به گزارش مشرق، متن مقاله کریستوفر بلک (Christopher Black) وکیل جنایی بین المللی ساکن تورنتو با عنوان "اسناد پاناما: گسترش سوءظن، فریب مردم" به شرح ذیل می باشد :
اومبرتو اکو در تازه ترین کتاب خود «شماره صفر» در توصیف واقعیت دستکاری کردن و دستکاری رسانه های غربی، از زبان سردبیر یک روزنامه می نویسد: «فقط کاری کن که سوءظن گسترش پیدا کند. کسی را که در کاری مشکوک دست دارد با اینکه نمی دانیم آن فرد کیست، می توانیم او را به وحشت بیندازیم.
این برای اهداف ما کافی است. بعد پول آن را به دست خواهیم آورد، زمان درستش که فرا برسد می توانیم پول این کار خود را در بیاوریم.»
این دقیقا همان اتفاقی است که روز سوم آوریل در ماجرایی به ظاهر خود انگیخته و در قالب گزارشی که به اسناد پاناما موسوم شد، در تمام رسانه های غرب رخ داد.
این گزارش که از سوی سازمانی مشکوک به اسم «ائتلاف بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی» منتشر شده، تمام مشخصه های یک عملیات انجام شده از طرف سرویس های مخفی غربی در تلاش برای خراب کردن دولت های هدف را دارد. البته هدف اصلی ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه به منظور اثرگذاری در انتخابات پیش روی این کشور و تلاش بیشتر برای تصویر کردن او در چشم مردم غرب به عنوان فردی مجرم است.
اما از جمله اهداف دیگر می توان به مدیران فیفا به منظور تداوم آزار و اذیت فیفا از سوی دولت آمریکا با هدف حذف روسیه از میزبانی بازی های بعدی جام جهانی فوتبال نام برد، بعلاوه لیونل مسی یکی از بهترین بازیکنان فوتبال شاید به این دلیل که هنگام سفر اوباما به آرژانتین از پذیرش درخواست دختران پرزیدنت اوباما برای دیدار با خود امتناع کرد، جکی چان که بی شک هدف از این کار مجازات وی به دلیل حمایت او از حزب کمونیست چین است و افراد دیگر واقع در فهرست سیاه ایالات متحده به دلیل تعامل خود با کره شمالی، ایران، حزب الله، سوریه و دیگر دشمنان مشخص آمریکا.
چند تن دیگر از اسامی منتشر شده عبارتند از رئیس جمهور اوکراین پوروشنکو شاید با هدف ارسال این علامت به او که آنها از او خسته شده اند؛ نخست وزیر ایسلند که وادار به کناره گیری شد، بدون شک به دلیل زندانی کردن عده ای بانکدار، ضبط بانک های آنان و دادن مقداری غرامت به مردم به خاطر زیان هایی که در طی بحران مالی سال 2008 متحمل شده بودند؛ حسنی مبارک که آمریکا را متهم به تلاش برای سرنگونی خود کرد؛ قذافی مقتول و ژی جین پینگ رئیس جمهور چین.
نام هیچ یک از رهبران غربی یا ناتو در این اسناد نیامده، گرچه از پدر دیوید کامرون ذکری شده که شاید هدف از این کار نواختن یک سیلی به گوش کامرون باشد که اجازه برگزاری رفراندوم برای تصمیم گیری درباره خروج انگلیس از اتحادیه اروپا را صادر کرد که در صورت وقوع این اتفاق، موجب کاهش نفوذ آمریکا در اروپا خواهد شد.
دولت آمریکا تمام این افراد را در اصل به طریقی به چشم دشمنان یا منتقدان ایالات متحده می بیند یا این تلقی را درباره آنان دارد که دیگر شریکی قابل اعتماد نیستند.
