به گزارش مشرق، تقریبا هفته ای از بازی خیریه ستاره ها با ستارگان ایران گذشته اما همه زیبایی های این بازی اسیر حاشیه هایی عجیب و غریب شد. از ابهام ها سر نوع هزینه کرد درآمدهای بازی تا دعواها و اوقات تلخی ها. همه زشتی هایی که جای زیبایی ها را گرفتند. مسابقه ای که اساسا اشتباه برایش برنامه ریزی شد. به جای اینکه محلی باشد برای لذت بردن ، مجالی شده بود برای به رخ کشیدن توانایی ها . فضایی برای داد زدن منیت ها.

جایی که نیکبخت بر خود فرض می دانست که باید به فیگو لایی بیاندازد تا شاید از فردا برای رفقای گرمابه و گلستانش پز بدهد که من به فیگو لایی انداختم. شاید دوستان مهمانی بروی او، بیشتر تحویلش بگیرند. هیچ یک از آنهایی که در زمین بازی برای تیم ایران بازی می کردند، با خود نگفتند وقتی روبرتو کارلوس به جای یار خودی به آنها پاس یک را می دهد، باید پاس دو اش را جواب بدهند.

این فضای ذهنی است که سبب می شود علی پروین بگوید بروید هر طور هست با برد بیرون بیایید و وقتی می بینند فاصله بازی شان با هم چقدر است، باید خشمگین در رختکن به هم بتازند. باید خداداد که چون خود را انسانی رک می شناسد، با افتخار بادی به صدایش بیاندازد و بلند، بلند و با افتخار ماجرای رختکن را تعریف کند. فرهاد مجیدی تک روی کرده؟ بله کرده، او عادت دارد که خودش باشد. همیشه همین طور بوده، هاله ای دور خود دارد. خودش ستاره خودش است. برای خودش هر کاری می کند. خیلی اجتماعی نیست، دیر می آید و می خواهد زود برود. شرط می گذارد و با جمع نمی ماند اما دنیایش ، دنیای خودش است.

خداداد اما به واسطه این که انسان رکی است، به جرم اینکه یکی بلند شده و روی سر کاناوارو برگدان زده و کمی به این بازی هیجان داده باید فریاد بزند؟ باید این فریادش را با افتخار تعریف کند؟ باید بیاید و در رسانه ها از این مسئله از شکستن قبح کشیدن قلیان سخن بگوید؟ حق دادن به خداداد شاید خیلی سخت تر از این است که بخواهیم رفتارهای یکی مثل مجیدی را بپذیریم که اقلا سعی می کند همانی باشد که هواداران پر شمارش دوست دارند. او که توانسته برای خود بین استقلالی ها یک تابو بسازد.