به گزارش مشرق، قهر كردن و جدائى از برادر دينى در آموزه‌های اسلام عملی ناپسند است که عواقب سوئی بر انسان تحمیل می کند.
در وصيت مفضل است كه (گويد): شنيدم از حضرت صادق (ع) مي فرمودند: «از هم جدا نشوند دو مرد به صورت قهر كردن جز اينكه يكى از آن دو سزاوار بيزارى (خدا و رسولش از وى) و لعنت (يعنى دورى از رحمت حق) گردد، و چه بسا كه هر دوى آنها سزاوار آن شوند.»
معتب (كه يكى از دوستان مخصوص آن حضرت (ع) بود) عرض كرد: خدا مرا به قربان تو گرداند! آنكه ظالم و ستمكار است اين سزاى اوست، اما مظلوم چه جرمى دارد (كه سزاوار بيزارى و لعنت شود؟)
امام صادق (ع) فرمودند: «براى آنكه برادر خود را به آشتى و پيوست با خود دعوت نمىكند، و از گفتار او صرف نظر نمىكند (و آن را نشنيده نمي گيرد)، شنيدم پدرم مي گفت: «هر گاه دو تن با هم ستيزه كنند و يكى بر ديگرى غالب آيد، بايد آن ستمديده و مظلوم نزد رفيق ستمگر خود رود و به او بگويد: اى برادر! من ستمكارم، تا جدائى ميانه او و رفيقش از بين برود، پس خداى تبارك و تعالى حكيم و عادل است و داد مظلوم را از ظالم بستاند.»
همچنین از حضرت صادق (ع) است که فرمودند: «رسول خدا (ص) فرموده اند: «بيش از سه روز جدائى و قهر كردن روا نيست.»
ابو بصير گويد: از حضرت صادق (ع) پرسيدم: از مردي كه از خويشاوندانش به خاطر اينكه مذهب حق را نمىشناسند (و شيعه نيستند) ببرد (و قطع مراوده كند)؟ فرمودند: «سزاوار نيست كه از آنها ببرد.»
مرازم بن حكيم گويد: يكى از اصحاب ما كه به لقب شلقان او را مي خواندند (و نامش عيسى بود) در خانه حضرت صادق (ع) بود، و حضرت (ع) او را ناظر بر خرج خانه خود كرده بود (يا خرج او را مي داد). و مردى بداخلاق بود، (و بدين سبب) مرازم با او قهر كرده بود، (مرازم گويد:) روزى حضرت صادق (ع) به من فرمودند: «اى مرازم آيا با عيسى سخن مي گوئى (و با او آشتى كردهاى)؟» عرض كردم: آرى، فرمودند: «خوب كردى در قهر خيرى نيست.»
علاوه بر این، داود بن كثير گويد: شنيدم حضرت صادق (ع) مي فرمودند: «پدرم فرمودند كه رسول خدا (ص) فرموده است: «هر دو نفر مسلمانى كه از همديگر قهر كنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نكنند هر دو از اسلام بيرون روند، و ميانه آنها پيوند و دوستى دينى نباشد، پس هر كدام از آن دو به سخن گفتن با برادرش پيشى گرفت، او در روز حساب پيشرو به بهشت باشد.»
و حضرت باقر (ع) می فرمایند: «همانا شيطان ميان دو مؤمن دشمنى اندازد و تا يكى از آن دو از دين برنگردد. (آن دو را رها نكند)، و همين كه چنين كردند به پشت بخوابد و دراز كشد، و سپس گويد: كامياب شدم. پس خدا رحمت كند مردى را كه ميانه دو تن از دوستان ما الفت اندازد، اى گروه مؤمنين با هم انس و الفت گيريد و با هم مهربانى كنيد.»
و حضرت صادق (ع) فرموده اند: «پيوسته شيطان تا دو مسلمان با هم قهر هستند شادمان است، و همين كه با هم آشتى كنند زانوهايش بلرزد و بندهايش از هم جدا شود و فرياد زند: اى واى بر او (و مقصود از او خود شيطان است بشرحى كه بيايد) از آنچه بدو رسد از هلاكت.»