موضع گیری فوری پرزیدنت پوتین به عنوان هدف اصلی این ماجرا با وجود این واقعیت که در این اسناد نامی از او نیامده است، در کنار زمانبندی به راه افتادن این ماجرا، ناظران منطقی را به این نتیجه می رساند که این اطلاعات فقط برای مطلع کردن مردم منتشر نشده اند، بلکه هدف آن خراب یا بی اعتبار کردن دولت های مورد نظر است، با این اطمینان که این کار یک عملیات تبلیغاتی و با استفاده از اطلاعاتی است که توجه مردم را به خود جلب خواهد کرد.
اینکه ثروتمندان پول های خود را مخفی می کنند همیشه راه مناسبی برای برانگیختن خشم مردم و تحریک ناآرامی به منظور بی ثبات کردن دولت هاست، همانطور که در همین ماجرا در مورد ایسلند شاهد بودیم. این مهم نیست که آیا اطلاعات افشا شده طی این ماجرا حقیقت دارند یا نه.
برخی از این اطلاعات ممکن است حقیقت داشته باشد، اما مؤسسه حقوقی ای که این اطلاعات از آن به سرقت رفته، گفته است که بخش عمده ای از آنها غیرحقیقی هستند. اما این مسئله به هیچ وجه اهمیتی ندارد، چرا که خود این ماجراست که مهم است و این همان چیزی است که تمام مردم می بینند.
این نتیجه گیری زمانی گریزناپذیر می شود که ماهیت حقیقی «ائتلاف بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی» را بهتر بشناسیم. برای درک چرایی این ماجرا مهم این است بدانیم که چه کسی آن را به راه انداخته، آنها به چه کسانی متصل هستند و پول آن را چه کسی تامین می کند.
کلید این پرسش را می توان در فهرست اعضای هیئت مشورتی، هیئت مدیره و موسسان سازمان اصلی آن یعنی «مرکز سلامت جامعه» یافت. سازمان ائتلاف بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی در وب سایت خود می گوید که سازمانی غیرانتفاعی است. از نظر فنی شاید این حرف درست باشد، اما چیزی که آنها بدان اشاره ای نمی کنند، این است که آنها به نفع کسانی کار می کنند که هزینه های آنها را تامین می کنند و عملیات هایشان را در کنترل خود دارند.
موسسان مرکز سلامت جامعه شامل صندوق دمکراسی، بنیاد کارنگی، بنیاد فورد، بنیاد مک آرتور، بنیاد های جامعه باز جرج سوروس، بنیاد برادران راکفلر، بنیاد خانواده راکفلر و بسیاری دیگر از این ایل و تبار هستند. کمک کنندگان مالی شخصی نیز شامل کسانی چون پل والکر رئیس پیشین بانک مرکزی آمریکا و عده زیاد دیگری از نبخگان قدرتمند شرکتی و مالی آمریکا می شوند.
اعضای هیئت مشورتی این مرکز عبارتند از جفری کوان که پرزیدنت کلینتون در سال 1994 او را به سمت مدیر صدای آمریکا منصوب کرد و در سال های 1994 تا 1996 از مدیران آژانس اطلاعات و اخبار ایالات متحده بود.
او اکنون رئیس بنیاد آننبرگ است که میزبان رؤسای جمهوری آمریکا، از جمله پرزیدنت اوباما در اقامتگاه خود در کالیفرنیا - موسوم به کمپ دیوید غرب - بوده است. او همچنین از اعضای شورای روابط خارجی نیز هست که یک اتاق فکر آمریکایی است که اعضای آن شامل چندین رئیس پیشین سیا، چندین تن از وزرای امور خارجه آمریکاست و با چهره های رسانه ای مرتبط است که در تبلیغ و ترویج جهانی سازی، تجارت آزاد و دیگر سیاست های اقتصادی و خارجی به نفع اغنیا و قدرتمندان در آمریکا نقش داشته اند.
