نکته بسیار جالب اینکه در بیشتر موارد شاهد اتفاقات از قبل برنامه ریزی شده بوده‌ایم. اتفاقاتی که پس از گذشت چند سال، متهمان اصلی و ردیف اول خود را شناخته اند. در بیشتر موارد نیز متهمان، حاکمان سرزمین مورد حمله بوده و مشخص شده که مقصر اصلی در ردای قربانی ایفای نقش کرده است!

اهل فن و مخاطب مستقل و با مطالعه، بر ماجرای یازده سپتامبر آمریکا اشراف دارد. امروزه حتی بر تحلیل گران وابسته و بد بین جهان سیاست در غرب نیز واضح شده که آمریکا به بهانه ای در حد و اندازه یازده سپتامبر نیاز مبرم داشت تا حجمی کهکشانی از سلاح و ادوات جنگی را به خاورمیانه بفروشد و با حمله ای ویترینی و کاملا کنترل شده، برای مدتی طولانی بر چاه های نفت، مزارع حاصلخیز و معادن افغانستان و عراق تسلط داشته باشد.

سوالی که ماریان تاکینو، نویسنده بخش گاردین در همین راستا می کند، خواندنی است: "آیا تروری در تاریخ ورزش جهان وجود داشته که سلاح و مواد منفجره آن را کشور مخاطب ترور تولید نکرده باشد؟ کدام اقدام تروریستی در تاریخ ورزش وجود داشته که در چرایی و چیستی آن، ردپایی از انتقام و نفرت از ارباب قدیمی تروریسم بین الملل رویت نشده باشد؟"

کشته شدن ۴ نفر و زخمی شدن بیش از ۲۰ نفر در استادیوم فرانسه در کنار نزدیک به ۲۰۰ کشته حادثه پاریس، اولین و آخرین اتفاق تروریستی در جهان ورزش نبوده و نیست. ماجرا از ژانویه ۱۹۹۶ ایرلند شمالی کلید خورد و تا دو ماراتن بوستون آمریکا در سال ۲۰۱۳ پیش رفت و به ماجرای خونین پاریس در سال ۲۰۱۵ ضمیمه شد.

ترور، بارها قلب ورزش جهان را هدف گرفته است. گردهمایی مردم به بهانه ورزش همیشه سیبل بسیار آماده ای برای تروریسم بین الملل محسوب شده است.

پانزدهم ژانویه ۱۹۹۶، ارتش جمهوری خواه ایرلند در جریان جشن بزرگ جام اروپایی به میزبانی انگلیس، استادیوم را تهدید به انفجار بمبی بزرگ و مهیب کرد، استادیوم خالی شد و در جریان تخلیه مردم، ده ها نفر زیر دست و پا له شدند. در همان زمان یک کامیون پر از مواد منفجره در مرکز شهر منچستر، جان بیش از ۴۰ نفر را گرفت و ۲۰۶ نفر به شدت زخمی شدند.

فارغ از این که طرف این دعوا، تروریست بود یا نه، از حق ملت ایرلند شمالی دفاع می کرد یا نه، در آن روز تلخ، ده ها کودک بی گناه جان باختند و ده ها انسان بی خبر از سیاست و عاشق فوتبال، در بهت و وحشت حاصل از مرگ ده ها هم وطن خود، شوکه شدند.

بیست و هفتم جولای ۱۹۹۶، جهان ورزش این بار در آتلانتا زخمی شد. در صدمین سالگرد تاسیس پارک ورزشی آتلانتا به بهانه بازی های المپیک، یک زن جان داد و صد و یازده نفر زخمی شدند. بمبگذار المپیک پارک، اریک رودولف آمریکایی بود که بعدها نوشتند که پیش از این حادثه جان داد و یکی از طرفدارانش تن به یک حمله انتحاری داد تا به نام او و با هدف او، از مدیریت جهانی انتقام گرفته باشد. آمریکا وی را پیش از بمبگذاری در منطقه آنلانتا نزدیک به ۶ بار بازداشت کرده بود. برای مردم این سوال مطرح می شد که یک بیمار روانی و یک جنایتکار روان پریش، چرا باید در شهر آزادانه بگردد و مسلح باشد و هیچ مزاحمتی هم برابر خود حس نکند؟

پنجم آوریل ۱۹۹۷، یکی از بزرگترین رقابت های جهانی اسب سواری در انگلیس با تهدید به بمبگذاری از سوی شاخه انقلابی ایرلند، متوقف شد. در همان زمان بیش از ۳۰ شهروند انگلیسی در مناطق دیگری کشته شدند؛ درست در همان زمانی که همه به فکر مسابقه جهانی اسب سواری بودند.

