به گزارش مشرق، از وقتی که گروه های موسوم به مخالف در سوریه یک فروند جنگنده ارتش سوریه را سرنگون کردند، بار دیگر حرف و حدیث‌ها از تجهیز معارضان سوریه از سوی آمریکا به موشک‌های زمین به هوای موسوم به «MANPADS» قوت گرفته است.
روزنامه الاخبار در گزارشی نوشت: مسئولان آمریکایی و منطقه‌ای هفته گذشته به روزنامه "وال استریت ژورنال" گفته بودند که در صورت ناکامی آتش‌بس در سوریه، معارضان میانه‌رو به سلاح‌های دفاعی قوی‌تری به عنوان طرح جایگزین از سوی سازمان سیا، مجهز خواهند شد.
اما دو روز بعد سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در گفت وگو با خبرگزاری "اسپوتیک" روسیه، هرگونه تمایل واشنگتن برای اجرای طرح جایگزین محرمانه را تکذیب کرد. این درحالی است که روز گذشته مجله "فارین پالیسی" به نقل از مقام های آمریکایی از وجود نیت احتمالی واشنگتن برای تجهیز معارضان به سامانه دفاعی دوش‌پرتاب، خبر داد.
از دوسال پیش بارها، موشک‌های "مانپادس" باعث کشمکش بین آمریکا و متحدان منطقه‌ای این کشور شده است.
"باراک اوباما" و مسئولان دولتی آمریکا بارها گفته‌اند که نگرانند این موشک‌ها به دست گروه های افراطی (تروریست‌ها) بیفتد و به این ترتیب تمام هواپیماهای نظامی و غیرنظامی غربی در تیررس موشک‌ها قرار گیرد و به همین علت برای ارسال این موشک‌ها برای معارضان تردید داشتند.
از سوی دیگر عربستان و ترکیه بارها در دیدار با آمریکایی ها اصرار کرده‌اند که معارضان به چنین موشک‌های دوش پرتابی مجهز شوند.
سامانه‌های دفاعی قابل حمل، به علت جابه‌جایی آسان و کارایی آن در سرنگونی هواپیماها، یکی از عوامل قدرت ارتش سوریه و روسیه در میادین جنگ است و برخی کارشناسان نظامی تأکید می کنند که این سامانه‌ها می‌تواند توازن میدانی را به نفع دارنده آن، تغییر دهد.
به عقیده این کارشناسان، در جنگ افغانستان نیز سازمان سیا القاعده را به این موشک‌ها مجهز کرد تا علیه شوروی به کار ببرد و به این ترتیب القاعده توانست دستاوردهای قابل توجهی به دست آورد؛ پس از این جنگ میزان بالایی از این موشک‌ها در دست گروه های تندرو در افغانستان و پاکستان بویژه طالبان، باقی ماند.
اما به راستی چرا اکنون و در این شرایط چنین خبرهایی به بیرون درز کرده است؟ سناریوی دولت آمریکا و سی آی ای برای برداشتن این گام در آینده چیست؟ برخی منابع نظامی به روزنامه‌ها و پایگاه های خبری آمریکایی گفته‌اند که مهندسان نظامی و متخصصان تسلیحاتی توانسته‌اند نوعی از این سلاح‌ها را تولید کنند که فقط اهداف دشمن و نه چیز دیگری را هدف قرار دهد، اما دیگر کارشناسان چنین احتمالی را رد می‌کنند.
نشریه "فارین پالیسی" در این خصوص نوشت که احتمال دارد تراشه‌هایی در این سامانه های دوش پرتاب تعبیه شود که فقط به معارضان اجازه می‌دهد در مناطق تحت تسلط خود از آن استفاده کنند و خارج از این مناطق، این سامانه از کار می‌افتد یا اینکه صرفا در ساعت های خاصی بتوان از آنها بهره برد. احتمال دیگر اینکه این سامانه‌ها دارای رمزی برای عمل کردن باشند و فقط افراد مورد اعتماد آمریکا در میان معارضان این رمز را در اختیار داشته باشند.
براساس این گزارش بیشتر تحلیلگران نظامی در واکنش به گزارش فارین پالیسی، چنین پیشنهادات و امکاناتی را خیالی می‌دانند، زیرا هنوز دستگاه یا فن آوری وجود ندارد که بتواند مکان این موشک ها را ردیابی کند یا آنها را از کار بیندازد.
به عنوان مثال اگر بخواهیم از GPS برای کنترل این سامانه‌ها و اطلاع از موقعیت مکانی آن استفاده کنیم، 15 دقیقه زمان می‌برد تا بتوان از طریق سه ماهواره این کار را انجام داد؛ این درحالی است که تنها 40 ثانیه برای شلیک این موشک وقت وجود دارد.
در پایان این گزارش آمده است که، اطلاعات ضد و نقیضی درباره چگونگی سرنگونی جنگنده‌های ارتش سوریه به دست گروه های مخالف، وجود دارد، اما در بیشتر تصاویری که به تازگی از گروه های مسلح در سوریه گرفته شده است، سلاح دوش پرتاب زمین به هوایی از نوع سلاح چینی موسوم به FN -6 دیده می شود.