از جمله دیگر اعضای این هیئت مشورتی هودینگ کارتر سوم، معاون سابق وزیر امور خارجه در دوران پرزیدنت کارتر و بعدها یک روزنامه نگار در رسانه های غربی بزرگی نظیر بی بی سی، ای بی سی، سی بی سی، سی ان ان، ان بی سی، پی بی سی و وال استریت جورنال بود و اکنون رئیس بنیاد نایت است؛ همچنین ادیت اورت رئیس گرونتال اند کمپانی یکی از قدیمی ترین و بزرگ ترین بانک های سرمایه گذاری در نیویورک، هبرت حفیف یک وکیل تشکیلاتی مرتبط، کاتلین هیل جیمزسون، دین از مدرسه ارتباطات آننبرگ، یک کارشناس در امر استفاده از رسانه ها برای اهداف سیاسی از جمله چگونگی اثرگذاری بر کارزارهای سیاسی و انتخابات ها، و سونیا جارویس وکیلی که زمانی با پرزیدنت کلینتون کار می کرد هستند.
این هیئت همچنین شامل هارولد هونگیج کو نیز هست که از سال 2009 تا 2013 مشاور حقوقی وزارت امور خارجه آمریکا بود که پرزیدنت اوباما او را نامزد کرد و در مارس 2010 یک سخنرانی در پشتیبانی از قانونی بودن سوءقصدهای پهبادی ایراد کرد.
علاوه بر اینها چارلز اوگلتی، استاد حقوق هاروارد و دوست نزدیک پرزیدنت اوباما، آلن پوزی، ناشر و سردبیر امریکن بار اسوسیشن جورنال، بن شروود از روسای دیزنی مدیا، رئیس سابق ای بی سی نیوز و از اعضای شورای روابط خارجی نیز عضو این هیئت هستند.
پل والکر نه تنها یکی از حامیان مالی شخصی این مرکز است، بلکه در این هیئت نیز عضویت دارد. گذشته از سمت او به عنوان رئیس پیشین بانک مرکزی (1987-1979) او رئیس هیئت مشورتی اقتصادی آمریکا نیز بوده که پرزیدنت اوباما او را به این سمت منصوب کرد (2011-2009) همچنین یکی از اعضای سابق هیئت رئیسه کمیسیون سه جانبه نیز بوده که با بانک چیس منهاتان کار می کرد و روابط بسیار نزدیکی با خانواده راکفلر دارد.
از جمله سایر اعضای این هیئت باید از هارولد ویلیامز، رئیس پیشین کمیسیون ضمانت ها و تبادلات آمریکا (1981-1977) و عضو هیئت مدیره دوازه شرکت، ویلیام جولیوس ویلسون استاد جامعه شناسی در هاروارد و آخرین اما نه کمترین آنها کریسیتن امانپور، تبلیغاتچی ارشد جنگ برای سی ان ان نیز نام برد.
امانپور همین چند روز قبل در سی ان ان ظاهر شد و نمایشی را در این باره به اجرا گذاشت که طی آن با یکی از اعضای ائتلاف بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی درباره اسناد پاناما گفتگو کرد، در حالی که وانمود می کرد هیچ چیز درباره آن نمی داند. او در واقع با یکی از اعضای سازمان خودش مصاحبه می کرد، اما به هیچ وجه این موضوع را به اطلاع بینندگان خود نرساند.
بنا به دلایلی نام او در وب سایت مرکز سلامت جامعه نیامده، اما نامش در آخرین گزارش سالانه این سازمان برای سال 15-2014 درج شده است.
هیئت مدیره این سازمان شامل پیتر بیل رئیس پیشین سایت سی ان ان، از عوامل پیشین رویتر، سردبیر تایمز لندن و مدیر تحریریه مایکروسافت است. همچنین آریانا هافینگوتن، رئیس پست مدیا و بیل کواچ روزنامه نگار نیویورک تایمز تنها چند تن از اعضای چهره های این تشکیلات هستند.
هدف این تشکیلات مشخص است. این یک گروه جاروجنجال گر مستقل نیست که خود را وقف حقیقت و دمکراسی کرده باشد. بلکه گروهی متشکل از تبلیغات چی هاست که تحت پوشش روزنامه نگاری، هنر فریبکاری را به نفع دولت آمریکا و سرویس های مخفی به اجرا می گذارند.
