گروه بین‌الملل مشرق - گزارش‌ها نشان می‌دهد که افزایش بی‌سابقه در قیمت مسافرت ریلی در انگلستان، زندگی طبقه کارگر این کشور را دشوارتر از گذشته است. کارکنان بخش‌های خدماتی در بریتانیا که بخش عمده درآمد خود را صرف اجاره خانه و هزینه‌های سرسام‌آور زندگی می‌کنند، این روزها مجبورند برای رسیدن به محل کار خود، ساعت‌ها در قطارهای شلوغ لندن سر کنند.

سال‌ها افزایش آزاردهنده قیمت و اجاره مسکن در انگلستان، که این روزها با کمبود سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها همراه است، کارگران این کشور را مجبور کرده که ساعت‌های بیشتری را صرف رفت و آمد به محل کار خود، و درصد بیشتری از درآمد خود را صرف این رفت و آمد کنند.

طبق گزارش جدید «کنگره اتحادیه‌های کارگری» بریتانیا (TUC)، شمار مسافرانی که بیش از 2 ساعت را در روز صرف مسافرت در قطارهای شهری، برای رسیدن به و برگشتن از محل کار خود می‌کنند، در یک دهه گذشته بیش از 72 درصد رشد داشته و به بالای 3 میلیون نفر رسیده است.

بنا بر مطالعه TUC، این رشد در وهله نخست می‌تواند نتیجه دشوارترشدن یافتن خانه در نزدیکی محل کار برای کارگران، به واسطه رشد بی‌سابقه قیمت و اجاره خانه در لندن باشد. در تحلیل این سازمان آمده است که سال‌های رکود بعد از بحران اقتصادی سال 2008، تعداد افرادی را که مجبورند برای حفظ یا یافتن شغل مسافت‌های دورتری را طی کنند، افزایش قابل ملاحظه‌ای داده است.

در سال گذشته،در بریتانیا 880هزار نفر روزانه بیش از 3 ساعت را صرف رفت و برگشت به محل کار خود کرده‌اند، که این رقم در 10 سال پیش 500هزار نفر بود. به گزارش TUC، در حالی که تا پیش از این انتظار می‌رفت کسانی که مسیرهای طولانی را صرف رفتن به محل کار خود می‌کنند، درآمدی بالای سطح متوسط داشته باشند، اکنون افزایش طول زمان و مسیر مسافرت درون شهری به معنای افزایش هزینه‌های زندگی کارگران است که افزایش درآمد احتمالی آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

کارکنان بخش خدمات، از جمله آرایشگران، پیشخدمت‌ها و کارکنان بانک شاهد رشد 167 درصدی تعداد مسافرت‌کنندگان بیش از 3 ساعت در روز، در ده سال گذشته، بوده‌اند.

دبیرکل TUC، «فرانسس اوگریدی» می گوید:

«این به اندازه کافی بد هست که بیشتر ما یک ساعت از روز را صرف رفت و آمد به محل کار خود می‌کنیم، ولی کسانی را در نظر بگیرید که در هفته 10 یا حتی 15 ساعت را در مسیر محل کار خود می‌گذرانند.»

اما از سوی دیگر، طبق آمار اخیرا منتشر شده، نسبت هزینه‌ای که کارگران انگلیسی صرف رفت و آمد با قطار می‌کنند، به درآمدشان، تقریبا شش برابر کارگران دیگر کشورهای اتحادیه اروپاست. افزایش قیمت بلیط‌های قطار، لندن را به گران‌ترین شهر دنیا برای رفت و آمد تبدیل کرده است.