پیش از این روزنامه نیویورک تایمز در سال 2013 از توافق تسلیحاتی بین قطر و سودان برای تجهیز معارضان به سلاح‌های زمین به هوای چینی پرده برداشت که قطر آنها را از سودان خریداری و از طریق ترکیه برای مخالفان در سوریه فرستاده بود.
روزنامه الاخبار در گزارشی نوشت: مسئولان آمریکایی و منطقه‌ای هفته گذشته به روزنامه "وال استریت ژورنال" گفته بودند که در صورت ناکامی آتش‌بس در سوریه، معارضان میانه‌رو به سلاح‌های دفاعی قوی‌تری به عنوان طرح جایگزین از سوی سازمان سیا، مجهز خواهند شد.
اما دو روز بعد سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در گفت وگو با خبرگزاری "اسپوتیک" روسیه، هرگونه تمایل واشنگتن برای اجرای طرح جایگزین محرمانه را تکذیب کرد. این درحالی است که روز گذشته مجله "فارین پالیسی" به نقل از مقام های آمریکایی از وجود نیت احتمالی واشنگتن برای تجهیز معارضان به سامانه دفاعی دوش‌پرتاب، خبر داد.
از دوسال پیش بارها، موشک‌های "مانپادس" باعث کشمکش بین آمریکا و متحدان منطقه‌ای این کشور شده است.
"باراک اوباما" و مسئولان دولتی آمریکا بارها گفته‌اند که نگرانند این موشک‌ها به دست گروه های افراطی (تروریست‌ها) بیفتد و به این ترتیب تمام هواپیماهای نظامی و غیرنظامی غربی در تیررس موشک‌ها قرار گیرد و به همین علت برای ارسال این موشک‌ها برای معارضان تردید داشتند.
از سوی دیگر عربستان و ترکیه بارها در دیدار با آمریکایی ها اصرار کرده‌اند که معارضان به چنین موشک‌های دوش پرتابی مجهز شوند.
سامانه‌های دفاعی قابل حمل، به علت جابه‌جایی آسان و کارایی آن در سرنگونی هواپیماها، یکی از عوامل قدرت ارتش سوریه و روسیه در میادین جنگ است و برخی کارشناسان نظامی تأکید می کنند که این سامانه‌ها می‌تواند توازن میدانی را به نفع دارنده آن، تغییر دهد.
به عقیده این کارشناسان، در جنگ افغانستان نیز سازمان سیا القاعده را به این موشک‌ها مجهز کرد تا علیه شوروی به کار ببرد و به این ترتیب القاعده توانست دستاوردهای قابل توجهی به دست آورد؛ پس از این جنگ میزان بالایی از این موشک‌ها در دست گروه های تندرو در افغانستان و پاکستان بویژه طالبان، باقی ماند.
اما به راستی چرا اکنون و در این شرایط چنین خبرهایی به بیرون درز کرده است؟ سناریوی دولت آمریکا و سی آی ای برای برداشتن این گام در آینده چیست؟ برخی منابع نظامی به روزنامه‌ها و پایگاه های خبری آمریکایی گفته‌اند که مهندسان نظامی و متخصصان تسلیحاتی توانسته‌اند نوعی از این سلاح‌ها را تولید کنند که فقط اهداف دشمن و نه چیز دیگری را هدف قرار دهد، اما دیگر کارشناسان چنین احتمالی را رد می‌کنند.
نشریه "فارین پالیسی" در این خصوص نوشت که احتمال دارد تراشه‌هایی در این سامانه های دوش پرتاب تعبیه شود که فقط به معارضان اجازه می‌دهد در مناطق تحت تسلط خود از آن استفاده کنند و خارج از این مناطق، این سامانه از کار می‌افتد یا اینکه صرفا در ساعت های خاصی بتوان از آنها بهره برد. احتمال دیگر اینکه این سامانه‌ها دارای رمزی برای عمل کردن باشند و فقط افراد مورد اعتماد آمریکا در میان معارضان این رمز را در اختیار داشته باشند.
براساس این گزارش بیشتر تحلیلگران نظامی در واکنش به گزارش فارین پالیسی، چنین پیشنهادات و امکاناتی را خیالی می‌دانند، زیرا هنوز دستگاه یا فن آوری وجود ندارد که بتواند مکان این موشک ها را ردیابی کند یا آنها را از کار بیندازد.
به عنوان مثال اگر بخواهیم از GPS برای کنترل این سامانه‌ها و اطلاع از موقعیت مکانی آن استفاده کنیم، 15 دقیقه زمان می‌برد تا بتوان از طریق سه ماهواره این کار را انجام داد؛ این درحالی است که تنها 40 ثانیه برای شلیک این موشک وقت وجود دارد.
در پایان این گزارش آمده است که، اطلاعات ضد و نقیضی درباره چگونگی سرنگونی جنگنده‌های ارتش سوریه به دست گروه های مخالف، وجود دارد، اما در بیشتر تصاویری که به تازگی از گروه های مسلح در سوریه گرفته شده است، سلاح دوش پرتاب زمین به هوایی از نوع سلاح چینی موسوم به FN -6 دیده می شود.
پیش از این روزنامه نیویورک تایمز در سال 2013 از توافق تسلیحاتی بین قطر و سودان برای تجهیز معارضان به سلاح‌های زمین به هوای چینی پرده برداشت که قطر آنها را از سودان خریداری و از طریق ترکیه برای مخالفان در سوریه فرستاده بود.