در واقع در گزارش سالانه خود حتی از پرزیدنت اوباما در تایید عملکرد خود نقل قول می کنند. در ژانویه همین گروه حمله ای را به دولت چین تحت قالب ماجرای دیگری از اسناد مالی «درز کرده» به راه انداخت که رهبری چین را هدف قرار داده بود که بار دیگر در این ماجرا نیز به آنها اشاره شده و بی تردید بخشی از سیاست «محور چین» است.
اکنون شما از اطلاعاتی را که لازم است بدانید آگاه هستید، اطلاعاتی که سی ان ان، گاردین، بی بی سی، سی بی سی، نیویورک تایمزو تمام دیگر رسانه ها از ارائه آن به شما امتناع می کنند تا نتوانید به شکل مناسبی ارزیابی خودتان را از ماجرایی داشته باشید که رسانه های جهان پیرامون آن تبلیغات کرده اند. نقش رسانه های غربی مطلع نکردن مردم است، اما همانطور که اومبرتو اکو می گوید، «نه برای یاد دادن چگونگی فکر کردن به مردم»، بلکه برای دستکاری در افکار و اعمال.
انتشار این اطلاعات از سوی آنها یک دروغ است و همان گونه که نویسنده بزرگ دیگر خوزه ساراماگو نوشته، آنها از دروغ به مثابه یک سلاح استفاده می کنند، دروغ به عنوان صفی از تانک ها و توپخانه های پیشرفته، دروغی که درباره ویرانه ها، درباره اجساد، درباره فلاکت بشریت و امیدهای بر باد رفته گفته شده است.»
زمان آن است که عملکرد این عده برای مردم فاش شوند و به خاطر فریبکاری هایشان با مردم مورد مواخذه قرار گیرند؛ باید از کسانی که مدعی خدمت کردن به مردم هستند پرسید که آیا جرمی بزرگ تر از فریب مردم را هم می توان مرتکب شد؟
اومبرتو اکو در تازه ترین کتاب خود «شماره صفر» در توصیف واقعیت دستکاری کردن و دستکاری رسانه های غربی، از زبان سردبیر یک روزنامه می نویسد: «فقط کاری کن که سوءظن گسترش پیدا کند. کسی را که در کاری مشکوک دست دارد با اینکه نمی دانیم آن فرد کیست، می توانیم او را به وحشت بیندازیم.
این برای اهداف ما کافی است. بعد پول آن را به دست خواهیم آورد، زمان درستش که فرا برسد می توانیم پول این کار خود را در بیاوریم.»
این دقیقا همان اتفاقی است که روز سوم آوریل در ماجرایی به ظاهر خود انگیخته و در قالب گزارشی که به اسناد پاناما موسوم شد، در تمام رسانه های غرب رخ داد.
این گزارش که از سوی سازمانی مشکوک به اسم «ائتلاف بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی» منتشر شده، تمام مشخصه های یک عملیات انجام شده از طرف سرویس های مخفی غربی در تلاش برای خراب کردن دولت های هدف را دارد. البته هدف اصلی ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه به منظور اثرگذاری در انتخابات پیش روی این کشور و تلاش بیشتر برای تصویر کردن او در چشم مردم غرب به عنوان فردی مجرم است.
اما از جمله اهداف دیگر می توان به مدیران فیفا به منظور تداوم آزار و اذیت فیفا از سوی دولت آمریکا با هدف حذف روسیه از میزبانی بازی های بعدی جام جهانی فوتبال نام برد، بعلاوه لیونل مسی یکی از بهترین بازیکنان فوتبال شاید به این دلیل که هنگام سفر اوباما به آرژانتین از پذیرش درخواست دختران پرزیدنت اوباما برای دیدار با خود امتناع کرد، جکی چان که بی شک هدف از این کار مجازات وی به دلیل حمایت او از حزب کمونیست چین است و افراد دیگر واقع در فهرست سیاه ایالات متحده به دلیل تعامل خود با کره شمالی، ایران، حزب الله، سوریه و دیگر دشمنان مشخص آمریکا.