اول ماه می ۲۰۰۲، ال کلاسیکو اسپانیا در استادیوم سانتیاگو برنابئو، نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، انفجار یک خودرو مملو از مواد منفجره که باعث کشته شدن دو نفر و زخمی شدن ۱۷ شهروند دیگر شد. عده ای از ردپاهای گروهگ تروریستی «اتا» از شاخه جدایی طلب باسک نوشتند و عده ای از معترضان به نظام سلطنتی و البته هرگز مسئولیت این جنایت بر دوش کسی آرام نگرفت.

هشتم می ۲۰۰۲، یک عملیات انتحاری و انفجاری عظیم در نزدیکی هتل محل اقامت تیم ملی کریکت نیوزلند در کراچی پاکستان، ۱۴ نفر کشته و بیش از ۴۰ نفر زخمی شدند. آن رقابت به حال تعلیق درآمد و پاکستان دیگر نتوانست میزبان چنین مسابقاتی باشد.

سال ۲۰۰۶، در ماه می سیزده نفر از اعضای تیم تکواندوی عراق در راه اردن ربوده شده و توسط یک گروه تروریستی یک به یک کشته شدند. اجساد آنها یک ماه بعد پیدا شد و ملت عراق قدرت هضم از دست دادن کاروان تیم ملی خود را نداشت.

در همان زمان مربی تیم تنیس نیز به همراه دو بازیکن دیگر خود که در جام دیویس حاضر شده و بازی کرده بودند، توسط گروه تروریستی وابسته به القاعده دستگیر و به طرز فاجعه آمیزی به قتل رسیدند. قاتلان علت قتل خود را اینگونه توصیف کردند: "آنها از شلوارک استفاده کرده بودند و حق نداشتند با این لباس بازی کنند."

در جولای همان سال، اعضای کمیته ملی المپیک عراق توسط یک گروه تروریستی ربوده شدند. در میان آنها رئیس فدراسیون تیراندازی، قهرمان بوکس، رئیس فدراسیون تکواندو، شخصیت های مهم ورزشی، ریاست المپیک عراق و چندین کارمند عالی رتبه این نهاد حضور داشتند. از جمع ۳۵ گروگان عراقی، تنها ۷ نفر آزاد شدند و سایرین به قتل رسیدند. تروریست ها با ۱۵ اتومبیل مجهز و لباس رسمی پلیس وقت وارد این معرکه شده بودند و هنوز از سرنوشت آن مقامات ورزشی خبری در دست نیست. دولت عراق هم در قبال این آدم ربایی و جنایت سکوت کرد.

در سال ۲۰۰۸، رالی پاریس – داکار از سوی القاعده تهدید به بمبگذاری و حملات انتحاری شد. میلیون ها دلار به برگزار کنندگان این رقابت لغو شده، خسارت وارد شد و بعد از آن نیز این رالی با حفظ نامش در آمریکای جنوبی کلید خورد.

در ششم آوریل ۲۰۰۸، ۱۴ نفر از جمله وزیر راه سریلانکا در انفجار یک بمب دست ساز از سوی گروه تروریستی مستقر در منطقه تامیل و در فاصله ۲۵ کیلومتری کولومبو کشته و بیش از ۹۰ نفر زخمی شدند. بعدها عنوان شد که تروریست ها به خاطر دخالت این افراد در اعطای میزبانی رقابت های ورزشی جنوب شرق آسیا به سریلانکا خشمگین بودند.

سوم ماه مارس ۲۰۰۹، یک گروه تروریستی و مسلح به نارنجک و خمپاره انداز، به کاروان تیم ملی کریکت سریلانکا حمله کرد و هفت نفر از آنها را کشت.

اول ژانویه 2010، بیش از نود کشته در جریان بازی والیبال در پاکستان بر اثر انفجار بمب های کمری در اطراف بدن یک تروریست وابسته به القاعده.

هشتم ژانویه 2010، اتوبوس حامل بازیکنان تیم ملی فوتبال توگو در حالی که برای برگزاری جام ملت های آفریقا به سمت کمپ تیم های ملی پیش می رفت، مورد حمله القاعده قرار گرفت. مربی و رئیس بخش خبری در این درگیری کشته شدند.

و پانزدهم آوریل 2013 ماراتن بوستون آمریکا و دو انفجاری که باعث شد تا حداقل 5 نفر کشته شده و بیش از 10 نفر معلول و دارای نقص عضو شوند.

اکنون 13 نوامبر سیاه پاریس، و ده ها سناریوی دیگر که در راه است. سوء مدیریت جهانی که نه می تواند و نه می خواهد که جلوی این سیاهی ها گرفته شود. سناریوهایی که قاتل و مقتول آنها در نظر آگاهان به امر، انسان های ترحم برانگیزی هستند، کسانی که به جبر جغرافیا کاسه مغزشان لبریز از نفرت است و بی گناهانی که بهای مافیای حکام خود را با خون های لخته شده روی سنگ فرش سنت دنیس می پردازند.