به گزارش مشرق، ارکستر سمفونیک تهران با اجرای قطعه ماندگار «نینوا» اثر حسین علیزاده، کنسرتش در جشنواره موسیقی فجر را آغاز کرد. قطعه‌ای که بارها و بارها از رسانه های صوتی و تصویری کشور پخش شده است و کمتر کسی را میتوان پیدا کرد که نوای آشنا این قطعه را نشناسد. «نینوا» اسم زیبایی است که یک معنای چند بعدی میتوان به آن داد. هم «نینوا» است هم «نوای نی»؛ و هم قطعه‌ای که این نی می‌نوازد در دستگاه نواست. به همین جهت نینوا یک قطعه ملی شده است و هر کس با هر عقیده‌ای با این قطعه ارتباط برقرار می‌کند.
حسین علیزاده در آلبوم«نینوا» که سال 62 منتشر شد به نوعی از فرم تک صدایی خارج شد و به فرم چند‌صدایی در آهنگسازی روی آورد. موضوعی که در آثار ایرانی آن زمان نسبتا تازگی داشت. اما نکته قابل توجه اجرای «نیوا» توسط ارکستر سمفونیک، بازه دینامیکی بسیار برک ارکستر و به نوعی از خودگذشتگی ارکستر بود که فضایی را فراهم کرد تا رنگ‌های صوتی نی به درستی شنیده شود.
ورود رنگ صوتی نی به ارکستر کمی با سنگینی اما مطمئن صورت گرفت و ادامه پیدا کرد و «درآمد» نیز به همین صورت پایان یافت. «نهفت» با موتیف ملودیک مشهورش اگر از یکی دو اشکال صوتی کوچک که بیشتر مربوط به دشواری اجرا در مناطق مختلف صوتی نی است بگذریم، بسیار خوب اجرا شد و از نقاط قوت این اجرا بود. از طرفی صدای اوج‌گیرنده و زلال ویلن شکوه خاصی به بخش پایانی نینوا داد. البته اگر کمی کم بودن صدای نی دوم در این قسمت نبود، مخاطبان اجرای بی‌نظیرتری از قطعه پایانی نینوا را تجربه می‌کردند.
ارکستر سمفونیک تهران در ادامه سمفونی «فانتاستیک» برلیوز را اجرا کرد. سمفونی‌ای که ضمن اینکه یک اثر برنامه‌دار و توصیفی است به یقین در زمره آثار بدیع و با ارزش از نظرگاه موسیقی محض نیز محسوب می‌شود.ولی شاید مطمئن‌ترین و شایسته‌ترین ارزش هنری این اثر ابعاد متناسب، استحکام، یکپارچگی و از همه برتر، انظباط آن باشد و مجموع این مشخصات است که از سمفونی «فانتاستیک» اثری پیشرو در عالم موسیقی سمفونیک پدید آورده است. این سمفونی بر خلاف سنت نوشتن سمفونی‌های 4 موومانی در آن دوران، دارای 5 موومان است. برلیوز ملودی‌ای را که خود آنرا ایده فیکس نامیده است، به عنوان نماد شخصیت معشوق به کار می‌بندد که در هر پنج موومان سمفونی پدیدار می‌شود، اما هر بار در فرمی متفاوت و بدین گونه اپیزودهای متضاد اثر را به هم می‌پیوندد.
سمفونی «فانتاستیک» از قطعاتی است که هر رهبر و هر ارکستری از اجرای آن می‌ترسد چرا که قطعه بسیار دشوار وپر عظمتی است. این سمفونی حدود 40 سال پیش در تهران به رهبری مشکات اجرا شد و طی این سالیان این قطعه هرگز اجرا نشده بود.
ارکستر سمفونیک تهران در بخش دیگری از این اجرا میزبان «دالیبور کاروای» نوازنده جوان و مطرح ویلن بود. کاروای که برنده چندین جایزه بین المللی چون جایزه بزرگ یوروویژن برای جوان‌ترین نوازندگان در برلین در سال 2002، جایزه بین المللی تیبور وارگا در سوئیس در سال 2003 و جایزه دیوید اویستراخ مسکو در سال 2008 است، کنسرتو «بروخ» را برای مخاطبان اجرای افتتاحیه ارکستر سمفونیک اجرا کرد. این هنرمند همچنین امروز در تالار رودکی رسیتال ویلن با همراهی پیمان ابولقاسم را برگزار می‌کند. اجرایی که به دلیل اقبال مخاطبان تمدید نیز شده است.