چند تن دیگر از اسامی منتشر شده عبارتند از رئیس جمهور اوکراین پوروشنکو شاید با هدف ارسال این علامت به او که آنها از او خسته شده اند؛ نخست وزیر ایسلند که وادار به کناره گیری شد، بدون شک به دلیل زندانی کردن عده ای بانکدار، ضبط بانک های آنان و دادن مقداری غرامت به مردم به خاطر زیان هایی که در طی بحران مالی سال 2008 متحمل شده بودند؛ حسنی مبارک که آمریکا را متهم به تلاش برای سرنگونی خود کرد؛ قذافی مقتول و ژی جین پینگ رئیس جمهور چین.
نام هیچ یک از رهبران غربی یا ناتو در این اسناد نیامده، گرچه از پدر دیوید کامرون ذکری شده که شاید هدف از این کار نواختن یک سیلی به گوش کامرون باشد که اجازه برگزاری رفراندوم برای تصمیم گیری درباره خروج انگلیس از اتحادیه اروپا را صادر کرد که در صورت وقوع این اتفاق، موجب کاهش نفوذ آمریکا در اروپا خواهد شد.
دولت آمریکا تمام این افراد را در اصل به طریقی به چشم دشمنان یا منتقدان ایالات متحده می بیند یا این تلقی را درباره آنان دارد که دیگر شریکی قابل اعتماد نیستند.
موضع گیری فوری پرزیدنت پوتین به عنوان هدف اصلی این ماجرا با وجود این واقعیت که در این اسناد نامی از او نیامده است، در کنار زمانبندی به راه افتادن این ماجرا، ناظران منطقی را به این نتیجه می رساند که این اطلاعات فقط برای مطلع کردن مردم منتشر نشده اند، بلکه هدف آن خراب یا بی اعتبار کردن دولت های مورد نظر است، با این اطمینان که این کار یک عملیات تبلیغاتی و با استفاده از اطلاعاتی است که توجه مردم را به خود جلب خواهد کرد.
اینکه ثروتمندان پول های خود را مخفی می کنند همیشه راه مناسبی برای برانگیختن خشم مردم و تحریک ناآرامی به منظور بی ثبات کردن دولت هاست، همانطور که در همین ماجرا در مورد ایسلند شاهد بودیم. این مهم نیست که آیا اطلاعات افشا شده طی این ماجرا حقیقت دارند یا نه.
برخی از این اطلاعات ممکن است حقیقت داشته باشد، اما مؤسسه حقوقی ای که این اطلاعات از آن به سرقت رفته، گفته است که بخش عمده ای از آنها غیرحقیقی هستند. اما این مسئله به هیچ وجه اهمیتی ندارد، چرا که خود این ماجراست که مهم است و این همان چیزی است که تمام مردم می بینند.
این نتیجه گیری زمانی گریزناپذیر می شود که ماهیت حقیقی «ائتلاف بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی» را بهتر بشناسیم. برای درک چرایی این ماجرا مهم این است بدانیم که چه کسی آن را به راه انداخته، آنها به چه کسانی متصل هستند و پول آن را چه کسی تامین می کند.
کلید این پرسش را می توان در فهرست اعضای هیئت مشورتی، هیئت مدیره و موسسان سازمان اصلی آن یعنی «مرکز سلامت جامعه» یافت. سازمان ائتلاف بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی در وب سایت خود می گوید که سازمانی غیرانتفاعی است. از نظر فنی شاید این حرف درست باشد، اما چیزی که آنها بدان اشاره ای نمی کنند، این است که آنها به نفع کسانی کار می کنند که هزینه های آنها را تامین می کنند و عملیات هایشان را در کنترل خود دارند.
