گروه فرهنگی مشرق - اولین باری که آقای بانکی پیشنهاد بازی در فیلم «دو دوست» را به من داد، قبول نکردم و تمایلی به بازی در این فیلم نداشتم. خصوصا که «دو دوست» اولین فیلمی نیست که در آن بازی کرده ام و تجربه اول بازیگری ام را در فیلم«شانس، عشق، تصادف» به کارگردانی آرش معیریان پشت سر گذاشته بودم. با این حال اصرار دوستی که معرف آقای بانکی بود و سوژه اصلی فیلمنامه باعث شد تا بازی در این فیلم را قبول کنم. بیشتر از همه کنجکاوی و هیجان تست کردن یک فضای هنری دیگر راغبم کرد تا بخواهم در «دو دوست» بازی کنم. با این که فیلم مدتی است اکران شده، هنوز به سینما نرفته ام تا عکس العمل مردم را ببینم. چون خود فیلم را زمانی که در حال کار بر روی موسیقی اش بودم چند باری دیده ام. باید بگویم من از فیلم به هیچ عنوان راضی نیستم، چون زیاده روی کارگردان و تهیه کننده کار در استفاده کردن از انواع اقسام «بانکی»ها به فیلم صدمه زده. آنها می توانستند به جای استفاده از اعضای خانواده شان از بازیگران حرفه ای و خوب سینما استفاده کنند. در واقع الهام حمیدی و سحر قریشی تنها بازیگران این فیلم بودند. واقعا زمانی که سر فیلمبرداری رفتم از این هجوم خانوادگی خنده ام گرفته بود. خصوصا که همه آنها نابازیگر بودند واجرای ضعیفی داشتند. نمی دانم، شاید می خواستند شبیه به خانواده داوودنژاد عمل کنند؛ اما آنها فرق دارند همگی شان هنرمندان خوبی هستند. ولی خانواده بانکی چنین پتانسیلی ندارند. من پیش تر در فیلم«شانس، عشق، تصادف» آرش معیریان با تهیه کننده حرفه ای سینما، حسین فرح بخش بازی کرده بودم و باید بگویم آقای بانکی برخلاف آنچه از آقای معیریان به یاد دارم عملا کارگردانی نمی کرد. هیچ حرف یا ایده ای برای گفتن نداشت.
الهام حمیدی و سحر قریشی از من بازی می گرفتند و مرا هدایت می کردند. واقعا از حضور در کنار این همه آدم غیر حرفه ای ترسیده بودم. سوژه اصلی فیلم خیلی خوب بود، جای کار داشت و می توانست به فیلم بهتری تبدیل شود. بازی خودم را در فیلم«دو دوست» دوست ندارم، چون من بازیگر نیستم، اما شاید اگر به عنوان یک خواننده به بازی ام نگاه شود آنقدرا هم بد نباشد.
تا امروز اگر پیشنهاد بازی در دو فیلم را پذیرفتم، فقط و فقط به خاطر حس کنجکاوی ام بود. اما از حالا به بعد اگر قرار باشد در فیلمی بازی کنم سخت گیری خواهم کرد. دیگر تنها به خاطر تست یک فضای متفاوت بازی در هیچ فیلمی را قبول نمی کنم.
خواننده ها همیشه به دلیل تجربه یک فضای متفاوت به سینما می آیند و بازی در فیلم ها را قبول می کنند. سینما هم از گذشته، حتی قبل از انقلاب همیشه از حضور خوانندگان پاپ در ساخت فیلم ها استفاده کرده، اما اکثر این همکاری ها در بدنه جدی سینما رخ نمی دهد. به نوعی بیشتر آنها در فیلم های تجاری که به دنبال گیشه هستند اتفاق می افتد. به نظرم چه حضور بازیگران در عرصه موسیقی و خوانندگی چه حضور خوانندگان در عرصه سینما و بازیگری اشکالی ندارد. اینها اتفاقاتی است که در همه جای دنیا می افتد چون هنرمندان دوست دارند فضاهای تازه و متفاوت را تجربه کنند و استعدادشان را در هنر های دیگر بسنجند.منبع :بانی فیلم