کمپین «اقدام برای ریل» action for rail، که توسط اتحادیه‌های کارگری راه آهن و کنگره اتحادیه‌های کارگری به راه انداخته شده است، اعلام کرده که برخی کارگران بریتانیایی تا 13 درصد حقوق ماهیانه خود را صرف رفت و آمد به محل کار خود می‌کنند، که این درصد در ایتالیا 2، در اسپانیا 3 و در آلمان 4 است. در فرانسه که نزدیک‌ترین کشور به لحاظ هزینه‌های زندگی به بریتانیاست، درصد این هزینه در درآمد متوسط کارگران یک سوم از همتایان بریتانیایی کم‌تر است.

نامزد شهرداری لندن در انتخابات امسال از حزب کارگر، «صادق خان»، وعده داده که در صورت انتخاب، کرایه‌های ریلی را ثابت نگاه خواهد داشت.

 همزمان، فعالان کارگری و نمایندگان حزب کارگر در پارلمان، این روزها در اعتراض به سیاست‌های حزب محافظه‌کار در افزایش قیمت‌ها دست به اعتراضات خیابانی زده‌اند. آن‌ها دولت دیوید کامرون را بابت این هزینه‌های کمرشکن مقصر می‌دانند. حزب کارگر یک اپلیکیشن به هواداران خود ارایه کرده که نشان می‌دهد هزینه‌های بلیط در 7 سال گذشته چه میزان بالاتر رفته است. فعالان کمپین «اقدام برای ریل» هم در سال جدید اعتراضات خود را درخیابان‌ها یا ایستگاه‌های راه آهن نشان می‌دهند. البته شروع این این افزایش از زمان دولت حزب کارگر بوده است که توجیه آن انتقال بخشی از هزینه‌های حمل و نقل ریلی از دوش مالیات دهندگان به دوش مسافران بود.

در ماه ژوئن گذشته، گزارش «فدراسیون مسکن ملی»NHF انگلستان نشان داد که هزینه‌های اجاره مسکن در بریتانیا، 88 درصد بیش از متوسط سایر کشورهای عضو اتحادیه اروپاست.

کارگران انگلیسی در مقایسه با همتایان خود در آلمان و هلند، با حقوق مشابه، 50 درصد بیش تر صرف هزینه اجاره مسکن می کنند. این درحالی است که بیشتر این کارگران در بهترین حالت، در «سوئیت» های کوچک 30 تا 35 متری زندگی می‌کنند، یا در یک اتاق در یک خانه اشتراکی با افراد دیگر، با آشپزخانه و سرویس بهداشتی مشترک.

طبق تحقیق NHF، متوسط اجاره ماهانه خانه در بریتانیا حدود 642 پوند(1009 دلار) است که نسبت به متوسط اتحادیه اروپا (342 پوند، 538 دلار) رقم بسیار بالایی محسوب می‌شود. این در حالی است که در مطالعه‌ای مجزا توسط موسسه «HomeLet»در ماه می 2015، متوسط اجاره‌خانه در بریتانیا تا 916 پوند در ماه هم برآورد شده است. طبقه کارگر انگلستان به طور میانگین حدود 40 درصد درآمد خود را صرف اجاره خانه می‌کند، در حالی که این رقم در سایر کشورهای اتحادیه به طور میانگین حدود 28 درصد است.

هزینه کمرشکن اجاره مسکن در لندن، کار را به جایی رسانده که حدود یک سوم لندنی‌ها اصولا دیگر قادر به زندگی در خود لندن نیستند و در شهرهای کوچک اطراف لندن زندگی می‌کنند. جوانان حرفه‌ای در مشاغل هم البته تمایل بیشتری به زندگی در «اتاق خواب‌های اشتراکی»(sharing bedrooms) در حومه های کارگری نشین لندن دارند.

«دیوید اور»، مدیر NHF در مصاحبه با بی‌بی‌سی گفت که افزایش روزافزون قیمت‌ها کار تشکیل خانواده یا راه‌اندازی کسب و کار را برای شهروندان بریتانیایی بسیار دشوار کرده است:

«اجاره‌های بالا تنها یک نشانه از بحران مسکن است، ما به قدر کافی ساخت و ساز نکرده‌ایم و دلیل آن عدم سرمایه‌گذاری کافی و مشکلات عدیده در بازار زمین برای ساخت و ساز است.»