موسسان مرکز سلامت جامعه شامل صندوق دمکراسی، بنیاد کارنگی، بنیاد فورد، بنیاد مک آرتور، بنیاد های جامعه باز جرج سوروس، بنیاد برادران راکفلر، بنیاد خانواده راکفلر و بسیاری دیگر از این ایل و تبار هستند. کمک کنندگان مالی شخصی نیز شامل کسانی چون پل والکر رئیس پیشین بانک مرکزی آمریکا و عده زیاد دیگری از نبخگان قدرتمند شرکتی و مالی آمریکا می شوند.
اعضای هیئت مشورتی این مرکز عبارتند از جفری کوان که پرزیدنت کلینتون در سال 1994 او را به سمت مدیر صدای آمریکا منصوب کرد و در سال های 1994 تا 1996 از مدیران آژانس اطلاعات و اخبار ایالات متحده بود.
او اکنون رئیس بنیاد آننبرگ است که میزبان رؤسای جمهوری آمریکا، از جمله پرزیدنت اوباما در اقامتگاه خود در کالیفرنیا - موسوم به کمپ دیوید غرب - بوده است. او همچنین از اعضای شورای روابط خارجی نیز هست که یک اتاق فکر آمریکایی است که اعضای آن شامل چندین رئیس پیشین سیا، چندین تن از وزرای امور خارجه آمریکاست و با چهره های رسانه ای مرتبط است که در تبلیغ و ترویج جهانی سازی، تجارت آزاد و دیگر سیاست های اقتصادی و خارجی به نفع اغنیا و قدرتمندان در آمریکا نقش داشته اند.
از جمله دیگر اعضای این هیئت مشورتی هودینگ کارتر سوم، معاون سابق وزیر امور خارجه در دوران پرزیدنت کارتر و بعدها یک روزنامه نگار در رسانه های غربی بزرگی نظیر بی بی سی، ای بی سی، سی بی سی، سی ان ان، ان بی سی، پی بی سی و وال استریت جورنال بود و اکنون رئیس بنیاد نایت است؛ همچنین ادیت اورت رئیس گرونتال اند کمپانی یکی از قدیمی ترین و بزرگ ترین بانک های سرمایه گذاری در نیویورک، هبرت حفیف یک وکیل تشکیلاتی مرتبط، کاتلین هیل جیمزسون، دین از مدرسه ارتباطات آننبرگ، یک کارشناس در امر استفاده از رسانه ها برای اهداف سیاسی از جمله چگونگی اثرگذاری بر کارزارهای سیاسی و انتخابات ها، و سونیا جارویس وکیلی که زمانی با پرزیدنت کلینتون کار می کرد هستند.
این هیئت همچنین شامل هارولد هونگیج کو نیز هست که از سال 2009 تا 2013 مشاور حقوقی وزارت امور خارجه آمریکا بود که پرزیدنت اوباما او را نامزد کرد و در مارس 2010 یک سخنرانی در پشتیبانی از قانونی بودن سوءقصدهای پهبادی ایراد کرد.
علاوه بر اینها چارلز اوگلتی، استاد حقوق هاروارد و دوست نزدیک پرزیدنت اوباما، آلن پوزی، ناشر و سردبیر امریکن بار اسوسیشن جورنال، بن شروود از روسای دیزنی مدیا، رئیس سابق ای بی سی نیوز و از اعضای شورای روابط خارجی نیز عضو این هیئت هستند.
پل والکر نه تنها یکی از حامیان مالی شخصی این مرکز است، بلکه در این هیئت نیز عضویت دارد. گذشته از سمت او به عنوان رئیس پیشین بانک مرکزی (1987-1979) او رئیس هیئت مشورتی اقتصادی آمریکا نیز بوده که پرزیدنت اوباما او را به این سمت منصوب کرد (2011-2009) همچنین یکی از اعضای سابق هیئت رئیسه کمیسیون سه جانبه نیز بوده که با بانک چیس منهاتان کار می کرد و روابط بسیار نزدیکی با خانواده راکفلر دارد.
