقتی از باشگاه های ورزشی به خصوص مجموعه ورزشی هایی که به ورزش بانوان اختصاص دارند عبور می کنیم، با انواع و اقسام نام های ورزشی مواجه می شویم که تا پیش از این هیچیک از آنها در بین ورزش های سنتی کشورمان وجود خارجی نداشته و تنها یک سوغات فرنگی عجیب و غریب به حساب می آید و اتفاقا به واسطه رفتارهای جذاب و اسامی دهن پرکن، در میان علاقه مندان به ورزش به خصوص بانوان کشورمان نیز جایگاه ویژه ای پیدا کرده؛ این در حالی است که ماهیت این ورزش ها چیزی جز واردات چندین و چند سبک زندگی جدید به کشور برای تغییر سبک زندگی ایرانی اسلامی نیست.
این ورزش های جدیدالتاسیس تحت جایگاه فدراسیون همگانی و انجمن آمادگی جسمانی به فعالیت پرداخته و با 23 کمیته ذیل این انجمن به فعالیت می پردازند. این در شرایطی است که در این 23 کمیته، نزدیک به 18 کمیته وجود دارند که فدراسیون جهانی و حتی آسیایی نیز نداشته و در سطح بین المللی نیز مسابقه یا رقابتی برای آن تعریف نشده است. همین موجب شده تا این شائبه پدید آید که چگونه ورزشی که نه در ورزش های سنتی ایرانی است و نه در سطح جهانی جایگاهی تعریف شده ای دارد، توانسته در بین رشته های ورزشی کشور جایگاهی ویژه پیدا کرده و جای خود را نیز در بین مخاطبان باز کند. این در شرایطی است که با سرزدن به کلاس های آموزشی این رشته های به اصطلاح ورزشی، خبری جز رقص و مطربی گری نیست و تنها یک عمل خلاف قوانین در حال روی دادن است.
حالا در شرایطی که مسئولان ارشد ورزش کشور در بی اطلاعی از ماجراهای رخ داده بسر می برند، امروز در تمام کشور فعالانی در زمینه این 23 کمیته در حال فعالیت هستند. البته هر چند پیش از این کمیسیون اصل نود مجلس یکبار در سال 89 به موضوع برگزاری کلاس های رقص تحت عنوان ورزش برای بانوان ورود کرد، اما هیچ خروجی رسمی و جدی یا اسناد و گزارشی خاص در این زمینه از کمیسیون اصل 90 مجلس خارج نشد تا همانند پرونده فساد در فوتبال، ماجرای رقاصی در کلاس های ورزشی نیز مسکوت باقی بماند.
در این میسر البته فشارهایی نیز از سوی این کمیته ها در حال شکل گیری است تا بتوانند با تبدیل کمیته ها به انجمن، در هدفی بالاتر انجمن آمادگی جسمانی را که تحت فعالیت فدراسیون همگانی است را تبدیل به یک فدراسیون جدید کنند. در این مسیر شنیده می شود برخی مسئولان نیز به کمک و یاری این کمیته ها آمده اند تا راه را برای فدراسیون شدن آمادگی جسمانی تسهیل کنند. این در شرایطی است که پیشرفت این ورزش های فرنگی حاصلی جز افزایش رفتارهای هنجارشکنانه و آماده شدن بسترهای ضد فرهنگی برای جوانان کشور، نخواهد داشت.
از سوی دیگر نیز هر چند ورود برخی از این رشته های فرنگی به ورزش کشور تحت عناوین خارجی ممنوع اعلام شده است، اما در اقدامی تاسف برانگیز این رشته ها با یک تغییر نام توانسته اند از وزارت کشور نیز مجوزهایی تحت عنوان NGO یا انجمن های صنفی دریافت کرده و به فعالیت خود در کشور ادامه دهند.