در ماه اکتبر گذشته، نتایج تحقیقات وبسایت «CV Library» وبسایت اصلی کاریابی در بریتانیا، حقایق جدیدی را درباره سطح زندگی اهالی پایتخت این کشور آشکار کرد. طبق این تحقیق، لندنی‌ها در واقع کم‌ترین درآمد «در دسترس» را در میان شهرهای دیگر بریتانیا دارند، و یک دلیل آن، افزایش سرسام آور هزینه‌ها در بخش مسکن است. با وجود این که میانگین درآمد سالانه کارگران حرفه‌ای در لندن حدود 36.905 پوند است (16 درصد بیش از متوسط درآمد ملی در حدود 31.625 پوند)، اما حقوق ماهیانه 2.349 پوندی شهروندان لندنی جوابگوی میانگین مخارج 3.313 پوندی آن‌‌ها نیست. به معنای دیگر، ساکنان لندن در هر ماه حدود 946 پوند بدهکارتر می‌شوند.‌

در بخش دیگری از این تحقیق، که حقوق میانگین ماهانه در 16 شهر بریتانیا با هم مقایسه شده‌اند، ساکنان شمال انگلستان و اسکاتلند با وجود درآمد متوسط ماهیانه کم‌تر، به واسطه پایین‌تر بودن مخارج زندگی، می‌توانند بخش قابل توجهی از درآمد خود را به عنوان پس انداز ذخیره کنند. متوسط حقوق در گلاسکوی اسکاتلند 2000 پوند و مخارج ماهانه حدود 900 پوند است.

اما مقایسه جالب دیگر در این تحقیق، قیمت‌های بخش مسکن و خانه‌سازی است. یک آپارتمان یک خوابه در شهر Hull، بریتانیا حدود 72000 پوند قیمت دارد، در حالی که همین آپارتمان در لندن حداقل 545000 دلار می‌ارزد. ساخت یک خانه در لندن، 7.5 برابر شهر Hull هزینه دارد. این در حالی است که درآمد سالانه لندنی‌‌ها تنها یک سوم بیشتر از درآمد متوسط شهروندان Hull  است.

«لی بیگینز»، موسس و مدیر این وبسایت چنین نتیجه می‌گیرد:

«در واقع، تقلای لندنی‌ها برای تامین حداقل معاش، روند نگران کننده‌ای پیدا کرده است و احتمالا بر تعداد افراد حرفه‌ای که از سراسر کشور، لندن را برای کار انتخاب می‌کنند، تاثیر خواهد گذشت. کم کم شهرهای دیگر برای کارگران بریتانیایی تصویر نویدبخش‌تری را نسبت به لندن ارایه می‌دهند.»

افزایش اخیر هزینه‌های مسافرت ریلی، هزاران تن از لندنی‌ها را به سوی خط فقر سوق داده است. «جولیان بل»، عضو شورای شهر لندن و عضو کمیته حمل و نقل و محیط زیست آن، بر این باور است که :

«گزارش‌های اخیر، نگرانی‌ها را درباره کیفیت زندگی هزاران تن از لندنی‌ها که از این افزایش متاثر می‌شوند، بالا برده است. مردم چاره‌ای جز کنار آمدن با هزینه‌های رفت و آمد ندارند اگر که بخواهند شغل خود را در مرکز لندن حفظ کنند.»

بر اساس قیمت‌های جدید رفت و آمد با قطار، کارگران متوسط لندنی باید 44 دقیقه در روز کار کنند تا فقط هزینه رفت و آمد همان روز خود را پرداخت کنند. این میزان برای کسانی که ماهانه 200 تا 600 پوند دریافتی دارند به 54 دقیقه در روز و برای کسانی که زیر 200 پوند در ماه درآمد دارند به حدود 2 ساعت در روز می رسد.