به گزارش وبلاگستان مشرق، نویسنده وبلاگ "زهرا اچ بی" در یکی از مطالب اخیر وبلاگ خود نوشت: دیروز توی تاکسی این ۲ نفری که کنار من نشسته بودن، داشتن درباره یه کاربر گوگل ریدری حرف میزدن، یعنی یه جورهایی پشت سرش حرف میزدن، به اینکه چقدر مشکوکه و اینا و از هر ۲ طرف شر میکنه و اینکه کجاها لایکاشو دیدن. حالا من از جزئیات مکالمه دیگه چیزی نمیگم ولی با خودم فکر میکردم که دنیا چقدر کوچیکه، هیچوقت فکر نمیکردم یه روز توی تاکسی کلمه "گودر” رو بشنوم، قبول کنین خیلی فرق میکنه با دنیای واقعی. تلاشهای من برای اینکه بفهمم خودشون کین هم بی ثمر. البته تلاشی که نمیکردم غیر از فال گوش وایستادن با تک تک سلولهای بدن! :دی
* راستش میخواستم اصلا یه چیز دیگه بنویسم. امروز با یکی از دوستام حرف میزدیم بر سر اینکه چقدر وبلاگستان منفعل شده در حالیکه وبلاگنویسها هنوز هم هستن و هر روز میبینیمشون. قدیما اگه یکی وبلاگشو آپدیت نمیکرد، مدتها خبری ازش نداشتیم مگه اینکه بهش ایمیل بزنیم، اما الان شبکه های اجتماعی هستن. یعنی اینکه اکثر وبلاگها دیگه آپدیت نمیشن و خیلی از وبلاگنویسهای معروف با اینکه آنلاین هستند و بروز، ولی وبلاگهاشون سوت و کور شده. واضحتر بگم مثلا طرف روزی اقلا ۲۰ تا فید در توئیتر، فیس بوک و یا گوگل ریدرش شر میکنه ولی دریغ از یه خط وبلاگ. حالا خودمم همینطوریم، بیشتر علاقه داریم مطالب تولید شده رو به اشتراک بذاریم.
* واقعیت اینجاست که من فکر میکنم فرم تولید محتوا هر روز تغییر میکنه. اگه یه روز وبلاگنویسی روشی برای تولید محتوا بود، الان شبکه های اجتماعی غالبا همون کارکرد رو دارن، ولی چرا فرد بجای وبلاگ سعی میکنه مثلا در فرندفید یا فیس بوکش بنویسه؟ جدای از اینکه اونها همون امکانات (به طور مثال اتچ کردن مالتی مدیا) رو دارن، مهمترین چیز قابلیت مباحثه رودررو هست. تصور من اینه که غالبا فکر میکنن وبلاگ اون قابلیت گفتگوی رو در رو را نداره.
* یه مثال: همین الان ممکنه شما موضوع مهمی رو بخواید به دوستتون خبر بدید، حتی اگه ایمیل بزنید، حتما باز یه تلفن یا اس ام اسی بهش میزنید که بگید ایمیل زدم که چنین و چنان. یعنی هنوزم جای اینها پر نشده. شبکه های اجتماعی به نظرم چنین کارکردی پیدا کردن، بگذریم از اینکه تولید محتوا توی اونها سریعتر هم هست. یعنی بجای نوشتن در وبلاگی که ایمپرت شده در شبکه ها، شما مستقیم مطلبت رو اونجا میذاری. حالا فرق نمیکنه شب یا روز، پشت سستمی یا حتی موبایل. اینطوریه که فرد با اینکه هر روز تعداد ساعت بالایی آنلاینه ولی ممکنه چند روز در وبلاگش چیزی ننویسه مگه اینکه مطلب به دلیلی خیلی مهم تر باشه. الان حتی خبرگزاریها هم به اکانتهای اشخاص استناد میکنن حتی در همین ایران خودمون.
* یه چیز دیگه هم هست و اونم فرم معروف شدن افراده. در قدیم فرد حتما باید وبلاگی میداشت که کلی روش کار میکرد، مثلا اینور و اونور کامنت میذاشت یا بهش لینک میدادن و امثالهم که معروف بشه ولی الان دیگه مهم نیست. شما همین الان کاربران معروفی رو میشناسید که وبلاگ ندارن، اصلا هویتی ندارن و صرفا بخاطر اکانت گوگل ریدرشون یا فیس بوک و توئیتر و یا فرندفیدشون معروف شدن. در قدیم شما کلی کامنت از وبلاگهای معروف داشتید و یا لینک ولی الان میبینید اصلا چنین چیزی وجود نداره و شاید خودتونم مدتهاست برای کسی کامنت وبلاگی نذاشتید در حالیکه ممکنه زیر فیدش برید و کلی هم بحث کنید.
* اصلا نمیدونم چنین روندی خوبه یا نه؟ قلبا بعنوان کسی که به وبلاگ وفادار هست (حالا درسته دیر به دیر آپدیت میکنه) دلم نیمخواد چنین اتفاقی بیفته.