حال به نظر می رسد که مسئولان ورزش کشور و سایر دستگاه های نظارتی می بایست با ورود به ماجرای این کمیته ها و رشته های ورزشی فرنگی، راه را بر افرادی که قصد نفوذ در خانواده های ایرانی با ایجاد بسترهای ضد فرهنگی دارند را بسته و از یک سو وزارت کشور از ارائه مجوز به این رشته ها جلوگیری به عمل آورده و از سوی دیگر نیز از ورود محصولات فرنگی این چنین به داخل کشور جلوگیری بعمل آید.
این ورزش های جدیدالتاسیس تحت جایگاه فدراسیون همگانی و انجمن آمادگی جسمانی به فعالیت پرداخته و با 23 کمیته ذیل این انجمن به فعالیت می پردازند. این در شرایطی است که در این 23 کمیته، نزدیک به 18 کمیته وجود دارند که فدراسیون جهانی و حتی آسیایی نیز نداشته و در سطح بین المللی نیز مسابقه یا رقابتی برای آن تعریف نشده است. همین موجب شده تا این شائبه پدید آید که چگونه ورزشی که نه در ورزش های سنتی ایرانی است و نه در سطح جهانی جایگاهی تعریف شده ای دارد، توانسته در بین رشته های ورزشی کشور جایگاهی ویژه پیدا کرده و جای خود را نیز در بین مخاطبان باز کند. این در شرایطی است که با سرزدن به کلاس های آموزشی این رشته های به اصطلاح ورزشی، خبری جز رقص و مطربی گری نیست و تنها یک عمل خلاف قوانین در حال روی دادن است.
حالا در شرایطی که مسئولان ارشد ورزش کشور در بی اطلاعی از ماجراهای رخ داده بسر می برند، امروز در تمام کشور فعالانی در زمینه این 23 کمیته در حال فعالیت هستند. البته هر چند پیش از این کمیسیون اصل نود مجلس یکبار در سال 89 به موضوع برگزاری کلاس های رقص تحت عنوان ورزش برای بانوان ورود کرد، اما هیچ خروجی رسمی و جدی یا اسناد و گزارشی خاص در این زمینه از کمیسیون اصل 90 مجلس خارج نشد تا همانند پرونده فساد در فوتبال، ماجرای رقاصی در کلاس های ورزشی نیز مسکوت باقی بماند.
در این میسر البته فشارهایی نیز از سوی این کمیته ها در حال شکل گیری است تا بتوانند با تبدیل کمیته ها به انجمن، در هدفی بالاتر انجمن آمادگی جسمانی را که تحت فعالیت فدراسیون همگانی است را تبدیل به یک فدراسیون جدید کنند. در این مسیر شنیده می شود برخی مسئولان نیز به کمک و یاری این کمیته ها آمده اند تا راه را برای فدراسیون شدن آمادگی جسمانی تسهیل کنند. این در شرایطی است که پیشرفت این ورزش های فرنگی حاصلی جز افزایش رفتارهای هنجارشکنانه و آماده شدن بسترهای ضد فرهنگی برای جوانان کشور، نخواهد داشت.
از سوی دیگر نیز هر چند ورود برخی از این رشته های فرنگی به ورزش کشور تحت عناوین خارجی ممنوع اعلام شده است، اما در اقدامی تاسف برانگیز این رشته ها با یک تغییر نام توانسته اند از وزارت کشور نیز مجوزهایی تحت عنوان NGO یا انجمن های صنفی دریافت کرده و به فعالیت خود در کشور ادامه دهند.
حال به نظر می رسد که مسئولان ورزش کشور و سایر دستگاه های نظارتی می بایست با ورود به ماجرای این کمیته ها و رشته های ورزشی فرنگی، راه را بر افرادی که قصد نفوذ در خانواده های ایرانی با ایجاد بسترهای ضد فرهنگی دارند را بسته و از یک سو وزارت کشور از ارائه مجوز به این رشته ها جلوگیری به عمل آورده و از سوی دیگر نیز از ورود محصولات فرنگی این چنین به داخل کشور جلوگیری بعمل آید.