منبع: قدس آنلاین
در وصيت مفضل است كه (گويد): شنيدم از حضرت صادق (ع) مي فرمودند: «از هم جدا نشوند دو مرد به صورت قهر كردن جز اينكه يكى از آن دو سزاوار بيزارى (خدا و رسولش از وى) و لعنت (يعنى دورى از رحمت حق) گردد، و چه بسا كه هر دوى آنها سزاوار آن شوند.»
معتب (كه يكى از دوستان مخصوص آن حضرت (ع) بود) عرض كرد: خدا مرا به قربان تو گرداند! آنكه ظالم و ستمكار است اين سزاى اوست، اما مظلوم چه جرمى دارد (كه سزاوار بيزارى و لعنت شود؟)
امام صادق (ع) فرمودند: «براى آنكه برادر خود را به آشتى و پيوست با خود دعوت نمىكند، و از گفتار او صرف نظر نمىكند (و آن را نشنيده نمي گيرد)، شنيدم پدرم مي گفت: «هر گاه دو تن با هم ستيزه كنند و يكى بر ديگرى غالب آيد، بايد آن ستمديده و مظلوم نزد رفيق ستمگر خود رود و به او بگويد: اى برادر! من ستمكارم، تا جدائى ميانه او و رفيقش از بين برود، پس خداى تبارك و تعالى حكيم و عادل است و داد مظلوم را از ظالم بستاند.»
همچنین از حضرت صادق (ع) است که فرمودند: «رسول خدا (ص) فرموده اند: «بيش از سه روز جدائى و قهر كردن روا نيست.»
ابو بصير گويد: از حضرت صادق (ع) پرسيدم: از مردي كه از خويشاوندانش به خاطر اينكه مذهب حق را نمىشناسند (و شيعه نيستند) ببرد (و قطع مراوده كند)؟ فرمودند: «سزاوار نيست كه از آنها ببرد.»
مرازم بن حكيم گويد: يكى از اصحاب ما كه به لقب شلقان او را مي خواندند (و نامش عيسى بود) در خانه حضرت صادق (ع) بود، و حضرت (ع) او را ناظر بر خرج خانه خود كرده بود (يا خرج او را مي داد). و مردى بداخلاق بود، (و بدين سبب) مرازم با او قهر كرده بود، (مرازم گويد:) روزى حضرت صادق (ع) به من فرمودند: «اى مرازم آيا با عيسى سخن مي گوئى (و با او آشتى كردهاى)؟» عرض كردم: آرى، فرمودند: «خوب كردى در قهر خيرى نيست.»
علاوه بر این، داود بن كثير گويد: شنيدم حضرت صادق (ع) مي فرمودند: «پدرم فرمودند كه رسول خدا (ص) فرموده است: «هر دو نفر مسلمانى كه از همديگر قهر كنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتى نكنند هر دو از اسلام بيرون روند، و ميانه آنها پيوند و دوستى دينى نباشد، پس هر كدام از آن دو به سخن گفتن با برادرش پيشى گرفت، او در روز حساب پيشرو به بهشت باشد.»
و حضرت باقر (ع) می فرمایند: «همانا شيطان ميان دو مؤمن دشمنى اندازد و تا يكى از آن دو از دين برنگردد. (آن دو را رها نكند)، و همين كه چنين كردند به پشت بخوابد و دراز كشد، و سپس گويد: كامياب شدم. پس خدا رحمت كند مردى را كه ميانه دو تن از دوستان ما الفت اندازد، اى گروه مؤمنين با هم انس و الفت گيريد و با هم مهربانى كنيد.»
و حضرت صادق (ع) فرموده اند: «پيوسته شيطان تا دو مسلمان با هم قهر هستند شادمان است، و همين كه با هم آشتى كنند زانوهايش بلرزد و بندهايش از هم جدا شود و فرياد زند: اى واى بر او (و مقصود از او خود شيطان است بشرحى كه بيايد) از آنچه بدو رسد از هلاكت.»
منبع: قدس آنلاین
