به گزارش مشرق، «در ورزش همیشه برد و باخت هست. گاهی خوبی و گاهی هم در اوج نیستی» این بخشی از حرف های سعید معروف بود در پایان یک فصل بد ملی. او که ستاره ای بی چون چرا بوده برای والیبال ایران. بازیکنی که سهمی بزرگ داشته در تبدیل والیبال به مهمترین تیم ملی ایران که حالا می تواند شانه به شانه محبوبیت فوتبال بزند.

معروف به عنوان لیدر تیم نقش مهمی در ستاره سازی برای والیبال داشت. او همه چیز برای ستاره بودن را داشت و در چند سال اول، خیلی خوب هم به پیش رفت. تبدیل شد به مرد اول ورزش ایران. پسری که خوب بازی می کرد، تیمش را در ساختن تاریخی جدید به خوبی رهبری می کرد و خوب سعی می کرد در دل مردم باشد و همه با هم به پیش بروند اما به ناگاه شرایط عوض شد. او حالا محبوبیتش تنه به تنه علی کریمی و فرهاد مجیدی می زد که تیم شان راهی بازی های آسیایی اینچئون شد. جایی که همه کاروان ایران با هم بودند و آنجا برای اولین بار درباره فخری صحبت شد که ملی پوشان والیبال دارند. پاسخ تند و غیر قابل باور سعید معروف با احسان حدادی شروعی بود برای یک فصل تازه. فصل سقوط.

تقریبا همه کاروان ورزش ایران از فخری گلایه داشتند که والیبالی ها دارند و این تفکر خیلی سریع در جامعه ورزش ایران پیچید. ماجرای پیوستن سعید به زنیت کازان و اتفاقات بعدی میان او و ارومیه ای ها و بعد هم فصل 2015 لیگ جهانی، تمامش پر از حاشه بودند.

ناکامی های آغاز فصل تیم، این دلخوری ها را تشدید کرد و حالا کارشناسان والیبال از ستاره ای می گفتند که در تیم نقشی بالاتر از یک بازیکن دارد. شایعاتی از آن دست که سال ها درباره علی دایی در تیم ملی فوتبال برانکو گفته می شد. سعید، دایی والیبال شده بود و نقشی فراتر از یک بازیکن داشت. روزی که روبروی نماینده رئیس جمهور ایستاد و با لحنی تند سخن گفت و از پول های نگرفته شان گفت، این حس که بچه های والیبال مادی گرا شده اند را فریاد کرد و حالا حتی اگر دبیرکل فدراسیون بگوید بچه هایش نه مغرورند و نه مادی گرا، این حسی است که ایجاد شده و باید خود این بچه ها تغییرش بدهند.

سعید معروف و مجموعه والیبال شاید متوجه پتانسیل بالای اجتماعی که این موفقیت ها برای شان ساخته بود نشدند که آنها هنوز به مرحله ثبات در محبوبیت نرسیدند و مثل علی دایی و فوتبال نیستند که حتی بعد از تراژدی بازی مکزیک بتوانند قد علم کنند. سعید می تواند تا سال ها هنوز در اوج محبوبیت باقی بماند و دوست داشتنی باشد، به شرطی که از این همه برخوردهای خشن دست بردارد و شکل ظاهری اش را عوض کند و جای القای حس خشونت، کمی مهربانتر باشد. لبخند بزند و سعی کند نماد مهربانی باشد. او با این پتانسیل بالای فنی در صورت تغییر در رفتارش ، بار دیگر می تواند والیبال ایران را در مسیر موفقیت قرار دهد.