حسین علیزاده در آلبوم«نینوا» که سال 62 منتشر شد به نوعی از فرم تک صدایی خارج شد و به فرم چند‌صدایی در آهنگسازی روی آورد. موضوعی که در آثار ایرانی آن زمان نسبتا تازگی داشت. اما نکته قابل توجه اجرای «نیوا» توسط ارکستر سمفونیک، بازه دینامیکی بسیار برک ارکستر و به نوعی از خودگذشتگی ارکستر بود که فضایی را فراهم کرد تا رنگ‌های صوتی نی به درستی شنیده شود.
ورود رنگ صوتی نی به ارکستر کمی با سنگینی اما مطمئن صورت گرفت و ادامه پیدا کرد و «درآمد» نیز به همین صورت پایان یافت. «نهفت» با موتیف ملودیک مشهورش اگر از یکی دو اشکال صوتی کوچک که بیشتر مربوط به دشواری اجرا در مناطق مختلف صوتی نی است بگذریم، بسیار خوب اجرا شد و از نقاط قوت این اجرا بود. از طرفی صدای اوج‌گیرنده و زلال ویلن شکوه خاصی به بخش پایانی نینوا داد. البته اگر کمی کم بودن صدای نی دوم در این قسمت نبود، مخاطبان اجرای بی‌نظیرتری از قطعه پایانی نینوا را تجربه می‌کردند.
ارکستر سمفونیک تهران در ادامه سمفونی «فانتاستیک» برلیوز را اجرا کرد. سمفونی‌ای که ضمن اینکه یک اثر برنامه‌دار و توصیفی است به یقین در زمره آثار بدیع و با ارزش از نظرگاه موسیقی محض نیز محسوب می‌شود.ولی شاید مطمئن‌ترین و شایسته‌ترین ارزش هنری این اثر ابعاد متناسب، استحکام، یکپارچگی و از همه برتر، انظباط آن باشد و مجموع این مشخصات است که از سمفونی «فانتاستیک» اثری پیشرو در عالم موسیقی سمفونیک پدید آورده است. این سمفونی بر خلاف سنت نوشتن سمفونی‌های 4 موومانی در آن دوران، دارای 5 موومان است. برلیوز ملودی‌ای را که خود آنرا ایده فیکس نامیده است، به عنوان نماد شخصیت معشوق به کار می‌بندد که در هر پنج موومان سمفونی پدیدار می‌شود، اما هر بار در فرمی متفاوت و بدین گونه اپیزودهای متضاد اثر را به هم می‌پیوندد.
سمفونی «فانتاستیک» از قطعاتی است که هر رهبر و هر ارکستری از اجرای آن می‌ترسد چرا که قطعه بسیار دشوار وپر عظمتی است. این سمفونی حدود 40 سال پیش در تهران به رهبری مشکات اجرا شد و طی این سالیان این قطعه هرگز اجرا نشده بود.
ارکستر سمفونیک تهران در بخش دیگری از این اجرا میزبان «دالیبور کاروای» نوازنده جوان و مطرح ویلن بود. کاروای که برنده چندین جایزه بین المللی چون جایزه بزرگ یوروویژن برای جوان‌ترین نوازندگان در برلین در سال 2002، جایزه بین المللی تیبور وارگا در سوئیس در سال 2003 و جایزه دیوید اویستراخ مسکو در سال 2008 است، کنسرتو «بروخ» را برای مخاطبان اجرای افتتاحیه ارکستر سمفونیک اجرا کرد. این هنرمند همچنین امروز در تالار رودکی رسیتال ویلن با همراهی پیمان ابولقاسم را برگزار می‌کند. اجرایی که به دلیل اقبال مخاطبان تمدید نیز شده است.
