به گزارش مشرق، این روزها نظرسنجی های منتشر شده در انگلیس نشان دهنده افزایش موافقتها با خروج این کشور از اتحادیه اروپاست. رشد فزاینده بی اعتمادی به اتحادیه اروپا و تشدید بحران های امنیتی، اقتصادی و اجتماعی در اروپای واحد از یک سو و فعالیت های گسترده گروه های ملی گرا در انگلیس از سوی دیگر، در رقم خوردن این نتیجه نقش به سزایی داشته است.
در چنین شرایطی «دیوید کامرون» برای مواجهه با عواقب و تبعات ناشی از افزایش مخالفت ها با اروپای واحد دست به دامان «مرکل» و دیگر سران اروپایی شده است.
طی روزها و هفته های اخیر مقامات اروپایی با لحنی مثبت و امیدوارکننده نسبت به مذاکرات لندن و اتحادیه اروپا سخن گفته و احتمال به نتیجه رسیدن مذاکرات را بالا ارزیابی می کنند.
پیش بینی ها نشان می دهد در صورت تحقق خواسته های مدنظر دولت انگلیس از جمله اصلاحات مهاجرتی و بودجه ای، قسمتی از آرای مخالف حضور انگلیس در اروپا در داخل این کشور می تواند تغییر یابد.
این در حالی است که قسمتی دیگر از آرای مخالف به اروپای واحد با انگیزه های ملی گرایانه و ضد اروپایی به گردش در آمده و امکان تغییر آن در عمل وجود ندارد.
واقعیت امر این است که دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس در دیدارهای گسترده و قشرده اخیر خود با مقامات اروپایی از جمله «ژان کلود یانکر» رئیس کمیسیون اروپا، «مارتین شولتز» رئیس پارلمان اروپا و «آنگلا مرکل» صدر اعظم آلمان از آنها خواسته است تا در سخنان و اظهارات خود با امیدواری بیشتری نسبت به حل اختلافات موجود میان لندن و بروکسل سخن بگویند.
بی دلیل نبود که آنگلا مرکل در اظهارات اخیر خود نسبت به حل و فصل اختلافات موجود میان انگلیس و اروپای واحد ابراز امیدواری کرده است. این ابراز امیدواری برخاسته از صحنه واقعی مذاکرات و اختلافات موجود میان لندن و اتحادیه اروپا نیست، بلکه نوعی بازی تبلیغاتی و روانی برای کنترل جو رو به گسترش مخالفت با اروپا در داخل انگلیس است.
استدلال اصلی اروپاییان این است که اعطای امتیازات ویژه به انگلیس، لندن را به بازیگری برتر در اتحادیه اروپا تبدیل خواهد کرد. در این صورت خشم و نارضایتی عمومی دیگر شهروندان اروپایی از سران قاره سبز افزایش خواهد یافت. بدیهی است که در چنین شرایطی افرادی مانند مرکل و یونکر قدرت مواجهه با اعتراض های عمومی را نخواهند داشت.
در نهایت اینکه هم اکنون در ماورای اظهاراتی که بر اساس خوشبینی نسبت به حل و فصل اختلافات لندن و اروپای واحد رد و بدل می شود، دیوید کامرون دچار نوعی نگرانی مزمن و فزاینده شده است. او وعده داده است که همه پرسی خروج انگلیس از اتحادیه اروپا را در سال ۲۰۱۷ میلادی برگزار کند.
با این حال در صورتی که مذاکرات لندن و بروکسل به نتیجه برسد، امکان برگزاری این همه پرسی در سال ۲۰۱۶ نیز وجود خواهد داشت. حال باید در انتظار ادامه بازی سران اروپایی با افکار عمومی کشور انگلیس و دیگر کشورهای اروپایی ماند، بازی تکراری و مسبوق به سابقه ای که شهروندان اروپایی خاطره خوشی از آن نداشته و ندارند.
در چنین شرایطی «دیوید کامرون» برای مواجهه با عواقب و تبعات ناشی از افزایش مخالفت ها با اروپای واحد دست به دامان «مرکل» و دیگر سران اروپایی شده است.
طی روزها و هفته های اخیر مقامات اروپایی با لحنی مثبت و امیدوارکننده نسبت به مذاکرات لندن و اتحادیه اروپا سخن گفته و احتمال به نتیجه رسیدن مذاکرات را بالا ارزیابی می کنند.
پیش بینی ها نشان می دهد در صورت تحقق خواسته های مدنظر دولت انگلیس از جمله اصلاحات مهاجرتی و بودجه ای، قسمتی از آرای مخالف حضور انگلیس در اروپا در داخل این کشور می تواند تغییر یابد.
این در حالی است که قسمتی دیگر از آرای مخالف به اروپای واحد با انگیزه های ملی گرایانه و ضد اروپایی به گردش در آمده و امکان تغییر آن در عمل وجود ندارد.
واقعیت امر این است که دیوید کامرون نخست وزیر انگلیس در دیدارهای گسترده و قشرده اخیر خود با مقامات اروپایی از جمله «ژان کلود یانکر» رئیس کمیسیون اروپا، «مارتین شولتز» رئیس پارلمان اروپا و «آنگلا مرکل» صدر اعظم آلمان از آنها خواسته است تا در سخنان و اظهارات خود با امیدواری بیشتری نسبت به حل اختلافات موجود میان لندن و بروکسل سخن بگویند.
بی دلیل نبود که آنگلا مرکل در اظهارات اخیر خود نسبت به حل و فصل اختلافات موجود میان انگلیس و اروپای واحد ابراز امیدواری کرده است. این ابراز امیدواری برخاسته از صحنه واقعی مذاکرات و اختلافات موجود میان لندن و اتحادیه اروپا نیست، بلکه نوعی بازی تبلیغاتی و روانی برای کنترل جو رو به گسترش مخالفت با اروپا در داخل انگلیس است.
استدلال اصلی اروپاییان این است که اعطای امتیازات ویژه به انگلیس، لندن را به بازیگری برتر در اتحادیه اروپا تبدیل خواهد کرد. در این صورت خشم و نارضایتی عمومی دیگر شهروندان اروپایی از سران قاره سبز افزایش خواهد یافت. بدیهی است که در چنین شرایطی افرادی مانند مرکل و یونکر قدرت مواجهه با اعتراض های عمومی را نخواهند داشت.
در نهایت اینکه هم اکنون در ماورای اظهاراتی که بر اساس خوشبینی نسبت به حل و فصل اختلافات لندن و اروپای واحد رد و بدل می شود، دیوید کامرون دچار نوعی نگرانی مزمن و فزاینده شده است. او وعده داده است که همه پرسی خروج انگلیس از اتحادیه اروپا را در سال ۲۰۱۷ میلادی برگزار کند.
با این حال در صورتی که مذاکرات لندن و بروکسل به نتیجه برسد، امکان برگزاری این همه پرسی در سال ۲۰۱۶ نیز وجود خواهد داشت. حال باید در انتظار ادامه بازی سران اروپایی با افکار عمومی کشور انگلیس و دیگر کشورهای اروپایی ماند، بازی تکراری و مسبوق به سابقه ای که شهروندان اروپایی خاطره خوشی از آن نداشته و ندارند.
