به گزارش مشرق، آیت‌الله سیدمحمد ضیاءآبادی از اساتید برجسته اخلاق در شهر تهران است. در ادامه پای سخنان این مفسر قرآن کریم می‌نشینیم:
اینجا لازم است به این نکته توجه داشته باشیم که آیا این گفتار امام و مولای عزیزمان حسین (ع) تنها به مردم زمانش مربوط بوده و درد و رنج‌آور خود را فقط برای آنها بیان کرده و از آنها خواسته که تکان بخورند و در مقام عمل به حق و دوری از باطل برآیند یا پیامی برای ما نیز هست و گویی هم اکنون مقابل ما ایستاده است و با روحی افسرده و ملول میگوید: ای مدعیان محبت من، اگر راست می‌گوئید و جداً دوستدار من هستید؛ دردم را بشناسید و به دادم برسید.
«أَلا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لا یُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْباطِلَ لا یُتَناهی عَنْهُ»؛
آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل خودداری نمی‌شود!
درد من همین است، شما خودتان چگونه‌اید و با حق و باطل چگونه عمل می‌کنید؟ نکند در حالی که برای من بر سر و سینه می‌زنید در تمام شئون زندگی خود حق را زیر پا و باطل را روی سر بنشانید و حدود حلال و حرام خدا را رعایت نکنید؟!
به راستی ما باید شدیداً مراقب رفتار و گفتار خود باشیم و حداقل حسناتمان را به سیئات تبدیل نکنیم! ما موظفیم عزاداری امام حسین (ع) را که عبادت بسیار بزرگی است به گناه آلوده نسازیم.
بدانیم که هر عبادتی آفتی دارد و آن را بی اثر می‌کند. نماز و روزه و حج اگر با ریا انجام شوند نه تنها باطل و بی‌اثرند بلکه عنوان شرک و معصیت نیز به خود می‌گیرند. همین سینه‌زنی‌ها و تشکیل مجلس دادن‌ها و منبرها، آفات بسیاری دارند. اگر حدود را رعایت نکنیم از آثار معنوی آنها بی‌بهره خواهیم بود و روز جزا علاوه بر آتش حسرت و ندامت، در آتش قهر خدا خواهیم سوخت که خدا فرموده است:
«وَ أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ وَ هُمْ فی غَفْلَةٍ وَ هُمْ لا یُؤْمِنُون»؛
آنها را از روز حسرت روز رستاخیز عظیم قیامت که همه چیز پایان گرفته و دیگر راه جبران و بازگشت نیست بترسان که عمر خود را در دنیا به غفلت سپری کرده و به حقیقت ایمان نیاورده‌اند.(سوره مبارکه مریم/39)
بزرگوارانی که در مسیر ارشاد و هدایت مردم شغل مقدس سخنرانی دینی یا مداحی اهل بیت (ع) را دارند بسیار سزاوارتر است که عظمت کار خود را بشناسند و از آفات این عبادت بزرگ آگاه و سخت مراقب باشند که به حریم اقدس اهل بیت (ع) اسائه‌ای ادبی نشده و هتک حرمتی نشود.
اینجا لازم است به این نکته توجه داشته باشیم که آیا این گفتار امام و مولای عزیزمان حسین (ع) تنها به مردم زمانش مربوط بوده و درد و رنج‌آور خود را فقط برای آنها بیان کرده و از آنها خواسته که تکان بخورند و در مقام عمل به حق و دوری از باطل برآیند یا پیامی برای ما نیز هست و گویی هم اکنون مقابل ما ایستاده است و با روحی افسرده و ملول میگوید: ای مدعیان محبت من، اگر راست می‌گوئید و جداً دوستدار من هستید؛ دردم را بشناسید و به دادم برسید.
«أَلا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لا یُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْباطِلَ لا یُتَناهی عَنْهُ»؛
آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل خودداری نمی‌شود!
درد من همین است، شما خودتان چگونه‌اید و با حق و باطل چگونه عمل می‌کنید؟ نکند در حالی که برای من بر سر و سینه می‌زنید در تمام شئون زندگی خود حق را زیر پا و باطل را روی سر بنشانید و حدود حلال و حرام خدا را رعایت نکنید؟!
به راستی ما باید شدیداً مراقب رفتار و گفتار خود باشیم و حداقل حسناتمان را به سیئات تبدیل نکنیم! ما موظفیم عزاداری امام حسین (ع) را که عبادت بسیار بزرگی است به گناه آلوده نسازیم.
بدانیم که هر عبادتی آفتی دارد و آن را بی اثر می‌کند. نماز و روزه و حج اگر با ریا انجام شوند نه تنها باطل و بی‌اثرند بلکه عنوان شرک و معصیت نیز به خود می‌گیرند. همین سینه‌زنی‌ها و تشکیل مجلس دادن‌ها و منبرها، آفات بسیاری دارند. اگر حدود را رعایت نکنیم از آثار معنوی آنها بی‌بهره خواهیم بود و روز جزا علاوه بر آتش حسرت و ندامت، در آتش قهر خدا خواهیم سوخت که خدا فرموده است:
«وَ أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ إِذْ قُضِیَ الْأَمْرُ وَ هُمْ فی غَفْلَةٍ وَ هُمْ لا یُؤْمِنُون»؛
آنها را از روز حسرت روز رستاخیز عظیم قیامت که همه چیز پایان گرفته و دیگر راه جبران و بازگشت نیست بترسان که عمر خود را در دنیا به غفلت سپری کرده و به حقیقت ایمان نیاورده‌اند.(سوره مبارکه مریم/39)
بزرگوارانی که در مسیر ارشاد و هدایت مردم شغل مقدس سخنرانی دینی یا مداحی اهل بیت (ع) را دارند بسیار سزاوارتر است که عظمت کار خود را بشناسند و از آفات این عبادت بزرگ آگاه و سخت مراقب باشند که به حریم اقدس اهل بیت (ع) اسائه‌ای ادبی نشده و هتک حرمتی نشود.
