حالا بعد از گذشت سه دهه از شهادت جوان رعنای خانواده حیدری، مصلحت خدا بر آن شد که او رخ بنمایاند و خبری از پیکر مطهرش که غریبانه در خاک جزیره ام‌الرصاص در کشور عراق به جای ماند، به خانواده بدهد. کسی نمی‌داند، سعید به دل مادر انداخت و به او الهام کرد یا اینکه، بعد از این مدت وقتی باز مادر و پدر در پی یافتن نشانی از دلبندشان راهی معراج شهدا شدند او هم تصمیم گرفت چشم انتظاری را به پایان برساند و خبر خوشی برای عزیزانش بفرستد.
حرف اصلی را سرهنگ ابراهیم رنگین رئیس معراج شهدای مرکز اینطور بیان می‌کند: « این وظیفه ماست که برای پدر و مادر شهدا گروه اعزام کنیم تا در خانه بیایند و نمونه DNA بگیرند. اما حاج اقا و حاجیه خانم خودشان تشریف آوردند معراج. من آن‌ها را فرستادم و کار نمونه گیری انجام شد. معمولا دوستانی که کار تفحص را انجام می‌دهند هر پیکری که پیدا شود و پلاک شناسایی داشته باشد، با ما تماس می‌گیرند و شماره پلاک را چک می‌کنند و اطلاع می‌دهند. مسئله خیلی مهمی که آن زمان پیش آمد این بود که همان زمان که مادر و پدر شهید از پیش ما رفتند. دوستان تفحص زنگ زدند و شماره پلاکی را دادند که متعلق به شهید سعید حیدری بوده است. الان پیکر شهید پیدا شده است. مبادله پیکر شهدا هم در مرز انجام شده و به زودی پیکر او را به تهران منتقل خواهد شد. حالا اینکه آن روز مادر چه چیزی با پسرش گفته بود که فرزندی که تا آن موقع پیدا نشده بود، نشانه‌ای نشان داد. ما نمی‌دانیم.»
همه گریه می‌کنند و همدیگر را در بغل می‌گیرند. شاید احساس مبهمی همه را در بر گرفته است. نمی‌دانند باید خوشحال باشند که بعد از 30 سال از چشم انتظاری در آمده‌اند و خبری از سعید به آن‌ها رسیده یا باید ناراحت باشند که استخوان‌های پوسیده پاره تنشان بعد از سال‌ها که در خاک غربت مانده بود، پیدا شده و حالا باید خود را برای تشییع و خاکسپاری او آماده کنند. اما اشک‌های پدر و مادر که امیخته با شوق است پاسخ خیلی از سوال‌ها را می‌دهد.
شهید «سعید حیدری» متولد 1347 تهران از تیپ «المهدی» لشکر 10 سیدالشهدا به جبهه اعزام شده بود که در 21 بهمن‌ماه سال 1364 در تک ایذایی والفجر 8 به شهادت رسید. پیکر او در منطقه ماند و در شمار شهدای مفقودالاثر جای گرفت. هویت پیکر مطهر این شهید بعد از گذشت 30 سال به وسیله پلاک شناسایی شد. او فرزند نخست خانواده بود که در سن 18 سالگی به شهادت رسید.