از جمله سایر اعضای این هیئت باید از هارولد ویلیامز، رئیس پیشین کمیسیون ضمانت ها و تبادلات آمریکا (1981-1977) و عضو هیئت مدیره دوازه شرکت، ویلیام جولیوس ویلسون استاد جامعه شناسی در هاروارد و آخرین اما نه کمترین آنها کریسیتن امانپور، تبلیغاتچی ارشد جنگ برای سی ان ان نیز نام برد.
امانپور همین چند روز قبل در سی ان ان ظاهر شد و نمایشی را در این باره به اجرا گذاشت که طی آن با یکی از اعضای ائتلاف بین المللی روزنامه نگاران تحقیقی درباره اسناد پاناما گفتگو کرد، در حالی که وانمود می کرد هیچ چیز درباره آن نمی داند. او در واقع با یکی از اعضای سازمان خودش مصاحبه می کرد، اما به هیچ وجه این موضوع را به اطلاع بینندگان خود نرساند.
بنا به دلایلی نام او در وب سایت مرکز سلامت جامعه نیامده، اما نامش در آخرین گزارش سالانه این سازمان برای سال 15-2014 درج شده است.
هیئت مدیره این سازمان شامل پیتر بیل رئیس پیشین سایت سی ان ان، از عوامل پیشین رویتر، سردبیر تایمز لندن و مدیر تحریریه مایکروسافت است. همچنین آریانا هافینگوتن، رئیس پست مدیا و بیل کواچ روزنامه نگار نیویورک تایمز تنها چند تن از اعضای چهره های این تشکیلات هستند.
هدف این تشکیلات مشخص است. این یک گروه جاروجنجال گر مستقل نیست که خود را وقف حقیقت و دمکراسی کرده باشد. بلکه گروهی متشکل از تبلیغات چی هاست که تحت پوشش روزنامه نگاری، هنر فریبکاری را به نفع دولت آمریکا و سرویس های مخفی به اجرا می گذارند.
در واقع در گزارش سالانه خود حتی از پرزیدنت اوباما در تایید عملکرد خود نقل قول می کنند. در ژانویه همین گروه حمله ای را به دولت چین تحت قالب ماجرای دیگری از اسناد مالی «درز کرده» به راه انداخت که رهبری چین را هدف قرار داده بود که بار دیگر در این ماجرا نیز به آنها اشاره شده و بی تردید بخشی از سیاست «محور چین» است.
اکنون شما از اطلاعاتی را که لازم است بدانید آگاه هستید، اطلاعاتی که سی ان ان، گاردین، بی بی سی، سی بی سی، نیویورک تایمزو تمام دیگر رسانه ها از ارائه آن به شما امتناع می کنند تا نتوانید به شکل مناسبی ارزیابی خودتان را از ماجرایی داشته باشید که رسانه های جهان پیرامون آن تبلیغات کرده اند. نقش رسانه های غربی مطلع نکردن مردم است، اما همانطور که اومبرتو اکو می گوید، «نه برای یاد دادن چگونگی فکر کردن به مردم»، بلکه برای دستکاری در افکار و اعمال.
انتشار این اطلاعات از سوی آنها یک دروغ است و همان گونه که نویسنده بزرگ دیگر خوزه ساراماگو نوشته، آنها از دروغ به مثابه یک سلاح استفاده می کنند، دروغ به عنوان صفی از تانک ها و توپخانه های پیشرفته، دروغی که درباره ویرانه ها، درباره اجساد، درباره فلاکت بشریت و امیدهای بر باد رفته گفته شده است.»
زمان آن است که عملکرد این عده برای مردم فاش شوند و به خاطر فریبکاری هایشان با مردم مورد مواخذه قرار گیرند؛ باید از کسانی که مدعی خدمت کردن به مردم هستند پرسید که آیا جرمی بزرگ تر از فریب مردم را هم می توان مرتکب شد؟
